Sierre Zinal

Het is een dunne lijn tussen goed zot en prettig gestoord. En in het juiste kader is goed zot nog zo slecht niet, integendeel...

Goed zot: mijn lief. 

Mee goed zot: ikke

We gingen dus een weekje op vakantie. Met de kinderen. Wandelingen maken in de bergen, zwemmen, een beetje luieren...
 

En tot een dag voor vertrek was dat een strak plan.
 

Ware het niet dat wij ook graag lopen. En nog liever in de bergen. 

En kijk eens aan, is dat niet, toeval o toeval, sierre-zinal, een mega-coole maar zotte loopwedstrijd die doorgaat in de week dat wij in zwitserland zijn??!

Te mooi om waar te zijn. Als je weet dat onze vriend Kilian hier vorig jaar ook aan meedeed en won (de snelste mens ooit in de bergen, hij loopt overal in de wereld races maar wil deze zeker niet missen), dan wil je er gewoon bij zijn. De beslissing was snel gemaakt, yours truly is nog niet klaar voor deze race en de blink in ogen van mijn lief sprak boekdelen. Hij hoopte wel op wat regen en niet te warm weer. Hitte is niet zijn ding. Maar ik stelde hem gerust: in de bergen is het maar weinig echt heet. 

Alle dossards waren al uitverkocht natuurlijk maar met een facebook-berichtje en een zeer vriendelijke zwitserse loopster die haar nummers verkocht is dat snel gefixt.
 

Tot we het profiel van de race nog eens goed bekeken... Jeezes man!
Voor de niet-trailrunner: 20 km aan een stuk klimmen, 2200 hoogtemeters overwinnen. Dat is niet gewoon eventjes ardennen-klimmen. Nee, dat is zwarte piste-steil omhoog lopen, klauteren, zwoegen. En o ja, dan volgen nog 11 km dalen, klimmen, dalen , klimmen... Met een heel steile afdaling naar zinal als dessertje. 31 km door de bergen lopen. Dat is zwaarder dan een platte marathon... Goed zot. Maar kom, als je voorbereid bent moet dat allemaal goedkomen, right?
 

'Voorbereid' is hier het sleutelwoord. Want de zottigheid zit hem niet in de race maar in het gebrek aan voorbereiding. Eind juni liep hij een marathon, mijn held. Maar sindsdien was de langste duurloop 14 km. En dat was dan nog de enige... 

En ja, enkele dagen voor de start toch nog 1 keer in de bergen lopen, kwestie van eens te voelen hoe steil het wel niet zou zijn... Dat was het dan. 

Mix dat dan nog met hele week wat te weinig slaap, wandelingen met vier kinderen, heet weer (wie zei ook alweer dat het in de bergen lekker fris is), lekker eten en een gin-tonic (of twee :-) de avond voor de start. Kortom: ideale voorbereiding..

Chance dat mijn lief een natuurtalent is.
 

Wij dus met de vier daltons naar de start.
 

 Kilian stond vanvoor, mijn Kilian ergens in het midden. En zoals een trailrun behoort wordt er afgeteld. Een startschot was wat overbodig. Maar kom. We gaan hier niet muggeziften. Dit is wel Sierre-Zinal waar we het over hebben...

En dan... Begint het te regenen. Haleluja. Vier kinderen en ik die blij zijn met regen. Kom dat tegen! Wij in de mini-bus, in de regen, op weg naar Chandolin, het enige punt waar ik met een 5-jarige zou geraken. Ik zag een loper huilend neerzakken op een bank. Omdat hij niet verder kon omwille van zijn maag. Omdat hij zo graag deze race had uitgelopen....

En dan Tom, onze held. Zijn supportertjes hadden vol goede moed en nog steeds in de regen staan wachten. En waren dolgelukkig. En daarna: racen naar de aankomst. Zinal. Schitterend mooi dorpje in de bergen. En bij aankomst: de zon. Kilian was al aangekomen. Maar die kon ons gestolen worden.

Want de grote held van de dag was toch Tom. Ferm uitgelopen, die Sierre Zinal.
Wat hebben we aldus geleerd? 2 gin-tonics en enige vermoeidheid in de benen op voorhand: works like a charm!

Plannen voor volgend jaar worden gesmeed. En how-to blogs worden gretig gelezen :-)