zotte zwitsers

Ik had me wat aangedaan. http://www.tourdesalpages.ch/site/ 17 km in de bergen. Neen, niet zomaar de ardennen, maar meteen de zwitserse alpen. Geen half werk voor deze trage loopster. Ik kon me ook gewoon houden bij het trail runnen in de ardennen, bescheiden beginnen, dat zou al moeilijk genoeg zijn. Maar neen, het moest meteen groots zijn. Dat aan deze loop wel wat geschiedenis kleeft zal er ongetwijfeld ook mee te maken hebben. Als kind kwamen we iedere zomer naar anzere om een maand in de bergen te vertoeven. Mijn ouders liepen toen al deze loop, ik liep als jong meisje een bescheiden 2 km in het dorp mee...
Tot enkele maanden geleden mijn moeder vroeg om een familie-reisje te doen naar onze mooie bergen en ondertussen de tour des alpages mee te pikken. Overmoedig als ik ben heb ik meteen ja gezegd.
Tot gisteren, toen dacht ik even: waar ben ik aan begonnen? Bij de aanvang van een wedstrijd zie je je medelopers. Dat is vaak een mengeling van afgetrainde mannen en vrouwen en dan daarbij de gewone stervelingen, zoals ik. Niets van dat in het mooie Anzere. Overal waar ik keek liepen superafgetrainde lijven van zotte zwitsers die al hun hele leven in de bergen lopen. Bovendien vernam ik net voor de wedstrijd dat de aankomst zou worden gesloten na 2u30min. Dat is verdomd scherp als je in de bergen loopt. Toch voor deze trage loper. Dubbel slik dus. Alhoewel, zo slecht zien we er niet uit aan de start :-)

                                          moeke          bert          tineke           elke


Maar kom, eens ik mijn woord gegeven heb, doe ik mee, ondanks een korte nacht en lichte koppijn van de ijle lucht in de bergen. De start was meteen harde realiteit. Na een korte afdaling van 200 meter begon de klim van 6 km. Na ongeveer 1 km moest iedereen beginnen snelstappen omdat het écht te stijl was. Mijn hart ging als een razende tekeer. Lopen, stappen, lopen stappen, het was mijn lot de eerste 3 km. Daarna nog steeds omhoog maar haalbaar om te lopen. Het uitzicht was fenomenaal. Lopen tussen de koeien met hun gigantische bellen aan hun nek. Genietend van de zomerse alpenweide kwam ik aan de 6 km. Eindelijk, eindelijk, eindelijk boven. En dan dalen, wat stijgen, dalen, dalen dalen en heeeel goed opletten. Want dit is wel degelijk een trailrun. Je moet je concentreren op de grond want je kan elk moment vallen over de stenen of de ravijn intuimelen als je niet goed oplet. Bij de bevoorrading stonden de zwitsers met fendant, de locale witte wijn. Ik heb vriendelijk gepast, het was de moeite niet om op mijn gezicht te gaan. Geen enkel moment heb ik gedacht: waar ben ik aan begonnen? Ik heb zo hard genoten dat ik denk dat ik verliefd ben... op het trailrunnen. Ik was binnen in 2u26, net binnen de tijd. En zoals altijd maak ik werk van mijn fotofinish, waarvoor dank lieve voke fotograaf.

Mijn plaats? Heel erg vanachter. Zelfs voor een trage loper is dat tegenvallen. Maar ter mijner verdediging: het zijn zotte zwitsers!

En 's avonds zijn de calorieën meteen gecompenseerd: raclette!

Reacties

  1. Unknown23 juli 2012 om 07:52

    Moh zo'n mooie finish-foto, alsof je net effe om te relaxen een klein loopke bent gaan doen...
    Op de Antwerp IronMan (toevallig aanwezig als toeschouwer) wemelde het ook van de volledig afgetrainde lijven, ben dan maar lekker Libanees gaan eten met veel olie ter compensatie ;).

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Marrek O'Polo13 augustus 2012 om 08:41

    Proficiat!!

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Jezelf in de tabellen lopen

Afbeelding
De tabellen Ik zag ze voor het eerst al enkele jaren geleden. In mijn allereerste marathonboek bij mijn allereerste marathonvoorbereiding. Ik kreeg hem van mijn mijn moeder. Het is het de bijbel der marathonvoorbereidingsboeken. Steffny.   Ik las het ijverig, omdat ik van mijn eerste marathon een succes wilde maken (lees: ik wilde aankomen). Ik maakte berekeningen en probeerde te begrijpen.  Tot ik aan die tabel kwam. Die tabel met daarin je 'actuele 10-km tijd'. En daarbij snelheden voor verschillende trainingen.   En al gauw bleek dat ik geen 'echte' was. Mijn 'actuele 10-km tijd' stond niet eens in de tabellen.   Steffny schrijft voor de snelle lopers. Voor de doorwinterde marathonlopers. Steffny had niet mijn lopersprofiel in gedachten toen hij zijn tabellen opstelde. En ik heb zijn boek zwaar ontgoocheld dichtgeklapt. Om nooit meer te openen.  Ik kocht een ander boek: duidelijk meer geschreven voor mijn lopersprofiel: marathonlopen kan
Meer lezen

Surrender, overgave... een gave

Afbeelding
  Ik lig al meer dan een week in de zetel. Met een stevige griep aka Corona Alsof nen buldozer over mij heen heeft gereden. Zoals gebruikelijk ging ik in verzet. Ik zou na 3 dagen wel beter zijn, dacht ik. Ik belde mijn huisarts (die me ondertussen al wat kent) en die schreef meteen een week voor. Gelukkig maar, want op dag 7 hing de rook nog stevig boven mijn hoofd. Voor netflix tips: I'm your woman :-)  Ze zeggen dat je lichaam je een signaal geeft door ziek te zijn.  En het eerst signaal is simpel: er is een virus, die is mijn lichaam binnengekomen en mijn lichaam weert zich. En dan ben je ziek.  Het tweede is een signaal dat mijn lichaam me al meer dan een half jaar geeft: Tineke, je mag loslaten. Je mag je overgeven.  En het zotte is, ik dacht dat ik dat wel kon: Controle loslaten, in overgave gaan. En daar ligt het hem. Ik DENK het.  Ik denk dat ik me kan overgeven  maar wil wel day het zo snel mogelijk achter de rug hebben. Want we moeten ons weren, we moeten ertegenaan gaan
Meer lezen

Ze wandelt met haar dochter

Afbeelding
30 mei 2014 Afscheid van een klein, heel klein meisje. Ik zie de silhouetten van haar mama's nog zitten, in die grote ruimte waar we afscheid namen.  Hun hoofden leunend op elkaar. Hun diepe verdriet voelbaar in elke vezel van hun lichamen. En al die mensen die naast en achter hen zaten, als een beschermend schild. Het verdriet is niet minder, een jaar na datum. Ze is anders verpakt. Soms moet je goed kijken, en soms kan je er niet naast kijken. In augustus wil mama de dodentocht wandelen. Met hun dochter, voor hun dochter, met verdriet, en hoop, en liefde. Heel veel liefde. Ik denk niet dat ik 100 km kan wandelen. Maar het is dan ook niet mijn weg, het is die van haar. En ik begrijp als geen ander wat het betekent, eens je je weg bent ingeslagen. Dan kan je wel wat supporters gebruiken. Indra wandelt met haar dochter Suuz. Wie wil kan meewandelen, kan aanmoedigen, kan moed inspreken, kan aan hen denken, kan voor de kinderen zorgen terwijl moeke Ans haar lief steun
Meer lezen