Do one thing every day that scares you

Yep. Vanhaecke doet het weer. Zotjes doen. Een volledig onvoorbereide trailrun... 

Rustig opbouwen gingen we doen, naar die marathon in april toe. Eerst 5 km, dan snelheid en met duurloopjes kilometers opbouwen. Vorige week nog 10 km LSD-ke. Mooi op schema, geen pijn. Alles loopt vlotjes.  

En dan een zot voorstel: efkes een trailrunneke van 16 km doen volgende week?
Kijk. We weten ondertussen al dat trailrunnen mijn grote liefde is. Ik hou van het klimmen en dalen, genieten van de natuur... Ik train ook heel graag op de bescheiden heuvel op de blaarmeersen in Gent. Maar had hem tot nog toe links laten liggen. Want we gingen rustig opbouwen...

En nu zit ik hier, in afwachting van de vallende avond, in afwachting van mijn eerste trail sinds ... lang. Omdat grote liefdes nu eenmaal grote liefdes zijn :-) 

En ik loop nerveus. Want ook al is trailrunnen niet onbekend, ik weet echt niet hoe mijn lichaam gaat reageren. Op de kilometers die ik niet in mijn benen heb en stijgen en dalen waar mijn spieren helemaal niet voor getraind zijn. God zij gedankt is het in het donker te doen :-)

Bij staat van overleven komt hier gegarandeerd een verslag :-) 

Reacties

  1. Unknown11 augustus 2015 om 06:58

    Heb je ook zin gekregen om te lopen? Kijk dan zeker eens op http://www.start-to-run.be voor meer informatie!

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Surrender, overgave... een gave

Afbeelding
  Ik lig al meer dan een week in de zetel. Met een stevige griep aka Corona Alsof nen buldozer over mij heen heeft gereden. Zoals gebruikelijk ging ik in verzet. Ik zou na 3 dagen wel beter zijn, dacht ik. Ik belde mijn huisarts (die me ondertussen al wat kent) en die schreef meteen een week voor. Gelukkig maar, want op dag 7 hing de rook nog stevig boven mijn hoofd. Voor netflix tips: I'm your woman :-)  Ze zeggen dat je lichaam je een signaal geeft door ziek te zijn.  En het eerst signaal is simpel: er is een virus, die is mijn lichaam binnengekomen en mijn lichaam weert zich. En dan ben je ziek.  Het tweede is een signaal dat mijn lichaam me al meer dan een half jaar geeft: Tineke, je mag loslaten. Je mag je overgeven.  En het zotte is, ik dacht dat ik dat wel kon: Controle loslaten, in overgave gaan. En daar ligt het hem. Ik DENK het.  Ik denk dat ik me kan overgeven  maar wil wel day het zo snel mogelijk achter de rug hebben. Want we moeten ons weren, we moeten ertegenaan gaan
Meer lezen

Ze wandelt met haar dochter

Afbeelding
30 mei 2014 Afscheid van een klein, heel klein meisje. Ik zie de silhouetten van haar mama's nog zitten, in die grote ruimte waar we afscheid namen.  Hun hoofden leunend op elkaar. Hun diepe verdriet voelbaar in elke vezel van hun lichamen. En al die mensen die naast en achter hen zaten, als een beschermend schild. Het verdriet is niet minder, een jaar na datum. Ze is anders verpakt. Soms moet je goed kijken, en soms kan je er niet naast kijken. In augustus wil mama de dodentocht wandelen. Met hun dochter, voor hun dochter, met verdriet, en hoop, en liefde. Heel veel liefde. Ik denk niet dat ik 100 km kan wandelen. Maar het is dan ook niet mijn weg, het is die van haar. En ik begrijp als geen ander wat het betekent, eens je je weg bent ingeslagen. Dan kan je wel wat supporters gebruiken. Indra wandelt met haar dochter Suuz. Wie wil kan meewandelen, kan aanmoedigen, kan moed inspreken, kan aan hen denken, kan voor de kinderen zorgen terwijl moeke Ans haar lief steun
Meer lezen

Pedagogisch onverantwoord

Afbeelding
O Ze zou eigenlijk in haar eigen bed moeten slapen. En ik leg haar er ook in, in haar eigen bed. Maar op 1 of andere manier kruipt ze midden in de nacht terug bij me. Heel voorzichtig, op haar teentjes de kamer binnentrippelend, en behoedzaam onder de lakens kruipend. Een klein meisje van 7 met zoveel nachtangstjes. Het is pedagogisch gezien compleet onverantwoord. En af en toe liggen 's morgens zelfs 2 kindjes aan mijn zijde. Want stoere voetbaljongens blijven ook gewoon de zoon van hun moeke...
Meer lezen