zaterdag beslissen

Mijn achillespees, mijn leven, het loopt mooi door elkaar.
Vanmiddag 45 minuten babbel babbel lopen met collega-loper, bijna geen pijn. En caroline maar blijven babbelen en ik maar blijven lopen.
Zou ik het dan toch kunnen?

Ik heb beslist zaterdagavond te beslissen. Ik ben eigenlijk een makkelijke beslisser. Ik beslis zonder verpinken over vakanties, kalenderplanning en zelfs grote aankopen of nieuwe uitdagingen.

Maar als het over de échte dingen des levens gaat, moet je stilstaan en luisteren...
Luisteren, naar iedereen rondom je maar vooral naar jezelf. Maar ikzelf heb nog niet genoeg gevoeld, om mezelf te voelen. Want hoe voel je jezelf als je vanalles voelt en niet weet wat het is dat je écht voelt.
Want ik voel pijn. Maar wat betekent die pijn? En hoe meet je dat? 

Wat ik ook beslis, het moet goed voelen. En dat zal ook zo zijn.
Dus als ik beslis om niet te starten, zal ik de ziel uit mijn lijf schreeuwen! Ik heb een supporter-reputatie hoog te houden. En ik beloof mezelf de tijd te geven om te herstellen, zowel fysiek als mentaal, om dan een nieuw doel te kiezen.

En als ik beslis te starten, moet ik de vrijheid kunnen voelen om er gewoon uit te stappen en met geheven hoofd zeggen: "ik heb het geprobeerd. En deze keer is het niet gelukt."

Huilen doen we toch, wat ik ook beslis. Van blijdschap, van ontroering, van fierheid, van verdriet.
Want marathons, manneke manneke, dat is the time of your life.
Doodgaan en terug geboren worden.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Jezelf in de tabellen lopen

Afbeelding
De tabellen Ik zag ze voor het eerst al enkele jaren geleden. In mijn allereerste marathonboek bij mijn allereerste marathonvoorbereiding. Ik kreeg hem van mijn mijn moeder. Het is het de bijbel der marathonvoorbereidingsboeken. Steffny.   Ik las het ijverig, omdat ik van mijn eerste marathon een succes wilde maken (lees: ik wilde aankomen). Ik maakte berekeningen en probeerde te begrijpen.  Tot ik aan die tabel kwam. Die tabel met daarin je 'actuele 10-km tijd'. En daarbij snelheden voor verschillende trainingen.   En al gauw bleek dat ik geen 'echte' was. Mijn 'actuele 10-km tijd' stond niet eens in de tabellen.   Steffny schrijft voor de snelle lopers. Voor de doorwinterde marathonlopers. Steffny had niet mijn lopersprofiel in gedachten toen hij zijn tabellen opstelde. En ik heb zijn boek zwaar ontgoocheld dichtgeklapt. Om nooit meer te openen.  Ik kocht een ander boek: duidelijk meer geschreven voor mijn lopersprofiel: marathonlopen kan
Meer lezen

Surrender, overgave... een gave

Afbeelding
  Ik lig al meer dan een week in de zetel. Met een stevige griep aka Corona Alsof nen buldozer over mij heen heeft gereden. Zoals gebruikelijk ging ik in verzet. Ik zou na 3 dagen wel beter zijn, dacht ik. Ik belde mijn huisarts (die me ondertussen al wat kent) en die schreef meteen een week voor. Gelukkig maar, want op dag 7 hing de rook nog stevig boven mijn hoofd. Voor netflix tips: I'm your woman :-)  Ze zeggen dat je lichaam je een signaal geeft door ziek te zijn.  En het eerst signaal is simpel: er is een virus, die is mijn lichaam binnengekomen en mijn lichaam weert zich. En dan ben je ziek.  Het tweede is een signaal dat mijn lichaam me al meer dan een half jaar geeft: Tineke, je mag loslaten. Je mag je overgeven.  En het zotte is, ik dacht dat ik dat wel kon: Controle loslaten, in overgave gaan. En daar ligt het hem. Ik DENK het.  Ik denk dat ik me kan overgeven  maar wil wel day het zo snel mogelijk achter de rug hebben. Want we moeten ons weren, we moeten ertegenaan gaan
Meer lezen

Ze wandelt met haar dochter

Afbeelding
30 mei 2014 Afscheid van een klein, heel klein meisje. Ik zie de silhouetten van haar mama's nog zitten, in die grote ruimte waar we afscheid namen.  Hun hoofden leunend op elkaar. Hun diepe verdriet voelbaar in elke vezel van hun lichamen. En al die mensen die naast en achter hen zaten, als een beschermend schild. Het verdriet is niet minder, een jaar na datum. Ze is anders verpakt. Soms moet je goed kijken, en soms kan je er niet naast kijken. In augustus wil mama de dodentocht wandelen. Met hun dochter, voor hun dochter, met verdriet, en hoop, en liefde. Heel veel liefde. Ik denk niet dat ik 100 km kan wandelen. Maar het is dan ook niet mijn weg, het is die van haar. En ik begrijp als geen ander wat het betekent, eens je je weg bent ingeslagen. Dan kan je wel wat supporters gebruiken. Indra wandelt met haar dochter Suuz. Wie wil kan meewandelen, kan aanmoedigen, kan moed inspreken, kan aan hen denken, kan voor de kinderen zorgen terwijl moeke Ans haar lief steun
Meer lezen