zotte zwitsers

Ik had me wat aangedaan. http://www.tourdesalpages.ch/site/ 17 km in de bergen. Neen, niet zomaar de ardennen, maar meteen de zwitserse alpen. Geen half werk voor deze trage loopster. Ik kon me ook gewoon houden bij het trail runnen in de ardennen, bescheiden beginnen, dat zou al moeilijk genoeg zijn. Maar neen, het moest meteen groots zijn. Dat aan deze loop wel wat geschiedenis kleeft zal er ongetwijfeld ook mee te maken hebben. Als kind kwamen we iedere zomer naar anzere om een maand in de bergen te vertoeven. Mijn ouders liepen toen al deze loop, ik liep als jong meisje een bescheiden 2 km in het dorp mee...
Tot enkele maanden geleden mijn moeder vroeg om een familie-reisje te doen naar onze mooie bergen en ondertussen de tour des alpages mee te pikken. Overmoedig als ik ben heb ik meteen ja gezegd.
Tot gisteren, toen dacht ik even: waar ben ik aan begonnen? Bij de aanvang van een wedstrijd zie je je medelopers. Dat is vaak een mengeling van afgetrainde mannen en vrouwen en dan daarbij de gewone stervelingen, zoals ik. Niets van dat in het mooie Anzere. Overal waar ik keek liepen superafgetrainde lijven van zotte zwitsers die al hun hele leven in de bergen lopen. Bovendien vernam ik net voor de wedstrijd dat de aankomst zou worden gesloten na 2u30min. Dat is verdomd scherp als je in de bergen loopt. Toch voor deze trage loper. Dubbel slik dus. Alhoewel, zo slecht zien we er niet uit aan de start :-)

                                          moeke          bert          tineke           elke


Maar kom, eens ik mijn woord gegeven heb, doe ik mee, ondanks een korte nacht en lichte koppijn van de ijle lucht in de bergen. De start was meteen harde realiteit. Na een korte afdaling van 200 meter begon de klim van 6 km. Na ongeveer 1 km moest iedereen beginnen snelstappen omdat het écht te stijl was. Mijn hart ging als een razende tekeer. Lopen, stappen, lopen stappen, het was mijn lot de eerste 3 km. Daarna nog steeds omhoog maar haalbaar om te lopen. Het uitzicht was fenomenaal. Lopen tussen de koeien met hun gigantische bellen aan hun nek. Genietend van de zomerse alpenweide kwam ik aan de 6 km. Eindelijk, eindelijk, eindelijk boven. En dan dalen, wat stijgen, dalen, dalen dalen en heeeel goed opletten. Want dit is wel degelijk een trailrun. Je moet je concentreren op de grond want je kan elk moment vallen over de stenen of de ravijn intuimelen als je niet goed oplet. Bij de bevoorrading stonden de zwitsers met fendant, de locale witte wijn. Ik heb vriendelijk gepast, het was de moeite niet om op mijn gezicht te gaan. Geen enkel moment heb ik gedacht: waar ben ik aan begonnen? Ik heb zo hard genoten dat ik denk dat ik verliefd ben... op het trailrunnen. Ik was binnen in 2u26, net binnen de tijd. En zoals altijd maak ik werk van mijn fotofinish, waarvoor dank lieve voke fotograaf.

Mijn plaats? Heel erg vanachter. Zelfs voor een trage loper is dat tegenvallen. Maar ter mijner verdediging: het zijn zotte zwitsers!

En 's avonds zijn de calorieën meteen gecompenseerd: raclette!

Reacties

  1. Moh zo'n mooie finish-foto, alsof je net effe om te relaxen een klein loopke bent gaan doen...
    Op de Antwerp IronMan (toevallig aanwezig als toeschouwer) wemelde het ook van de volledig afgetrainde lijven, ben dan maar lekker Libanees gaan eten met veel olie ter compensatie ;).

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Surrender, overgave... een gave

Ze wandelt met haar dochter

Graag gedaan