Tineke: Life as I know it

Worden mijn pezen getaped door ons moeke. Het is 6 u in Berlijn op een mooie zondagochtend. Dat kan maar 1 ding betekenen: Starten doen we. Peptalk van moeke, gierende zenuwen. geen tijd nu om te schrijven, kleren aan, ontbijten en hup met die beentjes...

Mijn achillespees, mijn leven, het loopt mooi door elkaar. Vanmiddag 45 minuten babbel babbel lopen met collega-loper, bijna geen pijn. En caroline maar blijven babbelen en ik maar blijven lopen. Zou ik het dan toch kunnen? Ik heb beslist zaterdagavond te beslissen. Ik ben eigenlijk een makkelijke beslisser. Ik beslis zonder verpinken over vakanties, kalenderplanning en zelfs grote aankopen of nieuwe uitdagingen. Maar als het over de échte dingen des levens gaat, moet je stilstaan en luisteren... Luisteren, naar iedereen rondom je maar vooral naar jezelf. Maar ikzelf heb nog niet genoeg gevoeld, om mezelf te voelen. Want hoe voel je jezelf als je vanalles voelt en niet weet wat het is dat je écht voelt. Want ik voel pijn. Maar wat betekent die pijn? En hoe meet je dat?  Wat ik ook beslis, het moet goed voelen. En dat zal ook zo zijn. Dus als ik beslis om niet te starten, zal ik de ziel uit mijn lijf schreeuwen! Ik heb een supporter-reputatie hoog te houden. En ik beloof meze

Ze  zijn er, mijn ouders (hier met nonkel theo aan de linkerzijde). Mensen zeggen vaak dat ik bijzondere ouders heb. Ik lach het soms weg, omdat ik het niet goed begrijp wat ze bedoelen, omdat ik hen nog zotte dingen heb zien doen. Maar ik zie hun blikken als ik vertel over mijn ouders die eventjes (zo lijkt het toch) naar Santiago rijden. Ze verraden bewondering en ook verwondering. Doe het maar, naar Santiago fietsen in vier weken. En zij doen het, door weer en wind, met een fiets en heeeeel veel bagage (zo te zien). Maar het zijn niet de zotte dingen die hen bijzonder maken. Het is het feit dat ze gewoon zijn blijven fietsen door het leven, hoe lastig ook de helling. En ze zijn ook een beetje zot, ik moet het toegeven. Maar ik moet het ergens van hebben: een beetje zottigheid. Als het je in Santiago krijgt... en dan nu: ter ere van mijn ouders en mijn vader die dit liedje heel graag meezingt, met timbres en al. Mijn zussen en broer weten wat ik bedoel... It's only wo

Het zal nooit perfect zijn. Een marathon is nooit perfect. Ik ben niet perfect. niemand is perfect. Zelfs Paula gaf al eens op aan 36 km.

   nog 9 dagen. En ik moet beslissen. Starten in Berlijn of niet? Als ik start wil ik gaan voor uitlopen, zowiezo. Maar is het realistisch. als mijn lichaam me gewoon kon vertellen wat het kan, dan doet mijn geest gewoon mee...   Ons elke zegt: zowiezo starten. Ons moeke zegt: je komt er wel Mijn achillespezen zeggen: pijn, en dan weer niet, en dan weer wel. en wat zeg ik zelf?   Nog even tijd geven, nog even beslissing uitstellen. Nog even niet willen weten.      

       

wanneer zeg je: "ik heb alles geprobeerd, maar het mag gewoon niet zijn"? Hoeveel pijn is teveel pijn? Wanneer verandert moedig zijn in gewoon gek doen? Ik vraag het me af. Mijn achillespezen zijn mijn ... achillespezen. Sinds vorige week zondag heb ik ze elke dag gevoeld. Een beetje, een beetje veel of gewoon in mijn hoofd. Het is zenuwslopend, uitputtend en het allerlaatste wat ik nu kan gebruiken. Het is misschien die druppel teveel... Of misschien is dit mijn ultieme test, mijn ultieme uitdaging. Het is een dunne lijn... tussen moed en gewoon dom doen. Nog 2 weken. Ik ben er vandaag niet klaar voor. Ik weet niet of mijn lichaam genoeg getraind is om het te halen. Ik weet niet of mijn achillespezen het zullen houden. Het enige wat ik kan en moet doen is de raad van de kenners en specialisten/moeder volgen, zoals altijd. Een spuit krijg ik blijkbaar niet van mijn mede-marathonloopster/arst. Ze heeft ongetwijfeld gelijk :-) Dus ga ik nu joggen, op zachte ondergrond

hebben me te pakken. Ze hebben me goed te pakken. Gisteren niet mee kunnen doen aan de energizer night run en zwaar gebaald. Want ze doen pijn, mijn achillespezen, de hele tijd. En de angst voor berlijn stijgt. Ik heb goede raad gekregen van mijn moeder die ik ga opvolgen. Stoppen met trainen, alleen nog kort joggen met wandelen tussening. Ik kan wel huilen. Maar voorlopig doen we daar niet aan mee. Ik huil enkel aan de aankomst. 

Voor wie denkt dat lopen de romantiek bevordert: think again! Lopen is zweten (daarover een andere keer), darmproblemen (zie http://tinekeloopt.blogspot.be/2012/07/vriendjes-met-mijn-darmen.html ), teveel wrijving ( http://tinekeloopt.blogspot.be/2012/08/vaseline-mijn-beste-vriend-in-tijden-van.html ) en ook de door mijn zus gehate... fluimen. Er zijn, heb ik al gemerkt, voor- en tegenstanders van dit gebruik. Ik kreeg mijn introductie op mijn 12e. Ik ging een langere loop doen maar was wat verkouden. Ik had bijna een hele keukenrol mee om op een beschaafde manier mijn neus te snuiten. De trainer van dienst lachte me hartelijk uit en wijdde me in in de wereld van het professioneel spukken, fluimen, snuffen,... enfin, je weet wel wat ik bedoel. Ik heb de hele loop moeten oefenen want zoals bij elke vaardigheid baart oefening kunst.... De techniek is simpel: voor het normale fluimen via de mond: kijk eerst goed of je niemand zal raken en ga je gang. De nasale techniek is ietwat ge

en daar hebben we het dan, de paniek slaat toe... gisteren lange loop met linde. Of beter gezegd, linde liep lang, ik liep halflang. Achillespezen deden pijn, en na 2u35min, veel te veel pijn. en dan slaat het toe: pure paniek, pure klote-fuck-shit paniek. want over 3 weken is hij daar al, die langverwachte marathon, Berlijn, hem uitlopen.... en wat als het niet lukt? wat als ik hem niet kan lopen? Of erger nog: moet opgeven? Ik wil er niet aan denken, moet er nog niet aan denken, kan er nog niet aan denken. Het enige wat ik vraag is hem mogen uitlopen, gewoon uitlopen, binnen de tijd. Gewoon lopen tot ik er ben. Is dat teveel gevraagd? Misschien wel. Hoe dan ook, paniek zal me nergens brengen, en zeker niet naar de aankomst in berlijn. Dus morgen ga ik weer lopen. en ik zie wel. Elke dag een stapje...

Het werd hoog tijd dat ik mijn revieuws over thais restaurants ernstig begin te nemen. En ik begin meteen met een topper van formaat: http://www.yamthai.be/ Gisteren heen geweest met Linde, ook aan het klaarstomen voor Berlijn en een thai-lover die houdt van eten (kaasfondue is eveneens een gemeenschappelijke lover). Goed eten zit in onze families, of beter, in onze vaders. Gelukkig maar, want niets is zieliger om zelf ongelooflijk graag te eten en dan samen te zitten met iemand die dat niet doet en slechts 1 (!) gerechtje neemt. De Yam thai is heel erg gezellig gelegen, in de 'hippe' buurt van Antwerpen. Niet dat dat ertoe doet, ik eet overal graag thais, maar kom, het is een pluspuntje. Mijn aperitiefje, Mai thai, was een schot in de roos. Niet te zoet (zoals vele mai thais wel eens kunnen zijn) maar lekker fris met munt. De ingrediënten ken ik niet maar hij neigt naar de mochito-familie. Om op te warmen: finger food. 4 stuks. Klassieke vegi spring rolls, viskoekjes,