Yam thai

Het werd hoog tijd dat ik mijn revieuws over thais restaurants ernstig begin te nemen.
En ik begin meteen met een topper van formaat: http://www.yamthai.be/

Gisteren heen geweest met Linde, ook aan het klaarstomen voor Berlijn en een thai-lover die houdt van eten (kaasfondue is eveneens een gemeenschappelijke lover).
Goed eten zit in onze families, of beter, in onze vaders. Gelukkig maar, want niets is zieliger om zelf ongelooflijk graag te eten en dan samen te zitten met iemand die dat niet doet en slechts 1 (!) gerechtje neemt.

De Yam thai is heel erg gezellig gelegen, in de 'hippe' buurt van Antwerpen. Niet dat dat ertoe doet, ik eet overal graag thais, maar kom, het is een pluspuntje.
Mijn aperitiefje, Mai thai, was een schot in de roos. Niet te zoet (zoals vele mai thais wel eens kunnen zijn) maar lekker fris met munt. De ingrediënten ken ik niet maar hij neigt naar de mochito-familie.
Om op te warmen: finger food. 4 stuks. Klassieke vegi spring rolls, viskoekjes, beef op thaise wijze en nog een klassieker: kipsaté met pindasaus. Dik in orde, vooral ook de beef met een lekker pikant sausje. Alle fingerfoods werden overigens geserveerd met hun typische sausje.

als hoofdgerecht 2 laabs: 1 met kip en 1 met eend en de eend met rode curry die ons als suggestie werd aanbevolgen. De meeste laabs zijn wat pikanter en dat miste ik wel, maar ze waren verder overheerlijk. De eend in rode curry met thaise basilicumblaadjes en thaise groentjes was duidelijk mijn favoriet: heerlijk romige kokossaus, die tegelijkertijd fris en pikant was.

De dame die ons bediende was vriendelijk en hield duidelijk ook van de thaise keuken. De kaart is zeer a-typisch voor een thais restaurant. In plaats van eindeloos veel nummertjes van gerechten was er een relatief (in vergelijking met) kleine kaart. Dat boezemt altijd vertrouwen in :-)

Ik ben een groot fan, al van het begin. De avond had al een bijzondere vibe, waarbij het thais eten alleen maar bijdroeg tot de gekte in onze hoofden.
Hier kom ik met zeer veel graagte terug, met zoveel mogelijk vrienden die heel graag eten.


Reacties

  1. Marrek O'Polo8 september 2012 om 01:10

    Ai, ai ai...Thai!! En dan nog wel op het Antwerpse Zuid. Bedankt voor de tip Tineke. En daarna nen Duvel in den Hopper. Hopper de Plop...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. liezebies8 september 2012 om 09:34

    Afhankelijk van pikante-graad een duveltje meer of minder? Aiai, den thai is den duvel...

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Jezelf in de tabellen lopen

Afbeelding
De tabellen Ik zag ze voor het eerst al enkele jaren geleden. In mijn allereerste marathonboek bij mijn allereerste marathonvoorbereiding. Ik kreeg hem van mijn mijn moeder. Het is het de bijbel der marathonvoorbereidingsboeken. Steffny.   Ik las het ijverig, omdat ik van mijn eerste marathon een succes wilde maken (lees: ik wilde aankomen). Ik maakte berekeningen en probeerde te begrijpen.  Tot ik aan die tabel kwam. Die tabel met daarin je 'actuele 10-km tijd'. En daarbij snelheden voor verschillende trainingen.   En al gauw bleek dat ik geen 'echte' was. Mijn 'actuele 10-km tijd' stond niet eens in de tabellen.   Steffny schrijft voor de snelle lopers. Voor de doorwinterde marathonlopers. Steffny had niet mijn lopersprofiel in gedachten toen hij zijn tabellen opstelde. En ik heb zijn boek zwaar ontgoocheld dichtgeklapt. Om nooit meer te openen.  Ik kocht een ander boek: duidelijk meer geschreven voor mijn lopersprofiel: marathonlopen kan
Meer lezen

Surrender, overgave... een gave

Afbeelding
  Ik lig al meer dan een week in de zetel. Met een stevige griep aka Corona Alsof nen buldozer over mij heen heeft gereden. Zoals gebruikelijk ging ik in verzet. Ik zou na 3 dagen wel beter zijn, dacht ik. Ik belde mijn huisarts (die me ondertussen al wat kent) en die schreef meteen een week voor. Gelukkig maar, want op dag 7 hing de rook nog stevig boven mijn hoofd. Voor netflix tips: I'm your woman :-)  Ze zeggen dat je lichaam je een signaal geeft door ziek te zijn.  En het eerst signaal is simpel: er is een virus, die is mijn lichaam binnengekomen en mijn lichaam weert zich. En dan ben je ziek.  Het tweede is een signaal dat mijn lichaam me al meer dan een half jaar geeft: Tineke, je mag loslaten. Je mag je overgeven.  En het zotte is, ik dacht dat ik dat wel kon: Controle loslaten, in overgave gaan. En daar ligt het hem. Ik DENK het.  Ik denk dat ik me kan overgeven  maar wil wel day het zo snel mogelijk achter de rug hebben. Want we moeten ons weren, we moeten ertegenaan gaan
Meer lezen

Ze wandelt met haar dochter

Afbeelding
30 mei 2014 Afscheid van een klein, heel klein meisje. Ik zie de silhouetten van haar mama's nog zitten, in die grote ruimte waar we afscheid namen.  Hun hoofden leunend op elkaar. Hun diepe verdriet voelbaar in elke vezel van hun lichamen. En al die mensen die naast en achter hen zaten, als een beschermend schild. Het verdriet is niet minder, een jaar na datum. Ze is anders verpakt. Soms moet je goed kijken, en soms kan je er niet naast kijken. In augustus wil mama de dodentocht wandelen. Met hun dochter, voor hun dochter, met verdriet, en hoop, en liefde. Heel veel liefde. Ik denk niet dat ik 100 km kan wandelen. Maar het is dan ook niet mijn weg, het is die van haar. En ik begrijp als geen ander wat het betekent, eens je je weg bent ingeslagen. Dan kan je wel wat supporters gebruiken. Indra wandelt met haar dochter Suuz. Wie wil kan meewandelen, kan aanmoedigen, kan moed inspreken, kan aan hen denken, kan voor de kinderen zorgen terwijl moeke Ans haar lief steun
Meer lezen