confetti
Ik liep woensdag in het park.
Om drie keer 5 minuten heeeeel traag te lopen.
Omdat ik gekwetst ben, aja, die marathon, je weet wel, die waar ik niet wou stoppen.
Die waar ik geen spijt van heb, die waar ik nog altijd vurig over spreek.
Ik revalideer; kiné, osteopaat en oefeningen elke dag. Ik loop (na 2 maand loopverbod) moedig 3 maal 5 min aan een slakkentempo. Dat lijkt makkelijker dan het is. Want op 1 of andere manier moet ik dus toch een loper zijn. Ik 'versnel' zonder het door te hebben. En ik moet mezelf terugfluiten, streng toespreken en vermanen om trager te lopen. Zo traag dus dat ik met moeite 2 wat oudere dames inhaal. 2 dames van, zo bleek later, 62 en 68, die rustig kletstend hun loopje deden.
En neen, ik kon het niet laten. Ze stonden -nog steeds gezellig keuvelend- te stretchen op het moment dat ik mijn wandelpauze inlaste. Ik vroeg hoe oud ze waren. Ze glimlachten. Ik uitte mijn bewondering en vertelde dat ik hoop op hun leeftijd ook nog te kunnen lopen. Ze giechelden bijna schoolmeisjesachtig . Ze waren, zo zeiden ze zelf, veel te laat beginnen lopen, pas enkele jaren geleden. Maar ze genoten er zo van. En toen zei de oudste ineens met een brede glimlach op haar gezicht: "het is zo fijn om te lopen, want alles komt zo los, alles wordt zo vrij" en ze gebaart met haar handen aan haar hoofd, alsof ze confetti in de lucht strooit.
Ik glimlach terug... de confetti is tot bij mij geraakt.
Om drie keer 5 minuten heeeeel traag te lopen.
Omdat ik gekwetst ben, aja, die marathon, je weet wel, die waar ik niet wou stoppen.
Die waar ik geen spijt van heb, die waar ik nog altijd vurig over spreek.
Ik revalideer; kiné, osteopaat en oefeningen elke dag. Ik loop (na 2 maand loopverbod) moedig 3 maal 5 min aan een slakkentempo. Dat lijkt makkelijker dan het is. Want op 1 of andere manier moet ik dus toch een loper zijn. Ik 'versnel' zonder het door te hebben. En ik moet mezelf terugfluiten, streng toespreken en vermanen om trager te lopen. Zo traag dus dat ik met moeite 2 wat oudere dames inhaal. 2 dames van, zo bleek later, 62 en 68, die rustig kletstend hun loopje deden.
En neen, ik kon het niet laten. Ze stonden -nog steeds gezellig keuvelend- te stretchen op het moment dat ik mijn wandelpauze inlaste. Ik vroeg hoe oud ze waren. Ze glimlachten. Ik uitte mijn bewondering en vertelde dat ik hoop op hun leeftijd ook nog te kunnen lopen. Ze giechelden bijna schoolmeisjesachtig . Ze waren, zo zeiden ze zelf, veel te laat beginnen lopen, pas enkele jaren geleden. Maar ze genoten er zo van. En toen zei de oudste ineens met een brede glimlach op haar gezicht: "het is zo fijn om te lopen, want alles komt zo los, alles wordt zo vrij" en ze gebaart met haar handen aan haar hoofd, alsof ze confetti in de lucht strooit.
Ik glimlach terug... de confetti is tot bij mij geraakt.
Schitterend Tineke. Jouw schrijven verheugt mij mateloos. Blijven doen hé: blijven schrijven, héél langzaam lopen... en confectie strooien. Ook over mijn hoofd graag.
BeantwoordenVerwijderenNoenkel Marco 'marrek' Polo