ramen kuisen



Afbeeldingsresultaat voor ruiten wassen








Lentevakantie, lentekriebels, je kent het wel, zo'n tijd waarin je alles wil proper krijgen. Tuin in orde voor de vele komende BBQ's met vrienden en familie, ramen kuisen, kamers uitmesten, het hele huis ondersteboven keren zodat ik me weer opgeruimd en netjes zou voelen.
Zodat ik ook alles op een rijtje zou hebben. Want ja, o ja, wat verlang ik ernaar. Een huis dat eindelijk bijna het mijne is (nog heeeeel even geduld Tineke), dat helemaal aan de kant is, met spullen die eindelijk worden opgeruimd, open kamers en een veilige thuis voor mezelf en de kinderen.
En liefde, heel veel liefde om te kunnen en mogen delen.


Mooie cliché's, wijsheden en talrijke tv-programma's zeggen het wel vaker: als je rust hebt in je huis, dan heb je rust in je hoofd. En mijn hoofd en hart waren onrustig, al zovele jaren. En ik dacht waarschijnlijk dat ik met het opruimen van mijn huis ook mijn  innerlijke zelf zou kunnen verlichten.
Little did I know...


Ja, ik heb uiteindelijk kamers gekuist, maar niet degene die ik verwacht had te zullen kuisen.  Ik heb alle kamers van mijn hart opengelegd en eindelijk, eindelijk, eindelijk, na zovele jaren een grote schoonmaak gehouden. Een deftige, hartbrekende en hartverwarmende schoonmaak. Ik heb het nagekeken, dat hart van me. Het is gebroken geweest, maar het heeft eveneens pijn bezorgd aan anderen. Ik heb het schoongemaakt, met de hulp van liefdevolle vrienden, oude en nieuwe. Ik heb een weg ingeslagen die ik niet meer zal verlaten. Een weg van eerlijkheid met mezelf en de ander. Een weg van mildheid voor mezelf en de ander. En niet toevallig stond mijn spiegel nu . Come what may...


Mijn huis is nog steeds niet schoongemaakt. En de tuin is een wildernis aan het worden. En ik ben, moet ik nu eerlijk bekennen, een behoorlijk luie kuiser en opruimer. Als ik even grondig met mijn huis was geweest als met mijn hart, lag het hier spic en span. Maar ik probeer mild te zijn tegenover mijn luie kuiskant en zal haar af en toe aanmanen om toch maar eens te stofzuigen...


De BBQ's en thaise etentjes zullen doorgaan in een minder proper huis.
Maar ik geef er de voorkeur aan dat de ramen naar mijn hart doorzichtig zijn.











Reacties

  1. Marrek O'Polo17 april 2015 om 09:16

    Prachtig Tineke!!
    Wat klink je heerlijk opgewekt en sterk.
    Bedankt voor de doorkijk langs je heldere ramen.
    Ik voel mij weer helemaal klaar om door te gaan.
    Geniet van je weekend XXX

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Jezelf in de tabellen lopen

Afbeelding
De tabellen Ik zag ze voor het eerst al enkele jaren geleden. In mijn allereerste marathonboek bij mijn allereerste marathonvoorbereiding. Ik kreeg hem van mijn mijn moeder. Het is het de bijbel der marathonvoorbereidingsboeken. Steffny.   Ik las het ijverig, omdat ik van mijn eerste marathon een succes wilde maken (lees: ik wilde aankomen). Ik maakte berekeningen en probeerde te begrijpen.  Tot ik aan die tabel kwam. Die tabel met daarin je 'actuele 10-km tijd'. En daarbij snelheden voor verschillende trainingen.   En al gauw bleek dat ik geen 'echte' was. Mijn 'actuele 10-km tijd' stond niet eens in de tabellen.   Steffny schrijft voor de snelle lopers. Voor de doorwinterde marathonlopers. Steffny had niet mijn lopersprofiel in gedachten toen hij zijn tabellen opstelde. En ik heb zijn boek zwaar ontgoocheld dichtgeklapt. Om nooit meer te openen.  Ik kocht een ander boek: duidelijk meer geschreven voor mijn lopersprofiel: marathonlopen kan
Meer lezen

Surrender, overgave... een gave

Afbeelding
  Ik lig al meer dan een week in de zetel. Met een stevige griep aka Corona Alsof nen buldozer over mij heen heeft gereden. Zoals gebruikelijk ging ik in verzet. Ik zou na 3 dagen wel beter zijn, dacht ik. Ik belde mijn huisarts (die me ondertussen al wat kent) en die schreef meteen een week voor. Gelukkig maar, want op dag 7 hing de rook nog stevig boven mijn hoofd. Voor netflix tips: I'm your woman :-)  Ze zeggen dat je lichaam je een signaal geeft door ziek te zijn.  En het eerst signaal is simpel: er is een virus, die is mijn lichaam binnengekomen en mijn lichaam weert zich. En dan ben je ziek.  Het tweede is een signaal dat mijn lichaam me al meer dan een half jaar geeft: Tineke, je mag loslaten. Je mag je overgeven.  En het zotte is, ik dacht dat ik dat wel kon: Controle loslaten, in overgave gaan. En daar ligt het hem. Ik DENK het.  Ik denk dat ik me kan overgeven  maar wil wel day het zo snel mogelijk achter de rug hebben. Want we moeten ons weren, we moeten ertegenaan gaan
Meer lezen

Ze wandelt met haar dochter

Afbeelding
30 mei 2014 Afscheid van een klein, heel klein meisje. Ik zie de silhouetten van haar mama's nog zitten, in die grote ruimte waar we afscheid namen.  Hun hoofden leunend op elkaar. Hun diepe verdriet voelbaar in elke vezel van hun lichamen. En al die mensen die naast en achter hen zaten, als een beschermend schild. Het verdriet is niet minder, een jaar na datum. Ze is anders verpakt. Soms moet je goed kijken, en soms kan je er niet naast kijken. In augustus wil mama de dodentocht wandelen. Met hun dochter, voor hun dochter, met verdriet, en hoop, en liefde. Heel veel liefde. Ik denk niet dat ik 100 km kan wandelen. Maar het is dan ook niet mijn weg, het is die van haar. En ik begrijp als geen ander wat het betekent, eens je je weg bent ingeslagen. Dan kan je wel wat supporters gebruiken. Indra wandelt met haar dochter Suuz. Wie wil kan meewandelen, kan aanmoedigen, kan moed inspreken, kan aan hen denken, kan voor de kinderen zorgen terwijl moeke Ans haar lief steun
Meer lezen