wachten op een uitslag
Een nieuwe ervaring dringt zich op in mijn leven...
Lichtjes ongeduldig wachten op de uitslag van een loopwedstrijd.
Zoals ik al zo vaak verkondigd heb, ben ik een trage loper. En trage lopers kijken niet naar uitslagen. Ze lopen, en genieten, komen aan en zijn content.
Maar sinds kort zullen we toch een mindshiftje moeten doen. Niet dat ik nu meteen trage loper af ben. Maar ik kan nu toch niet meer zeggen dat ik "traag" liep gisteren in mijn eerste wedstrijdje, de eerste halte naar mijn volgende marathon. 5 kilometer. Simpelkes. rechtdoor, rechtaan. Geen tralala.
Ik was wel wat voorbereid, maar had geen idee waar ik zou landen.
Ik kreeg liefdevol wedstrijdsadvies van een kenner: km 1 is te snel starten en eerste cartouche verschieten. Km 2 is tempo zoeken. Km 3 is doodgaan om tempo vast te houden. Km 4 kom je jezelf tegen en km 5 is de kelk tot de bodem ledigen
... en van euh... Julia, de andere kenner, die joggen de beste optie vindt.
De eerste heeft het gehaald en stond ook aan de aankomst te glunderen
En als je eigen moeder al verschiet van hoe snel je loopt... dan is er iets aan de hand.
Dus nu ga ik wat wachten vandaag. Op mijn uitslag.
Dank aan mijn pacer die me uit de wind zette, en vriendin die geduldig wachtte met pak en zak en kinderen.
Dank aan mijn ouders die hun woensdagavonduitstapje aanpasten aan de looplocatie.
Dank aan de liefde, die bij me liep, figuurlijk dan, want er moeten uiteraard ook nog eigen pr's gelopen worden :-)
Dank aan Suuz, die me in elk zuchtje wind begeleidde en moed gaf.
Lichtjes ongeduldig wachten op de uitslag van een loopwedstrijd.
Zoals ik al zo vaak verkondigd heb, ben ik een trage loper. En trage lopers kijken niet naar uitslagen. Ze lopen, en genieten, komen aan en zijn content.
Maar sinds kort zullen we toch een mindshiftje moeten doen. Niet dat ik nu meteen trage loper af ben. Maar ik kan nu toch niet meer zeggen dat ik "traag" liep gisteren in mijn eerste wedstrijdje, de eerste halte naar mijn volgende marathon. 5 kilometer. Simpelkes. rechtdoor, rechtaan. Geen tralala.
Ik was wel wat voorbereid, maar had geen idee waar ik zou landen.
Ik kreeg liefdevol wedstrijdsadvies van een kenner: km 1 is te snel starten en eerste cartouche verschieten. Km 2 is tempo zoeken. Km 3 is doodgaan om tempo vast te houden. Km 4 kom je jezelf tegen en km 5 is de kelk tot de bodem ledigen
... en van euh... Julia, de andere kenner, die joggen de beste optie vindt.
De eerste heeft het gehaald en stond ook aan de aankomst te glunderen
En als je eigen moeder al verschiet van hoe snel je loopt... dan is er iets aan de hand.
Dus nu ga ik wat wachten vandaag. Op mijn uitslag.
Dank aan mijn pacer die me uit de wind zette, en vriendin die geduldig wachtte met pak en zak en kinderen.
Dank aan mijn ouders die hun woensdagavonduitstapje aanpasten aan de looplocatie.
Dank aan de liefde, die bij me liep, figuurlijk dan, want er moeten uiteraard ook nog eigen pr's gelopen worden :-)
Dank aan Suuz, die me in elk zuchtje wind begeleidde en moed gaf.
Reacties
Een reactie posten