confetti

Ik liep woensdag in het park.
Om drie keer 5 minuten heeeeel traag te lopen.

Omdat ik gekwetst ben, aja, die marathon, je weet wel, die waar ik niet wou stoppen.
Die waar ik geen spijt van heb, die waar ik nog altijd vurig over spreek.

Ik revalideer;  kiné,  osteopaat en oefeningen elke dag. Ik loop (na 2 maand loopverbod) moedig 3 maal 5 min aan een slakkentempo. Dat lijkt makkelijker dan het is. Want op 1 of andere manier moet ik dus toch een loper zijn. Ik 'versnel' zonder het door te hebben. En ik moet mezelf terugfluiten, streng toespreken en vermanen om trager te lopen. Zo traag dus dat ik met moeite 2 wat oudere dames inhaal. 2 dames van, zo bleek later, 62 en 68, die rustig kletstend hun loopje deden.




En neen, ik kon het niet laten. Ze stonden -nog steeds gezellig keuvelend- te stretchen op het moment dat ik mijn wandelpauze inlaste. Ik vroeg hoe oud ze waren. Ze glimlachten. Ik uitte mijn bewondering en vertelde dat ik hoop op hun leeftijd ook nog te kunnen lopen. Ze giechelden bijna schoolmeisjesachtig . Ze waren, zo zeiden ze zelf, veel te laat beginnen lopen, pas enkele jaren geleden. Maar ze genoten er zo van. En toen zei de oudste ineens met een brede glimlach op haar gezicht: "het is zo fijn om te lopen, want alles komt zo los, alles wordt zo vrij" en ze gebaart met haar handen aan haar hoofd, alsof ze confetti in de lucht strooit.

Ik glimlach terug... de confetti is tot bij mij geraakt.

Reacties

  1. Marrek O'Polo31 januari 2015 om 00:37

    Schitterend Tineke. Jouw schrijven verheugt mij mateloos. Blijven doen hé: blijven schrijven, héél langzaam lopen... en confectie strooien. Ook over mijn hoofd graag.

    Noenkel Marco 'marrek' Polo

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Jezelf in de tabellen lopen

Afbeelding
De tabellen Ik zag ze voor het eerst al enkele jaren geleden. In mijn allereerste marathonboek bij mijn allereerste marathonvoorbereiding. Ik kreeg hem van mijn mijn moeder. Het is het de bijbel der marathonvoorbereidingsboeken. Steffny.   Ik las het ijverig, omdat ik van mijn eerste marathon een succes wilde maken (lees: ik wilde aankomen). Ik maakte berekeningen en probeerde te begrijpen.  Tot ik aan die tabel kwam. Die tabel met daarin je 'actuele 10-km tijd'. En daarbij snelheden voor verschillende trainingen.   En al gauw bleek dat ik geen 'echte' was. Mijn 'actuele 10-km tijd' stond niet eens in de tabellen.   Steffny schrijft voor de snelle lopers. Voor de doorwinterde marathonlopers. Steffny had niet mijn lopersprofiel in gedachten toen hij zijn tabellen opstelde. En ik heb zijn boek zwaar ontgoocheld dichtgeklapt. Om nooit meer te openen.  Ik kocht een ander boek: duidelijk meer geschreven voor mijn lopersprofiel: marathonlopen kan
Meer lezen

Surrender, overgave... een gave

Afbeelding
  Ik lig al meer dan een week in de zetel. Met een stevige griep aka Corona Alsof nen buldozer over mij heen heeft gereden. Zoals gebruikelijk ging ik in verzet. Ik zou na 3 dagen wel beter zijn, dacht ik. Ik belde mijn huisarts (die me ondertussen al wat kent) en die schreef meteen een week voor. Gelukkig maar, want op dag 7 hing de rook nog stevig boven mijn hoofd. Voor netflix tips: I'm your woman :-)  Ze zeggen dat je lichaam je een signaal geeft door ziek te zijn.  En het eerst signaal is simpel: er is een virus, die is mijn lichaam binnengekomen en mijn lichaam weert zich. En dan ben je ziek.  Het tweede is een signaal dat mijn lichaam me al meer dan een half jaar geeft: Tineke, je mag loslaten. Je mag je overgeven.  En het zotte is, ik dacht dat ik dat wel kon: Controle loslaten, in overgave gaan. En daar ligt het hem. Ik DENK het.  Ik denk dat ik me kan overgeven  maar wil wel day het zo snel mogelijk achter de rug hebben. Want we moeten ons weren, we moeten ertegenaan gaan
Meer lezen

Ze wandelt met haar dochter

Afbeelding
30 mei 2014 Afscheid van een klein, heel klein meisje. Ik zie de silhouetten van haar mama's nog zitten, in die grote ruimte waar we afscheid namen.  Hun hoofden leunend op elkaar. Hun diepe verdriet voelbaar in elke vezel van hun lichamen. En al die mensen die naast en achter hen zaten, als een beschermend schild. Het verdriet is niet minder, een jaar na datum. Ze is anders verpakt. Soms moet je goed kijken, en soms kan je er niet naast kijken. In augustus wil mama de dodentocht wandelen. Met hun dochter, voor hun dochter, met verdriet, en hoop, en liefde. Heel veel liefde. Ik denk niet dat ik 100 km kan wandelen. Maar het is dan ook niet mijn weg, het is die van haar. En ik begrijp als geen ander wat het betekent, eens je je weg bent ingeslagen. Dan kan je wel wat supporters gebruiken. Indra wandelt met haar dochter Suuz. Wie wil kan meewandelen, kan aanmoedigen, kan moed inspreken, kan aan hen denken, kan voor de kinderen zorgen terwijl moeke Ans haar lief steun
Meer lezen