Tineke: Life as I know it

De tabellen Ik zag ze voor het eerst al enkele jaren geleden. In mijn allereerste marathonboek bij mijn allereerste marathonvoorbereiding. Ik kreeg hem van mijn mijn moeder. Het is het de bijbel der marathonvoorbereidingsboeken. Steffny.   Ik las het ijverig, omdat ik van mijn eerste marathon een succes wilde maken (lees: ik wilde aankomen). Ik maakte berekeningen en probeerde te begrijpen.  Tot ik aan die tabel kwam. Die tabel met daarin je 'actuele 10-km tijd'. En daarbij snelheden voor verschillende trainingen.   En al gauw bleek dat ik geen 'echte' was. Mijn 'actuele 10-km tijd' stond niet eens in de tabellen.   Steffny schrijft voor de snelle lopers. Voor de doorwinterde marathonlopers. Steffny had niet mijn lopersprofiel in gedachten toen hij zijn tabellen opstelde. En ik heb zijn boek zwaar ontgoocheld dichtgeklapt. Om nooit meer te openen.  Ik kocht een ander boek: duidelijk meer geschreven voor mijn lopersprofiel: marathonlopen kan

Ik loop dus... een ietsje sneller. Begrijp me niet verkeerd, ik blijf een trage loper. Maar af en toe loop ik dus, occasioneel, ook ietsje sneller.  Hoe ik dat doe?  Een deftig trainingschema van mijn geweldig lief, gecombineerd met een scheutje tender love and care van mijn geweldig lief... Het doet wonderen.  En ziedaar, 12 km/u is een feit. Op 5 kilometer welliswaar, maar een mens moet ergens beginnen. En Rieme -ja, waar ligt dat?- is een goeie plek om te beginnen. Een zeer bescheiden loopje met een beperkt deelnemersveld  voor 1,2 of 3 rondjes van 5 km.  mijn lief loopt 10 km en ons moeke 5.  Deze laatste, bijna 65, is aan haar tweede loopcarriere begonnen. Het herstel na de knie-operatie loopt goed en ze droomt weer stiekem van een 'loopke in de bergen'  Daarmee bedoelt ze een 17 km lange bergloop in de alpen ... Vaderlief maakt ondertussen weer wilde marathonplannen voor ons in verre oorden. It runs in the family.  Chaotisch start van o

  Indra. Ze heeft 'em gewandeld. De dodentocht. Helemaal alleen. Het is te zeggen: ze heeft helemaal in haar eentje gedurende 100 km de ene voet voor de andere gezet. Aan een razend tempo. Maar ze was zeker niet alleen. Want haar dochter was erbij , altijd, in  de liefde van al haar supporters. Ik kan het me niet voorstellen, en Suuz' mama en moeke zeggen me ook dat je het je niet wil voorstellen; je kind verliezen. Dat de pijn onbeschrijflijk is.  Je kind verliezen na het negen maanden te hebben gedragen. Na negen maanden uitkijken met je gezin. Neen. Ik kan het me niet voorstellen.  Maar ik kan me wel voorstellen wat ze wilde doen. Wandelen met haar dochter. 100 kilometer. En rondom haar en haar vrouw en kinderen: zoveel liefde. Zoveel mee-leven, mee-wandelen, mee-lachen, mee-drinken en veel mee-huilen. Tientallen vrienden en familie wandelden mee, moedigden aan, van dichtbij op het parcours en van ver in hun hart. Want zoveel liefde samen kan écht verdriet

Het is een dunne lijn tussen goed zot en prettig gestoord. En in het juiste kader is goed zot nog zo slecht niet, integendeel... Goed zot: mijn lief.  Mee goed zot: ikke We gingen dus een weekje op vakantie. Met de kinderen. Wandelingen maken in de bergen, zwemmen, een beetje luieren...   En tot een dag voor vertrek was dat een strak plan.   Ware het niet dat wij ook graag lopen. En nog liever in de bergen.  En kijk eens aan, is dat niet, toeval o toeval, sierre-zinal , een mega-coole maar zotte loopwedstrijd die doorgaat in de week dat wij in zwitserland zijn??! Te mooi om waar te zijn. Als je weet dat onze vriend Kilian hier vorig jaar ook aan meedeed en won (de snelste mens ooit in de bergen, hij loopt overal in de wereld races maar wil deze zeker niet missen), dan wil je er gewoon bij zijn. De beslissing was snel gemaakt, yours truly is nog niet klaar voor deze race en de blink in ogen van mijn lief sprak boekdelen. Hij hoopte wel op wat regen en niet

Ik zit in een lopersteam. Het Tillit Smsbox Running Team. I'm a lucky bastard Het is een team waar elk lid zichzelf mag zijn... Waar je zotjes mag doen, of ook stil. En uitgelaten en ook ingetogen. Waar je luide roepers en fluisterende verhalenvertellers hebt. Een team waarin iedereen elkaar aanmoedigt, voor elke prestatie, op welk niveau dan ook. Een team waarin je begrepen wordt als je vloekt op een blessure. Waarin de passie wordt gedeeld. Zo'n lopersteam vol zotte en ingetogen en bescheiden en roepende en dansende en vooral aanmoedigende mensen. Een team waarin ik mezelf mag zijn, mijn eigen tempo mag lopen en op me wordt gewacht aan de aankomst. Een team met meisjes en jongens en een CEO die zijn meute in het juiste gareel tracht te houden.  En ik zit ook in een ander team. Het maakt me het gelukkigste meisje op deze wereld. Een team waarin ik mezelf mag zijn. Waar ik zotjes mag doen, en ook stil. En uitgelaten en ingetogen. Een team waarin we e

7 dagen. Niet gelopen.  Te warm.  Te moe.  Te vakantie, toe.  Maar rusten is niets voor mij. En het kriebelt snel genoeg. Dus terug in het zadel en hopen op zo weinig mogelijk verlies door dat 7 dagen zalige niets doen.  Want vakantie is eigenlijk ook genieten van uitgebreid, zonder veel andere zorgen kunnen gaan lopen. En daarna rustig ontbijten of een aperootje.  Vakantie is nieuwe parcoursen verkennen (ja, ook center parcs kent geen geheimen meer) en oude weer opzoeken. Want over enkele weken gaan we heerlijk genieten van de bergen. En mag ik mijn trailrunloving lief laten kennismaken met mijn tweede thuis. 

Het is te warm. Te warm om te lopen. Te Warm om te wandelen zelfs. Het enige plan dat me enigzins in koelte kan doen trainen is smorgens in de hele vroege vroegte opstaan.  En laat dat nu juist hetgeen zijn waar ik nu geen zin in heb. Nu de vakantie is ingeluid, mijn werk aan de kant wordt geschoven en ik geniet van warme avonden met het lief en de kinderen (die in bed liggen) Je kan me moeilijk van luiheid beschuldigen. Ik loop graag. Maar te grote hitte maakt van deze loopmens een loom mens. Het mag vriezen dat het kraakt, ik loop in elke kou.  Maar hitte is niet mijn ding.  Dus nemen we een pauze, van enkele dagen. Totdat het ons teveel wordt. Totdat de loopkriebel te erg begint te jeuken. En we, hoe warm het ook mag zijn, terug gaan lopen.  

Trailrunning: mijn grote liefde Maar die kreeg aardig wat concurrentie dit weekend... van drie jongens nog wel Ken je dat moment? Het moment waarop je denkt: mooier dan dit kan het niet worden... Uhu! Maar beginnen bij het begin. Die trailrun dus. In het verre Nederlands Limburg. Een trailrun van 'ochottekes' 16 km. Want onze night trail was 1 van de etappes in een Xtrail trailrun organisatie Wat betekende dat het gros van de lopers al op vrijdagavond waren begonnen met een proloogje van 7 km, en zaterdag in de voormiddag al 24 km hadden gelopen, om 's avonds nog even een night trail te doen en de volgende dag aan de start te staan van 20, 30 of 53 km. Zover ben ik nog niet, met de nadruk op 'nog'... Dus. Start om 22u. In een ontspannen sfeer wordt samen afgeteld om te vertrekken. Een lieve succes-kus en mijn zenuwen verdwijnen als sneeuw voor de zon. Alhoewel, toch even voorzichtig zijn, toch even aarzelen. Rustig vertrekken, niet overdoen, want je

Yep. Vanhaecke doet het weer. Zotjes doen. Een volledig onvoorbereide trailrun...  Rustig opbouwen gingen we doen, naar die marathon in april toe. Eerst 5 km, dan snelheid en met duurloopjes kilometers opbouwen. Vorige week nog 10 km LSD-ke. Mooi op schema, geen pijn. Alles loopt vlotjes.   En dan een zot voorstel: efkes een trailrunneke van 16 km doen volgende week? Kijk. We weten ondertussen al dat trailrunnen mijn grote liefde is. Ik hou van het klimmen en dalen, genieten van de natuur... Ik train ook heel graag op de bescheiden heuvel op de blaarmeersen in Gent. Maar had hem tot nog toe links laten liggen. Want we gingen rustig opbouwen... En nu zit ik hier, in afwachting van de vallende avond, in afwachting van mijn eerste trail sinds ... lang. Omdat grote liefdes nu eenmaal grote liefdes zijn :-)   En ik loop nerveus. Want ook al is trailrunnen niet onbekend, ik weet echt niet hoe mijn lichaam gaat reageren. Op de kilometers die ik niet in mijn benen heb en stijgen en dalen waar

30 mei 2014 Afscheid van een klein, heel klein meisje. Ik zie de silhouetten van haar mama's nog zitten, in die grote ruimte waar we afscheid namen.  Hun hoofden leunend op elkaar. Hun diepe verdriet voelbaar in elke vezel van hun lichamen. En al die mensen die naast en achter hen zaten, als een beschermend schild. Het verdriet is niet minder, een jaar na datum. Ze is anders verpakt. Soms moet je goed kijken, en soms kan je er niet naast kijken. In augustus wil mama de dodentocht wandelen. Met hun dochter, voor hun dochter, met verdriet, en hoop, en liefde. Heel veel liefde. Ik denk niet dat ik 100 km kan wandelen. Maar het is dan ook niet mijn weg, het is die van haar. En ik begrijp als geen ander wat het betekent, eens je je weg bent ingeslagen. Dan kan je wel wat supporters gebruiken. Indra wandelt met haar dochter Suuz. Wie wil kan meewandelen, kan aanmoedigen, kan moed inspreken, kan aan hen denken, kan voor de kinderen zorgen terwijl moeke Ans haar lief steun

Het klopt. Dat liefde je een beetje high maakt. Je loopt rond met het gevoel dat je de wereld aankan. Je ziet zoveel meer. Met zintuigen op scherp.  En als je het niet nu bent, verliefd. Dan kan je altijd nog lopen.  Ga maar eens een LSD'ke doen. Long slow distance.  Hoe langer hij is, hoe meer kans op dat gevoel. Toegegeven. Het is kunstmatig. Het is niet the real thing. Maar close enough. En een LSD'ke combinatie met mijn liefde... Vuurwerk in mijn hoofd en hart!

Er werd gevraagd om bloemen mee te nemen naar de begrafenis vorig jaar. Ze hield veel van bloemen. Wilde bloemen. Wilde bloemen voor een uitzonderlijke jonge vrouw die eindeloos kon geven en zorgen.  Ze leerde me de schoonheid van imperfectie. En een grenzeloos geloof in de liefde.  Ik zaai ieder jaar wilde bloemen. Om nooit te vergeten. Imperfectie. En geloof in de liefde. Dank je katelijne

Een nieuwe ervaring dringt zich op in mijn leven... Lichtjes ongeduldig wachten op de uitslag van een loopwedstrijd. Zoals ik al zo vaak verkondigd heb, ben ik een trage loper. En trage lopers kijken niet naar uitslagen. Ze lopen, en genieten, komen aan en zijn content. Maar sinds kort zullen we toch een mindshiftje moeten doen. Niet dat ik nu meteen trage loper af ben. Maar ik kan nu toch niet meer zeggen dat ik "traag" liep gisteren in mijn eerste wedstrijdje, de eerste halte naar mijn volgende marathon. 5 kilometer. Simpelkes. rechtdoor, rechtaan. Geen tralala. Ik was wel wat voorbereid, maar had geen idee waar ik zou landen. Ik kreeg liefdevol wedstrijdsadvies van een kenner: km 1 is te snel starten en eerste cartouche verschieten. Km 2 is tempo zoeken. Km 3 is doodgaan om tempo vast te houden. Km 4 kom je jezelf tegen en km 5 is de kelk tot de bodem ledigen ... en van euh... Julia, de andere kenner, die joggen de beste optie vindt. De eerste heeft het gehaald

Jaarlijkse tradities. We houden ons eraan bij de Vanhaeckskes. Eftelingen is er zo ééntje. 2 huisjes vol kinderen en kleinkinderen in het heerlijk magische bosrijk van de efteling. De kleinkinderen allemaal samen bij de grootouders, want zo willen ze het heel graag. Een huis vol kleine-kindjes van 0 tot 8 jaar. Dat die mensen überhaupt slapen is ons een raadsel.  Maar ze staan erop. En wij hebben geleerd dat je altijd dient te luisteren naar je ouders... Eftelingen is samen eten. Is zwemmen.  Is spelen in het bos-rijk Is samen naar de zandman luisteren en met een klaasvaakmuts gaan slapen.  Is moederdag vieren (ja we hebben de feestdag wederom verlegd) Eftelingen is loopjes in de eftelingbossen Is wraps en pasta voor duust man klaarmaken.  Is ribbekes met frietjes.  Is een bende ongeregeld met buggies en door elkaar kakelende volwassenen en kinderen.  En is natuurlijk heel vaak en lang in de efteling zijn.  Maar vooral:  Eftelingen is voor eft

I Klein meisje. Met grote dromen.  En ze zal je betoveren. En gelooft. Dat alles mogelijk is.  Groot meisje. Met grote dromen.  En ze zal nog steeds betoveren; al wie gelooft. Dat alles mogelijk is. 

Iemand moet de traagste zijn van het team.  Maar hé, zolang jullie op me wachten aan de eindmeet (ja, na de douches en je eerste, tweede, derde pintje) ben ik dik content de traagste te zijn.  Dus nogmaals...  Graag gedaan

Ik kan en mag kiezen Voor vandaag en morgen Ik had al lang gekozen En kies Vandaag en elke andere dag  Elke ochtend en elke avond Voor een kus Voor de eenvoud Gewoon Ik kies voor wandelen Heel traag wandelen Ik kies voor bankjes in een park 

Toen ik jong was, (zo'n vijf jaar geleden), waren moeders de vrouwen die een kind baarden. Zij waren moeders. Niemand anders. Dat was eenvoudig, duidelijk, logisch. Het gaf een houvast.  Maar het leven leerde me wijze lessen.  Dat baren, zwaar overschat.  Want er zijn moeders die zorgen voor de kinderen van hun partner. Ik ken er zo eentje. En ze bemoedert mijn kinderen als waren het de hare.  Er zijn moeders die hun vrouw zagen bevallen en mee-moeder worden. Moeke, mama, mammie; whatever: moeders Er zijn adoptiemoeders. Die een dracht hebben van jaaaaaren en een 'bevalling' die even intensief is als om het even welk 24-uur bevallingsverhaal.  Er zijn pleegmoeders. Die tijdelijk voor kindjes zorgen, omdat hun eigen ouders het even niet kunnen.  Er zijn moeders die zo graag een moeder wilden worden, maar bij wie het niet lukte. Die de moeder in zich koesteren, en op dagen als vandaag ook rouwen. Soms heel stil, zonder dat iemand het weet.  

Partnerships. Vind je op zoveel manieren.  Een soulmate die in mijn hart zit.  En zoveel lieve vriendschappen.  Vriendschappen. Waar je ook helemaal écht jezelf mag zijn. Waar je mag vloeken, janken, zweren, zagen, klagen. Waar ze je een spiegel voorhouden. Liefdevol, maar wel in je gezicht. Daar ga ik voor. De rest van mijn leven.  En daar wil een mens tijd voor maken.  En eten natuurlijk. Thais eten. 

Wat voor mij echt telt... -Het genot dat ik ervaar bij het doen van de was (die zag je niet aankomen he ;-) -Een berichtje van een verre vriendin die probeert een scheiding door te komen. Met verdriet en intens zoeken naar rust en ruimte voor zichzelf -een hand die  naar me wordt uitgestoken en de moed die ik vind om mezelf helemaal bloot te geven en een ander de hand te reiken - veiligheid en geborgenheid -Een uitgelaten mail van een vriendin die na lang wachten zwanger is - Mezelf elke dag in de ogen kijken - Mijn coole vriendinnen die bij paul simon op de radio steevast een alert doen naar ons messenger groepje. En dan sturen we een filmpje door van onzelf, meedansend en meezingend, waar we ook zijn. Gewoon. Omdat dat is wat we doen http://youtu.be/uq-gYOrU8bA - (thais)  Koken. Voor mezelf en vrienden -  Mild zijn.  - Vergeven. Mezelf. En anderen - Vechten voor wat het waard is om voor te vechten   - loslaten  En dan nog duizend

Dus. Een marathon. Eens mijn hoofd maar vooral hart erop gezet is het plan gemaakt.  Het zal even sparen worden. Maar het ligt binnen mijn budgettair bereik... Maar elke marathon begint met 5 km.  Na een kwestuur begin je opnieuw met het begin.  En het begin is 5 km lopen binnen een redelijke tijd. Redelijk, in Vanhaecke-termen  Want ik mag mijn reputatie van trage loper nu ook weer niet op spel zetten. Bovendien moet ik alert zijn voor mijn oude kwetsuur. Ze moet verzorgd worden, getraind en naar geluisterd worden. Dus zit ik dagelijks op mijn matje te 'planken'. Jawel. 1 van mijn favoriete onderdelen van de trainingen. Ik kijk er iedere dag met plezier naar uit!  Die 5 km dus. Dat zijn geen 5 km. Maar een schakeltje op weg naar dat doel. Klein, maar hij maakt verbinding met een marathon. Zoals de tien mijl die ik wil lopen. En een pannekoekenloop. En een halve tussendoor in de herfst. En (laat ons hopen) ook een paar trailruns om mijn hartje

Goed.  Marathon nr. 4 is gepland.  Timing is bepaald.  Locatie nog onbekend.  Tijdsdoel is gesteld.  Wie mee wil doen is welkom.  Ik ben er klaar voor. 

Ik heb ze leren kennen De liefde Ze weet alles over me Ze kent mijn diepste geheimen, zorgvuldig op papier gezet Ze ademt ons verdriet Ze leert me nederigheid Ze deelt mijn liefde voor lopen Ze maakt me sabayon Ze leert me bescheidenheid Ze kent mijn angsten Ze heeft me wakker gemaakt

O Ze zou eigenlijk in haar eigen bed moeten slapen. En ik leg haar er ook in, in haar eigen bed. Maar op 1 of andere manier kruipt ze midden in de nacht terug bij me. Heel voorzichtig, op haar teentjes de kamer binnentrippelend, en behoedzaam onder de lakens kruipend. Een klein meisje van 7 met zoveel nachtangstjes. Het is pedagogisch gezien compleet onverantwoord. En af en toe liggen 's morgens zelfs 2 kindjes aan mijn zijde. Want stoere voetbaljongens blijven ook gewoon de zoon van hun moeke...

We zijn er ons van bewust: pasen ligt alweer enkele weken achter ons. Maar dat zal mijn ouders niet tegenhouden om nu nog de klokken te laten komen. Zo hoort het ook. Als niet iedereen erbij kan zijn op de dag zelf verleggen we gewoon het evenement. De kinderen stellen zich er al lang geen vragen meer bij. "De paashaas komt gewoon wat later" :-) Zo is kerst bij ons al op 22 december, 27 december en bijna in januari gevierd.  Rekening houdend met wachtdiensten, co-ouderschapsregeling, vroeges en lates vinden we altijd wel een datum... Die dan drie weken na pasen komt. Maar bij ons geen vijgen na pasen. De paasklokken doen hun inkopen in de dreamland en laten andere kopers verweesd achter. 

Dit is 'em dan, the bigger picture... The bigger picture van mijn volgende marathon. Waar ik in geloof, zoveel is zeker, ware het niet van een venijnige pijn in mijn bil en hamstrings. Maar zoals reeds eerder gezegd, kwetsuren, van welke aard dan ook, zijn er om uit te zoeken waar ze vandaan komen en aan te pakken... Ik zou kunnen verder doen aan hetzelfde stramien, en steeds weer diezelfde pijn ervaren. Maar dat zal me niet brengen waar ik wil zijn: aan de start van mijn marathon. Na maanden kiné beslisten Saskia (mijn kinesist van dienst) en ik om toch even een check-up te doen bij een sportarts. Een sportarts, die naast lopers ook voetballers behandelt. Little did I know dat mijn nieuwe hulpverlener van dienst ook de voetballers van Sporting Lokeren begeleidt. Of dit een goed teken is, weet ik niet, maar ik kan je wel 1 ding zeggen: Kris is de enige, enige, enige arts die zich stipt aan zijn afspraken houdt.  En iedereen die mij een beetje kent weet dat ik dat ten

Een marathon lopen, of beter een marathon kunnen lopen hangt af van vele factoren. Het is een industrie van loopgoeroe's en runnerswinkels die alle mogelijk tips de wereld injagen. Wat je best eet voor, tijdens en na het lopen, hoe belangrijk rust is, hoe vaak je moet trainen, hoeveel en welke prikkels je je lichaam moet geven.... Een wijze man vertelde me dat je eruit haalt wat voor jou past, en de rest maar laat voor wat het is. Het is een lastige evenwichtsoefening die vereist dat je écht luistert naar je lichaam. Maar er is voorwaarde om aan de trainingen te beginnen, om vol te houden, om geen genoegen te nemen met flauwe excuses, om door te gaan in koude, hitte, verdriet, angst en luiheid. Die voorwaarde is geloven. Geloven dat je ertoe in staat bent om een marathon te lopen, no matter what. Geloven dat je die eindmeet zal halen. Geloven in de kracht binnen in je om door te gaan, ook al kom je een muur aan bezwaren tegen. Een marathon loop je niet eventjes o

Lentevakantie, lentekriebels, je kent het wel, zo'n tijd waarin je alles wil proper krijgen. Tuin in orde voor de vele komende BBQ's met vrienden en familie, ramen kuisen, kamers uitmesten, het hele huis ondersteboven keren zodat ik me weer opgeruimd en netjes zou voelen. Zodat ik ook alles op een rijtje zou hebben. Want ja, o ja, wat verlang ik ernaar. Een huis dat eindelijk bijna het mijne is (nog heeeeel even geduld Tineke), dat helemaal aan de kant is, met spullen die eindelijk worden opgeruimd, open kamers en een veilige thuis voor mezelf en de kinderen. En liefde, heel veel liefde om te kunnen en mogen delen. Mooie cliché's, wijsheden en talrijke tv-programma's zeggen het wel vaker: als je rust hebt in je huis, dan heb je rust in je hoofd. En mijn hoofd en hart waren onrustig, al zovele jaren. En ik dacht waarschijnlijk dat ik met het opruimen van mijn huis ook mijn  innerlijke zelf zou kunnen verlichten. Little did I know... Ja, ik heb u

Ik liep woensdag in het park. Om drie keer 5 minuten heeeeel traag te lopen. Omdat ik gekwetst ben, aja, die marathon, je weet wel, die waar ik niet wou stoppen . Die waar ik geen spijt van heb, die waar ik nog altijd vurig over spreek. Ik revalideer;  kiné,  osteopaat en oefeningen elke dag. Ik loop (na 2 maand loopverbod) moedig 3 maal 5 min aan een slakkentempo. Dat lijkt makkelijker dan het is. Want op 1 of andere manier moet ik dus toch een loper zijn. Ik 'versnel' zonder het door te hebben. En ik moet mezelf terugfluiten, streng toespreken en vermanen om trager te lopen. Zo traag dus dat ik met moeite 2 wat oudere dames inhaal. 2 dames van, zo bleek later, 62 en 68, die rustig kletstend hun loopje deden. En neen, ik kon het niet laten. Ze stonden -nog steeds gezellig keuvelend- te stretchen op het moment dat ik mijn wandelpauze inlaste. Ik vroeg hoe oud ze waren. Ze glimlachten. Ik uitte mijn bewondering en vertelde dat ik hoop op hun leeftijd ook nog te kun