zaterdag beslissen

Mijn achillespees, mijn leven, het loopt mooi door elkaar.
Vanmiddag 45 minuten babbel babbel lopen met collega-loper, bijna geen pijn. En caroline maar blijven babbelen en ik maar blijven lopen.
Zou ik het dan toch kunnen?

Ik heb beslist zaterdagavond te beslissen. Ik ben eigenlijk een makkelijke beslisser. Ik beslis zonder verpinken over vakanties, kalenderplanning en zelfs grote aankopen of nieuwe uitdagingen.

Maar als het over de échte dingen des levens gaat, moet je stilstaan en luisteren...
Luisteren, naar iedereen rondom je maar vooral naar jezelf. Maar ikzelf heb nog niet genoeg gevoeld, om mezelf te voelen. Want hoe voel je jezelf als je vanalles voelt en niet weet wat het is dat je écht voelt.
Want ik voel pijn. Maar wat betekent die pijn? En hoe meet je dat? 

Wat ik ook beslis, het moet goed voelen. En dat zal ook zo zijn.
Dus als ik beslis om niet te starten, zal ik de ziel uit mijn lijf schreeuwen! Ik heb een supporter-reputatie hoog te houden. En ik beloof mezelf de tijd te geven om te herstellen, zowel fysiek als mentaal, om dan een nieuw doel te kiezen.

En als ik beslis te starten, moet ik de vrijheid kunnen voelen om er gewoon uit te stappen en met geheven hoofd zeggen: "ik heb het geprobeerd. En deze keer is het niet gelukt."

Huilen doen we toch, wat ik ook beslis. Van blijdschap, van ontroering, van fierheid, van verdriet.
Want marathons, manneke manneke, dat is the time of your life.
Doodgaan en terug geboren worden.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Surrender, overgave... een gave

Afbeelding
  Ik lig al meer dan een week in de zetel. Met een stevige griep aka Corona Alsof nen buldozer over mij heen heeft gereden. Zoals gebruikelijk ging ik in verzet. Ik zou na 3 dagen wel beter zijn, dacht ik. Ik belde mijn huisarts (die me ondertussen al wat kent) en die schreef meteen een week voor. Gelukkig maar, want op dag 7 hing de rook nog stevig boven mijn hoofd. Voor netflix tips: I'm your woman :-)  Ze zeggen dat je lichaam je een signaal geeft door ziek te zijn.  En het eerst signaal is simpel: er is een virus, die is mijn lichaam binnengekomen en mijn lichaam weert zich. En dan ben je ziek.  Het tweede is een signaal dat mijn lichaam me al meer dan een half jaar geeft: Tineke, je mag loslaten. Je mag je overgeven.  En het zotte is, ik dacht dat ik dat wel kon: Controle loslaten, in overgave gaan. En daar ligt het hem. Ik DENK het.  Ik denk dat ik me kan overgeven  maar wil wel day het zo snel mogelijk achter de rug hebben. Want we moeten ons weren, we moeten ertegenaan gaan
Meer lezen

Vaseline: mijn beste vriend in tijden van...

Afbeelding
....Lopen natuurlijk. Get your minds out of the gutter :-) Maar nu serieus: vaseline is 1 van de top 5 must haves voor een lange afstandsloper, en zeker voor een trage lange afstandsloper. Want wrijving, beste lezer, komt dus ook voor bij lopen. En hoe... Je ziet het overal bij elke halve en volle marathon, de mannen wiens tepels bloeden. Geen fraai zicht. Meer zelfs, het lijkt bijna horror en het moet ongelooflijk pijnlijk zijn. foto hierbij voor wie geen enkel idee heeft waarover ik het heb. En aangezien de fotofinish toch belangrijk blijft... Bij mij doet het bloeden en schaven zich gelukkig niet voor in die regionen. wij vrouwen hoeven geen plakkertje op onze tepels te dragen, bij hebben een sportbeha die je bijna ineensnoert. Maar andere, minder zichtbare plaatsen op mijn lichaam hebben ervan: onder de oksels, tussen mijn benen, aan mijn hartmeter, tussen mijn billen. Als ik niet oppas loop ik een week lang met schaafwonden overal op mijn lijf. En dat doet PIJN! Tijd d
Meer lezen

the art of jogging - luisteren naar je hart

Afbeelding
Ik was in de herfst een beetje moe. Een beetje veel moe. Een week slapen (jawel, echt een week slapen) hielp niet. Dan maar naar de sportarts die meteen een ijzertekort  in mijn bloed  zag. Massa's ijzerpillen, een D-kuurke en twee maand bijna niet meer lopen wierp zijn vruchten af: Dit meisje is niet meer moe, groet 'smorgens de dingen met een brede glimlach, en kan weer lopen. Lopen... Maar met een wijze les van het lief indachtig: luister naar je hartje. Na in januari en februari wat aan te modderen hebben we besloten de hartslagmeter aan te trekken en op basis van mijn conditietests in het verleden eventjes wat berekeningen te maken. Blijkt dat mijn vermoedde LSD-tempo van vorige herfst te hoog lag. Veel te hoog. Gevolg: Overtraining Big time. Want jawel, zelfs op mijn zeer bescheiden niveau kan je overtraind raken. En dus doodmoe worden. Ik ga er prat op een trage loper te zijn. En moet mijn reputatie nog steeds alle eer aandoen. Mijn LSD-te
Meer lezen