wachten op een uitslag

Een nieuwe ervaring dringt zich op in mijn leven...
Lichtjes ongeduldig wachten op de uitslag van een loopwedstrijd.

Zoals ik al zo vaak verkondigd heb, ben ik een trage loper. En trage lopers kijken niet naar uitslagen. Ze lopen, en genieten, komen aan en zijn content.

Maar sinds kort zullen we toch een mindshiftje moeten doen. Niet dat ik nu meteen trage loper af ben. Maar ik kan nu toch niet meer zeggen dat ik "traag" liep gisteren in mijn eerste wedstrijdje, de eerste halte naar mijn volgende marathon. 5 kilometer. Simpelkes. rechtdoor, rechtaan. Geen tralala.

Ik was wel wat voorbereid, maar had geen idee waar ik zou landen.
Ik kreeg liefdevol wedstrijdsadvies van een kenner: km 1 is te snel starten en eerste cartouche verschieten. Km 2 is tempo zoeken. Km 3 is doodgaan om tempo vast te houden. Km 4 kom je jezelf tegen en km 5 is de kelk tot de bodem ledigen

... en van euh... Julia, de andere kenner, die joggen de beste optie vindt.

De eerste heeft het gehaald en stond ook aan de aankomst te glunderen
En als je eigen moeder al verschiet van hoe snel je loopt... dan is er iets aan de hand.

Dus nu ga ik wat wachten vandaag. Op mijn uitslag.

Dank aan mijn pacer die me uit de wind zette, en vriendin die geduldig wachtte met pak en zak en kinderen.
Dank aan mijn ouders die hun woensdagavonduitstapje aanpasten aan de looplocatie.
Dank aan de liefde, die bij me liep, figuurlijk dan, want er moeten uiteraard ook nog eigen pr's gelopen worden :-)

Dank aan Suuz, die me in elk zuchtje wind begeleidde en moed gaf.








Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Surrender, overgave... een gave

Afbeelding
  Ik lig al meer dan een week in de zetel. Met een stevige griep aka Corona Alsof nen buldozer over mij heen heeft gereden. Zoals gebruikelijk ging ik in verzet. Ik zou na 3 dagen wel beter zijn, dacht ik. Ik belde mijn huisarts (die me ondertussen al wat kent) en die schreef meteen een week voor. Gelukkig maar, want op dag 7 hing de rook nog stevig boven mijn hoofd. Voor netflix tips: I'm your woman :-)  Ze zeggen dat je lichaam je een signaal geeft door ziek te zijn.  En het eerst signaal is simpel: er is een virus, die is mijn lichaam binnengekomen en mijn lichaam weert zich. En dan ben je ziek.  Het tweede is een signaal dat mijn lichaam me al meer dan een half jaar geeft: Tineke, je mag loslaten. Je mag je overgeven.  En het zotte is, ik dacht dat ik dat wel kon: Controle loslaten, in overgave gaan. En daar ligt het hem. Ik DENK het.  Ik denk dat ik me kan overgeven  maar wil wel day het zo snel mogelijk achter de rug hebben. Want we moeten ons weren, we moeten ertegenaan gaan
Meer lezen

Ze wandelt met haar dochter

Afbeelding
30 mei 2014 Afscheid van een klein, heel klein meisje. Ik zie de silhouetten van haar mama's nog zitten, in die grote ruimte waar we afscheid namen.  Hun hoofden leunend op elkaar. Hun diepe verdriet voelbaar in elke vezel van hun lichamen. En al die mensen die naast en achter hen zaten, als een beschermend schild. Het verdriet is niet minder, een jaar na datum. Ze is anders verpakt. Soms moet je goed kijken, en soms kan je er niet naast kijken. In augustus wil mama de dodentocht wandelen. Met hun dochter, voor hun dochter, met verdriet, en hoop, en liefde. Heel veel liefde. Ik denk niet dat ik 100 km kan wandelen. Maar het is dan ook niet mijn weg, het is die van haar. En ik begrijp als geen ander wat het betekent, eens je je weg bent ingeslagen. Dan kan je wel wat supporters gebruiken. Indra wandelt met haar dochter Suuz. Wie wil kan meewandelen, kan aanmoedigen, kan moed inspreken, kan aan hen denken, kan voor de kinderen zorgen terwijl moeke Ans haar lief steun
Meer lezen

Pedagogisch onverantwoord

Afbeelding
O Ze zou eigenlijk in haar eigen bed moeten slapen. En ik leg haar er ook in, in haar eigen bed. Maar op 1 of andere manier kruipt ze midden in de nacht terug bij me. Heel voorzichtig, op haar teentjes de kamer binnentrippelend, en behoedzaam onder de lakens kruipend. Een klein meisje van 7 met zoveel nachtangstjes. Het is pedagogisch gezien compleet onverantwoord. En af en toe liggen 's morgens zelfs 2 kindjes aan mijn zijde. Want stoere voetbaljongens blijven ook gewoon de zoon van hun moeke...
Meer lezen