Tineke: Life as I know it

hij heeft lang moeten wachten, maar hij was er, samen met mijn broer. een filmpje, 3 minuutjes... http://www.youtube.com/watch?v=kZlXWp6vFdE&feature=related

Nee, het is mijn week niet, het is mijn maand niet, het is mijn jaar niet. Dus waarom loop ik eigenlijk? Ja hoor, deze week is mijn training afgewerkt. Maar pijn in mijn achillespezen (jawel, allebei, ik doe niets half) en reeds 2 keer naar de kinesist maken het niet makkelijk. En ik moet diep diep diep graven om een antwoord te vinden op de vraag waarom ik eigenlijk blijf lopen. Mijn leven zit op dit moment, of eigenlijk al een heel jaar in een crisis. Een crisis waarbij lopen het laatste is waar je aan denkt. En toch ben ik het blijven doen. In april zag ik de marathon niet voor mogelijk. Maar ik ben terug recht gekrabbeld. Dat is het voordeel van marathons in het buitenland: het zou zonde zijn om al dat geld dat je al hebt uitgegeven aan vliegtuigticket, deelname en hotel te verspillen omdat je even een dipje hebt. Alhoewel, een dipje lijkt de lading van deze crisis niet echt te dekken. En nu, midden in de voorbereiding,  in het zwaarste punt van mijn crisis, op nog geen 5 we

....Lopen natuurlijk. Get your minds out of the gutter :-) Maar nu serieus: vaseline is 1 van de top 5 must haves voor een lange afstandsloper, en zeker voor een trage lange afstandsloper. Want wrijving, beste lezer, komt dus ook voor bij lopen. En hoe... Je ziet het overal bij elke halve en volle marathon, de mannen wiens tepels bloeden. Geen fraai zicht. Meer zelfs, het lijkt bijna horror en het moet ongelooflijk pijnlijk zijn. foto hierbij voor wie geen enkel idee heeft waarover ik het heb. En aangezien de fotofinish toch belangrijk blijft... Bij mij doet het bloeden en schaven zich gelukkig niet voor in die regionen. wij vrouwen hoeven geen plakkertje op onze tepels te dragen, bij hebben een sportbeha die je bijna ineensnoert. Maar andere, minder zichtbare plaatsen op mijn lichaam hebben ervan: onder de oksels, tussen mijn benen, aan mijn hartmeter, tussen mijn billen. Als ik niet oppas loop ik een week lang met schaafwonden overal op mijn lijf. En dat doet PIJN! Tijd d

Week 4 in de marathonvoorbereiding ligt al half achter me. Het is een zware week geweest, wederom, mede door de ongelooflijke hitte in ons landje. Zeker voor de lange loop in het weekend (25km) is dit een beproeving. Ik kan er ook niet goed tegen blijkbaar. Mijn hart slaat gemeen hoog en ik loop echt trager dan normaal. Maar zoals altijd proberen we hiervoor een oplossing te vinden.  En de enige oplossing is ofwel heel vroeg, ofwel heel laat op de dag gaan lopen. Alhoewel ik moeilijk uit mijn bed kom prefereer ik om heel vroeg op te staan. Na een lange warme dag is voor mij het idee om nog eens 25 km te lopen er echt teveel aan. Dus moet het 's ochtends vroeg... heel vroeg. Zaterdagochtend 6u kreeg ik met moeite mijn luie lijf uit bed. Ik had weer alle excuses klaar: verkouden, doodmoe omdat ik te weinig had geslapen... Maar een marathonloper is uit een vreemd soort hout gesneden en dus ben ik opgestaan. Of is het gewoon omdat ik een beetje hou van zelfkwelling? Om het hele

Week 3 van de marathonvoorbereiding afgewerkt. Alhoewel, van veel 'afwerken' kan ik niet spreken. 2 van de 4 trainingen niet gedaan. Gelukkig wel mijn lange loop op zondag, maar dat zal mijn schuldgevoel niet wegnemen. En dan weet ik weer dat lopen is zoals het leven zelf: met ups en downs. En deze week was er een dikke down in mijn lopen en mijn leven. Ik heb gebruik gemaakt van al mijn excuses die ik al eeuwen ken: te warm, te moe, geen fut, bang van honden in het buitenland... Achterin mijn hoofd wist ik heel goed dat dat niet de echte redenen waren waarom ik niet liep. Ik ben er dicht bijgeweest, om toch te gaan lopen. Ik zag mijn loopschoenen van ver naar me kijken en vragen: waarom loop je niet tineke? Maar het leek of ze vervreemd waren, alsof ze niet echt van mij waren. Ik vroeg me af waarom ik het toch allemaal doe, wat me toch dreef om weer een marathon te lopen. Het heeft me enkele dagen beziggehouden, vergezeld van grote zorgen die me op die momenten achtervo

Het zijn moeilijke tijden voor een recreant (lees ook: trage)-loper zoals ik. Pas op, niet zomaar recreant-lopen, recreant-marathonloper zoals mijn loopmaat het zo goed verwoordt. Niet van de minste dus :-) Enkele weken terug en nog dit weekend liepen mijn loopmaat en ik mee in een loopwedstrijd in het waasland, georganieerd door een atletiekclub. Tot zover, geen vuiltje aan de lucht. we trainen immers voor een marathon en we moeten dus wat wedstrijdritme krijgen. Echter, en hier komt het addertje, je moet binnen een bepaalde tijd binnen zijn. Ook dat snap ik wel, je kan als organisator echt geen 5 uur een parcous vrijwaren op 16 km. Maar 2u15 min is toch wel krap voor een recreant op 16 km. wij liepen er 1u43 op maar toch... In de New York Marathon mag je 8 u lopen op de marathon. Dat is echt ruim, het is bijna stappen. Ik heb me op geen enkel moment zorgen gemaakt dat ik dat niet zou halen. Berlijn is 6,5u en ook daar denk ik: dik in in orde.  Maar die kleine loopkes in het vl

Blijkbaar ben ik niet "gemaakt" voor lange-afstandslopen, althans niet volgens de boekjes. Ik heb geen ranke, slanke benen. Ik heb de geweldige gespierde sprinterskuiten van mijn vader geërfd. Ik ben niet super-loop-mager, ook het graag eten heb ik van mijn vader geërfd. Maar lopen op zich heb ik wel met de paplepel meegekregen. Mijn vader liep al sinds ik het me herinner en mijn moeder is ook een marathonloopster. Ik heb al van jongs af aan gezien hoe mijn ouders 's avonds nog vertrokken in het donker om hun training af te werken. Ze zijn beiden actief (geweest) in een atletiekclub en ons zondagochtendritueel bestond uit naar de trainig gaan. De liefde voor sport is me dus niet vreemd. En toch... na een jeugd van zevenkampen en hordenlopen (lees: korte spieren, op de 800 meter na) heb ik lang stilgezeten. Het leek me maar niet te lukken om het lopen terug op te pakken. Het bleef bij 1 keer gaan lopen, om het dan weer op te geven. Want starten met lopen is NIET L