Tineke: Life as I know it

  Indra. Ze heeft 'em gewandeld. De dodentocht. Helemaal alleen. Het is te zeggen: ze heeft helemaal in haar eentje gedurende 100 km de ene voet voor de andere gezet. Aan een razend tempo. Maar ze was zeker niet alleen. Want haar dochter was erbij , altijd, in  de liefde van al haar supporters. Ik kan het me niet voorstellen, en Suuz' mama en moeke zeggen me ook dat je het je niet wil voorstellen; je kind verliezen. Dat de pijn onbeschrijflijk is.  Je kind verliezen na het negen maanden te hebben gedragen. Na negen maanden uitkijken met je gezin. Neen. Ik kan het me niet voorstellen.  Maar ik kan me wel voorstellen wat ze wilde doen. Wandelen met haar dochter. 100 kilometer. En rondom haar en haar vrouw en kinderen: zoveel liefde. Zoveel mee-leven, mee-wandelen, mee-lachen, mee-drinken en veel mee-huilen. Tientallen vrienden en familie wandelden mee, moedigden aan, van dichtbij op het parcours en van ver in hun hart. Want zoveel liefde samen kan écht verdriet

Het is een dunne lijn tussen goed zot en prettig gestoord. En in het juiste kader is goed zot nog zo slecht niet, integendeel... Goed zot: mijn lief.  Mee goed zot: ikke We gingen dus een weekje op vakantie. Met de kinderen. Wandelingen maken in de bergen, zwemmen, een beetje luieren...   En tot een dag voor vertrek was dat een strak plan.   Ware het niet dat wij ook graag lopen. En nog liever in de bergen.  En kijk eens aan, is dat niet, toeval o toeval, sierre-zinal , een mega-coole maar zotte loopwedstrijd die doorgaat in de week dat wij in zwitserland zijn??! Te mooi om waar te zijn. Als je weet dat onze vriend Kilian hier vorig jaar ook aan meedeed en won (de snelste mens ooit in de bergen, hij loopt overal in de wereld races maar wil deze zeker niet missen), dan wil je er gewoon bij zijn. De beslissing was snel gemaakt, yours truly is nog niet klaar voor deze race en de blink in ogen van mijn lief sprak boekdelen. Hij hoopte wel op wat regen en niet