the bigger picture





Dit is 'em dan, the bigger picture...


The bigger picture van mijn volgende marathon. Waar ik in geloof, zoveel is zeker, ware het niet van een venijnige pijn in mijn bil en hamstrings. Maar zoals reeds eerder gezegd, kwetsuren, van welke aard dan ook, zijn er om uit te zoeken waar ze vandaan komen en aan te pakken...
Ik zou kunnen verder doen aan hetzelfde stramien, en steeds weer diezelfde pijn ervaren. Maar dat zal me niet brengen waar ik wil zijn: aan de start van mijn marathon.


Na maanden kiné beslisten Saskia (mijn kinesist van dienst) en ik om toch even een check-up te doen bij een sportarts. Een sportarts, die naast lopers ook voetballers behandelt. Little did I know dat mijn nieuwe hulpverlener van dienst ook de voetballers van Sporting Lokeren begeleidt. Of dit een goed teken is, weet ik niet, maar ik kan je wel 1 ding zeggen: Kris is de enige, enige, enige arts die zich stipt aan zijn afspraken houdt.  En iedereen die mij een beetje kent weet dat ik dat ten zeerste waardeer. Ik heb het dan ook niet nagelaten hem hiervoor te bedanken.

Anyway, het is niet dat hij bewust op zoek was naar de oorzaak van mijn kwetsuur maar al pratend over mijn sportverleden vielen vele puzzelstukjes in elkaar. Mijn beenspieren (en heup en bekken) aan de rechterkant zijn minder ontwikkeld dan aan de linkerkant. En de oorzaak diende zich aan in mijn verhalen over mijn liefde voor het hordenlopen. Een onevenwicht welke is gecreëerd in mijn tienerjaren, waarin ik met veel plezier (en menig blauwe plekken op mijn knieën) de horden te lijf ging. Dat onevenwicht is nooit helemaal weggegaan. En zolang je niet voldoende aandacht geeft aan die zwakkere kant, blijft het onevenwicht bestaan.

Dus gaan we nog even een krachtmeting doen (letterlijk) en dit euvel aanpakken. Met oefenen, geduld en veel liefde.







Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Jezelf in de tabellen lopen

Afbeelding
De tabellen Ik zag ze voor het eerst al enkele jaren geleden. In mijn allereerste marathonboek bij mijn allereerste marathonvoorbereiding. Ik kreeg hem van mijn mijn moeder. Het is het de bijbel der marathonvoorbereidingsboeken. Steffny.   Ik las het ijverig, omdat ik van mijn eerste marathon een succes wilde maken (lees: ik wilde aankomen). Ik maakte berekeningen en probeerde te begrijpen.  Tot ik aan die tabel kwam. Die tabel met daarin je 'actuele 10-km tijd'. En daarbij snelheden voor verschillende trainingen.   En al gauw bleek dat ik geen 'echte' was. Mijn 'actuele 10-km tijd' stond niet eens in de tabellen.   Steffny schrijft voor de snelle lopers. Voor de doorwinterde marathonlopers. Steffny had niet mijn lopersprofiel in gedachten toen hij zijn tabellen opstelde. En ik heb zijn boek zwaar ontgoocheld dichtgeklapt. Om nooit meer te openen.  Ik kocht een ander boek: duidelijk meer geschreven voor mijn lopersprofiel: marathonlopen kan
Meer lezen

Surrender, overgave... een gave

Afbeelding
  Ik lig al meer dan een week in de zetel. Met een stevige griep aka Corona Alsof nen buldozer over mij heen heeft gereden. Zoals gebruikelijk ging ik in verzet. Ik zou na 3 dagen wel beter zijn, dacht ik. Ik belde mijn huisarts (die me ondertussen al wat kent) en die schreef meteen een week voor. Gelukkig maar, want op dag 7 hing de rook nog stevig boven mijn hoofd. Voor netflix tips: I'm your woman :-)  Ze zeggen dat je lichaam je een signaal geeft door ziek te zijn.  En het eerst signaal is simpel: er is een virus, die is mijn lichaam binnengekomen en mijn lichaam weert zich. En dan ben je ziek.  Het tweede is een signaal dat mijn lichaam me al meer dan een half jaar geeft: Tineke, je mag loslaten. Je mag je overgeven.  En het zotte is, ik dacht dat ik dat wel kon: Controle loslaten, in overgave gaan. En daar ligt het hem. Ik DENK het.  Ik denk dat ik me kan overgeven  maar wil wel day het zo snel mogelijk achter de rug hebben. Want we moeten ons weren, we moeten ertegenaan gaan
Meer lezen

Ze wandelt met haar dochter

Afbeelding
30 mei 2014 Afscheid van een klein, heel klein meisje. Ik zie de silhouetten van haar mama's nog zitten, in die grote ruimte waar we afscheid namen.  Hun hoofden leunend op elkaar. Hun diepe verdriet voelbaar in elke vezel van hun lichamen. En al die mensen die naast en achter hen zaten, als een beschermend schild. Het verdriet is niet minder, een jaar na datum. Ze is anders verpakt. Soms moet je goed kijken, en soms kan je er niet naast kijken. In augustus wil mama de dodentocht wandelen. Met hun dochter, voor hun dochter, met verdriet, en hoop, en liefde. Heel veel liefde. Ik denk niet dat ik 100 km kan wandelen. Maar het is dan ook niet mijn weg, het is die van haar. En ik begrijp als geen ander wat het betekent, eens je je weg bent ingeslagen. Dan kan je wel wat supporters gebruiken. Indra wandelt met haar dochter Suuz. Wie wil kan meewandelen, kan aanmoedigen, kan moed inspreken, kan aan hen denken, kan voor de kinderen zorgen terwijl moeke Ans haar lief steun
Meer lezen