Ze zijn er


Ze  zijn er, mijn ouders (hier met nonkel theo aan de linkerzijde).

Mensen zeggen vaak dat ik bijzondere ouders heb. Ik lach het soms weg, omdat ik het niet goed begrijp wat ze bedoelen, omdat ik hen nog zotte dingen heb zien doen. Maar ik zie hun blikken als ik vertel over mijn ouders die eventjes (zo lijkt het toch) naar Santiago rijden. Ze verraden bewondering en ook verwondering. Doe het maar, naar Santiago fietsen in vier weken. En zij doen het, door weer en wind, met een fiets en heeeeel veel bagage (zo te zien).

Maar het zijn niet de zotte dingen die hen bijzonder maken. Het is het feit dat ze gewoon zijn blijven fietsen door het leven, hoe lastig ook de helling.

En ze zijn ook een beetje zot, ik moet het toegeven. Maar ik moet het ergens van hebben: een beetje zottigheid. Als het je in Santiago krijgt...

en dan nu: ter ere van mijn ouders en mijn vader die dit liedje heel graag meezingt, met timbres en al. Mijn zussen en broer weten wat ik bedoel...
It's only words.

http://www.youtube.com/watch?v=tccpGP80oik   


Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Surrender, overgave... een gave

Ze wandelt met haar dochter

Graag gedaan