Ze wandelt met haar dochter

30 mei 2014

Afscheid van een klein, heel klein meisje.

Ik zie de silhouetten van haar mama's nog zitten, in die grote ruimte waar we afscheid namen.  Hun hoofden leunend op elkaar. Hun diepe verdriet voelbaar in elke vezel van hun lichamen. En al die mensen die naast en achter hen zaten, als een beschermend schild.

Het verdriet is niet minder, een jaar na datum. Ze is anders verpakt. Soms moet je goed kijken, en soms kan je er niet naast kijken.

In augustus wil mama de dodentocht wandelen. Met hun dochter, voor hun dochter, met verdriet, en hoop, en liefde. Heel veel liefde.

Ik denk niet dat ik 100 km kan wandelen. Maar het is dan ook niet mijn weg, het is die van haar. En ik begrijp als geen ander wat het betekent, eens je je weg bent ingeslagen. Dan kan je wel wat supporters gebruiken.


Indra wandelt met haar dochter Suuz.
Wie wil kan meewandelen, kan aanmoedigen, kan moed inspreken, kan aan hen denken, kan voor de kinderen zorgen terwijl moeke Ans haar lief steunt, kan er zijn voor hen op welke manier dan ook.

Indra wandelt met haar dochter. En naast haar en achter haar en rond haar zoveel mensen, die er zijn, als een warm, liefdevol, beschermend schild.








Reacties

Populaire posts van deze blog

Jezelf in de tabellen lopen

Surrender, overgave... een gave