Dodentocht: over liefde en supporters

 
Indra. Ze heeft 'em gewandeld. De dodentocht. Helemaal alleen. Het is te zeggen: ze heeft helemaal in haar eentje gedurende 100 km de ene voet voor de andere gezet. Aan een razend tempo.
Maar ze was zeker niet alleen. Want haar dochter was erbij, altijd, in  de liefde van al haar supporters.

Ik kan het me niet voorstellen, en Suuz' mama en moeke zeggen me ook dat je het je niet wil voorstellen; je kind verliezen. Dat de pijn onbeschrijflijk is. 
Je kind verliezen na het negen maanden te hebben gedragen. Na negen maanden uitkijken met je gezin. Neen. Ik kan het me niet voorstellen. 

Maar ik kan me wel voorstellen wat ze wilde doen. Wandelen met haar dochter. 100 kilometer. En rondom haar en haar vrouw en kinderen: zoveel liefde. Zoveel mee-leven, mee-wandelen, mee-lachen, mee-drinken en veel mee-huilen. Tientallen vrienden en familie wandelden mee, moedigden aan, van dichtbij op het parcours en van ver in hun hart.
Want zoveel liefde samen kan écht verdriet dragen.
 







En toch stapte ze zelf. Met Suuz. Omdat dat was wat ze moest doen. Omdat dit haar manier van rouwen is. 
Ik ben dankbaar dat ik erbij mocht zijn. Ik ben dankbaar dat ik dat kon. Dankbaar om getuige te mogen zijn van zoveel liefde. 

Elke mens gaat anders om met verdriet.  Sommigen zijn stil en sereen, anderen heel luid en duidelijk.
En geen enkele manier is de juiste, maar er is voor ieder van ons een juiste manier. 
Indra vroeg om haar te steunen bij haar manier.
En welke manier dan ook, iedereen verdient een supporter. Iemand die in stilte, of misschien heel luid je aanmoedigt, bij elke stap die je zet. Iemand die er is, en jouw manier van verdriet hebben respecteert en mee-draagt.

En daarvan getuige mogen zijn is een geschenk dat ik meedraag.
 


Laat maar komen, die cheerleaders...


 


Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Jezelf in de tabellen lopen

Afbeelding
De tabellen Ik zag ze voor het eerst al enkele jaren geleden. In mijn allereerste marathonboek bij mijn allereerste marathonvoorbereiding. Ik kreeg hem van mijn mijn moeder. Het is het de bijbel der marathonvoorbereidingsboeken. Steffny.   Ik las het ijverig, omdat ik van mijn eerste marathon een succes wilde maken (lees: ik wilde aankomen). Ik maakte berekeningen en probeerde te begrijpen.  Tot ik aan die tabel kwam. Die tabel met daarin je 'actuele 10-km tijd'. En daarbij snelheden voor verschillende trainingen.   En al gauw bleek dat ik geen 'echte' was. Mijn 'actuele 10-km tijd' stond niet eens in de tabellen.   Steffny schrijft voor de snelle lopers. Voor de doorwinterde marathonlopers. Steffny had niet mijn lopersprofiel in gedachten toen hij zijn tabellen opstelde. En ik heb zijn boek zwaar ontgoocheld dichtgeklapt. Om nooit meer te openen.  Ik kocht een ander boek: duidelijk meer geschreven voor mijn lopersprofiel: marathonlopen kan
Meer lezen

Surrender, overgave... een gave

Afbeelding
  Ik lig al meer dan een week in de zetel. Met een stevige griep aka Corona Alsof nen buldozer over mij heen heeft gereden. Zoals gebruikelijk ging ik in verzet. Ik zou na 3 dagen wel beter zijn, dacht ik. Ik belde mijn huisarts (die me ondertussen al wat kent) en die schreef meteen een week voor. Gelukkig maar, want op dag 7 hing de rook nog stevig boven mijn hoofd. Voor netflix tips: I'm your woman :-)  Ze zeggen dat je lichaam je een signaal geeft door ziek te zijn.  En het eerst signaal is simpel: er is een virus, die is mijn lichaam binnengekomen en mijn lichaam weert zich. En dan ben je ziek.  Het tweede is een signaal dat mijn lichaam me al meer dan een half jaar geeft: Tineke, je mag loslaten. Je mag je overgeven.  En het zotte is, ik dacht dat ik dat wel kon: Controle loslaten, in overgave gaan. En daar ligt het hem. Ik DENK het.  Ik denk dat ik me kan overgeven  maar wil wel day het zo snel mogelijk achter de rug hebben. Want we moeten ons weren, we moeten ertegenaan gaan
Meer lezen

Ze wandelt met haar dochter

Afbeelding
30 mei 2014 Afscheid van een klein, heel klein meisje. Ik zie de silhouetten van haar mama's nog zitten, in die grote ruimte waar we afscheid namen.  Hun hoofden leunend op elkaar. Hun diepe verdriet voelbaar in elke vezel van hun lichamen. En al die mensen die naast en achter hen zaten, als een beschermend schild. Het verdriet is niet minder, een jaar na datum. Ze is anders verpakt. Soms moet je goed kijken, en soms kan je er niet naast kijken. In augustus wil mama de dodentocht wandelen. Met hun dochter, voor hun dochter, met verdriet, en hoop, en liefde. Heel veel liefde. Ik denk niet dat ik 100 km kan wandelen. Maar het is dan ook niet mijn weg, het is die van haar. En ik begrijp als geen ander wat het betekent, eens je je weg bent ingeslagen. Dan kan je wel wat supporters gebruiken. Indra wandelt met haar dochter Suuz. Wie wil kan meewandelen, kan aanmoedigen, kan moed inspreken, kan aan hen denken, kan voor de kinderen zorgen terwijl moeke Ans haar lief steun
Meer lezen