Liefde in het kwadraat: night trailing in een magisch weekend
Trailrunning: mijn grote liefde
Maar die kreeg aardig wat concurrentie dit weekend... van drie jongens nog wel
Ken je dat moment?
Het moment waarop je denkt: mooier dan dit kan het niet worden... Uhu!
Maar beginnen bij het begin. Die trailrun dus. In het verre Nederlands Limburg. Een trailrun van 'ochottekes' 16 km. Want onze night trail was 1 van de etappes in een Xtrail trailrun organisatie
Wat betekende dat het gros van de lopers al op vrijdagavond waren begonnen met een proloogje van 7 km, en zaterdag in de voormiddag al 24 km hadden gelopen, om 's avonds nog even een night trail te doen en de volgende dag aan de start te staan van 20, 30 of 53 km. Zover ben ik nog niet, met de nadruk op 'nog'...
Dus. Start om 22u. In een ontspannen sfeer wordt samen afgeteld om te vertrekken. Een lieve succes-kus en mijn zenuwen verdwijnen als sneeuw voor de zon.
Alhoewel, toch even voorzichtig zijn, toch even aarzelen. Rustig vertrekken, niet overdoen, want je weet niet wat de heuvels met je gaan doen. Vooral omdat ik niet voorbereid ben, en geen berg heb gezien de laatste maanden. Maar dan ontspan ik lichtjes. Als in een roes. Met de ondergaande zon aan de horizon terwijl we door de velden en bossen lopen. Enkele lichtjes van lopers voor en achter ons, en de blauwe pijlen die de weg wijzen. Een steeds veranderend parcours, met een steeds donker wordende lucht. Je moet je focussen, de hele tijd. Je mag niet op je bek gaan, want dan heb je een probleempje :-) En de kilometers vliegen voorbij...
Ik word behandeld als een (loop)prinses: drank aangereikt, bemoedigende klopjes op mijn billen en af en toe een grapje... Grote liefdes komen nooit alleen :-)
Maar die kreeg aardig wat concurrentie dit weekend... van drie jongens nog wel
Ken je dat moment?
Het moment waarop je denkt: mooier dan dit kan het niet worden... Uhu!
Maar beginnen bij het begin. Die trailrun dus. In het verre Nederlands Limburg. Een trailrun van 'ochottekes' 16 km. Want onze night trail was 1 van de etappes in een Xtrail trailrun organisatie
Wat betekende dat het gros van de lopers al op vrijdagavond waren begonnen met een proloogje van 7 km, en zaterdag in de voormiddag al 24 km hadden gelopen, om 's avonds nog even een night trail te doen en de volgende dag aan de start te staan van 20, 30 of 53 km. Zover ben ik nog niet, met de nadruk op 'nog'...
Dus. Start om 22u. In een ontspannen sfeer wordt samen afgeteld om te vertrekken. Een lieve succes-kus en mijn zenuwen verdwijnen als sneeuw voor de zon.
Alhoewel, toch even voorzichtig zijn, toch even aarzelen. Rustig vertrekken, niet overdoen, want je weet niet wat de heuvels met je gaan doen. Vooral omdat ik niet voorbereid ben, en geen berg heb gezien de laatste maanden. Maar dan ontspan ik lichtjes. Als in een roes. Met de ondergaande zon aan de horizon terwijl we door de velden en bossen lopen. Enkele lichtjes van lopers voor en achter ons, en de blauwe pijlen die de weg wijzen. Een steeds veranderend parcours, met een steeds donker wordende lucht. Je moet je focussen, de hele tijd. Je mag niet op je bek gaan, want dan heb je een probleempje :-) En de kilometers vliegen voorbij...
Ik word behandeld als een (loop)prinses: drank aangereikt, bemoedigende klopjes op mijn billen en af en toe een grapje... Grote liefdes komen nooit alleen :-)
Maar ik moet natuurlijk wel zelf lopen. En bij de vorderende kilometers stijgt ook wat de ongerustheid. Want ik denk de hele tijd dat ik straks een klopke krijg. Ik ben amper 2 maand bezig met terug opbouwen... Dus ik denk: straks, bij km 10, ga ik crashen op die beklimming die drie kilometer duurt.
Alhoewel, ik hou van omhoog lopen. Ik hou van het hypnotiserende ritme dat je dan vindt. Dat heb je niet in een marathon, of in een een platte duurloop van 30 km.
Maar laat me 3 uur aan een stuk in de bergen naar boven lopen en ik ben in de zevende hemel...
But first things first. Alvorens de laatste de beklimming te doen staan we aan de bevoorrading. En alweer gaat het er erg gemoedelijk aan toe. Goedlachse lopers en vrijwilligers die even kletsen over hoe geweldig het parcours wel niet is. Er is eten, drankbevoorrading en... een jeneverke. In een eerste impuls denk ik: "niet doen Vanhaecke, dat gaat niet goedkomen."
Alhoewel, ik hou van omhoog lopen. Ik hou van het hypnotiserende ritme dat je dan vindt. Dat heb je niet in een marathon, of in een een platte duurloop van 30 km.
Maar laat me 3 uur aan een stuk in de bergen naar boven lopen en ik ben in de zevende hemel...
But first things first. Alvorens de laatste de beklimming te doen staan we aan de bevoorrading. En alweer gaat het er erg gemoedelijk aan toe. Goedlachse lopers en vrijwilligers die even kletsen over hoe geweldig het parcours wel niet is. Er is eten, drankbevoorrading en... een jeneverke. In een eerste impuls denk ik: "niet doen Vanhaecke, dat gaat niet goedkomen."
En dan laat ik helemaal los... neem een drielandenpuntjeneverke en sla die achterover. Want dit geluk mag gevierd worden.
De volgende 6 km gaan als een trein, en dat kan niet alleen komen door die jenever, en misschien is mijn conditie nog niet zo slecht. Ik vind mijn tweede, derde en vierde adem en we halen nog enkele lampjesdragers in. Traag (want omhoog lopend) maar gestaag.
Voor de CEO van mijn team en de volledigheid: Suntoo-gemiddelde: iets sneller dan 8/u. Amper back on track en zotcontent!
De volgende 6 km gaan als een trein, en dat kan niet alleen komen door die jenever, en misschien is mijn conditie nog niet zo slecht. Ik vind mijn tweede, derde en vierde adem en we halen nog enkele lampjesdragers in. Traag (want omhoog lopend) maar gestaag.
Voor de CEO van mijn team en de volledigheid: Suntoo-gemiddelde: iets sneller dan 8/u. Amper back on track en zotcontent!
Wat klink je heerlijk positief, Tineke!
BeantwoordenVerwijderenGeweldig!! Blijven gaan meid!!! XXX