Tineke: Life as I know it

30 mei 2014 Afscheid van een klein, heel klein meisje. Ik zie de silhouetten van haar mama's nog zitten, in die grote ruimte waar we afscheid namen.  Hun hoofden leunend op elkaar. Hun diepe verdriet voelbaar in elke vezel van hun lichamen. En al die mensen die naast en achter hen zaten, als een beschermend schild. Het verdriet is niet minder, een jaar na datum. Ze is anders verpakt. Soms moet je goed kijken, en soms kan je er niet naast kijken. In augustus wil mama de dodentocht wandelen. Met hun dochter, voor hun dochter, met verdriet, en hoop, en liefde. Heel veel liefde. Ik denk niet dat ik 100 km kan wandelen. Maar het is dan ook niet mijn weg, het is die van haar. En ik begrijp als geen ander wat het betekent, eens je je weg bent ingeslagen. Dan kan je wel wat supporters gebruiken. Indra wandelt met haar dochter Suuz. Wie wil kan meewandelen, kan aanmoedigen, kan moed inspreken, kan aan hen denken, kan voor de kinderen zorgen terwijl moeke Ans haar lief steun

Het klopt. Dat liefde je een beetje high maakt. Je loopt rond met het gevoel dat je de wereld aankan. Je ziet zoveel meer. Met zintuigen op scherp.  En als je het niet nu bent, verliefd. Dan kan je altijd nog lopen.  Ga maar eens een LSD'ke doen. Long slow distance.  Hoe langer hij is, hoe meer kans op dat gevoel. Toegegeven. Het is kunstmatig. Het is niet the real thing. Maar close enough. En een LSD'ke combinatie met mijn liefde... Vuurwerk in mijn hoofd en hart!

Er werd gevraagd om bloemen mee te nemen naar de begrafenis vorig jaar. Ze hield veel van bloemen. Wilde bloemen. Wilde bloemen voor een uitzonderlijke jonge vrouw die eindeloos kon geven en zorgen.  Ze leerde me de schoonheid van imperfectie. En een grenzeloos geloof in de liefde.  Ik zaai ieder jaar wilde bloemen. Om nooit te vergeten. Imperfectie. En geloof in de liefde. Dank je katelijne

Een nieuwe ervaring dringt zich op in mijn leven... Lichtjes ongeduldig wachten op de uitslag van een loopwedstrijd. Zoals ik al zo vaak verkondigd heb, ben ik een trage loper. En trage lopers kijken niet naar uitslagen. Ze lopen, en genieten, komen aan en zijn content. Maar sinds kort zullen we toch een mindshiftje moeten doen. Niet dat ik nu meteen trage loper af ben. Maar ik kan nu toch niet meer zeggen dat ik "traag" liep gisteren in mijn eerste wedstrijdje, de eerste halte naar mijn volgende marathon. 5 kilometer. Simpelkes. rechtdoor, rechtaan. Geen tralala. Ik was wel wat voorbereid, maar had geen idee waar ik zou landen. Ik kreeg liefdevol wedstrijdsadvies van een kenner: km 1 is te snel starten en eerste cartouche verschieten. Km 2 is tempo zoeken. Km 3 is doodgaan om tempo vast te houden. Km 4 kom je jezelf tegen en km 5 is de kelk tot de bodem ledigen ... en van euh... Julia, de andere kenner, die joggen de beste optie vindt. De eerste heeft het gehaald

Jaarlijkse tradities. We houden ons eraan bij de Vanhaeckskes. Eftelingen is er zo ééntje. 2 huisjes vol kinderen en kleinkinderen in het heerlijk magische bosrijk van de efteling. De kleinkinderen allemaal samen bij de grootouders, want zo willen ze het heel graag. Een huis vol kleine-kindjes van 0 tot 8 jaar. Dat die mensen überhaupt slapen is ons een raadsel.  Maar ze staan erop. En wij hebben geleerd dat je altijd dient te luisteren naar je ouders... Eftelingen is samen eten. Is zwemmen.  Is spelen in het bos-rijk Is samen naar de zandman luisteren en met een klaasvaakmuts gaan slapen.  Is moederdag vieren (ja we hebben de feestdag wederom verlegd) Eftelingen is loopjes in de eftelingbossen Is wraps en pasta voor duust man klaarmaken.  Is ribbekes met frietjes.  Is een bende ongeregeld met buggies en door elkaar kakelende volwassenen en kinderen.  En is natuurlijk heel vaak en lang in de efteling zijn.  Maar vooral:  Eftelingen is voor eft

I Klein meisje. Met grote dromen.  En ze zal je betoveren. En gelooft. Dat alles mogelijk is.  Groot meisje. Met grote dromen.  En ze zal nog steeds betoveren; al wie gelooft. Dat alles mogelijk is. 

Iemand moet de traagste zijn van het team.  Maar hé, zolang jullie op me wachten aan de eindmeet (ja, na de douches en je eerste, tweede, derde pintje) ben ik dik content de traagste te zijn.  Dus nogmaals...  Graag gedaan

Ik kan en mag kiezen Voor vandaag en morgen Ik had al lang gekozen En kies Vandaag en elke andere dag  Elke ochtend en elke avond Voor een kus Voor de eenvoud Gewoon Ik kies voor wandelen Heel traag wandelen Ik kies voor bankjes in een park 

Toen ik jong was, (zo'n vijf jaar geleden), waren moeders de vrouwen die een kind baarden. Zij waren moeders. Niemand anders. Dat was eenvoudig, duidelijk, logisch. Het gaf een houvast.  Maar het leven leerde me wijze lessen.  Dat baren, zwaar overschat.  Want er zijn moeders die zorgen voor de kinderen van hun partner. Ik ken er zo eentje. En ze bemoedert mijn kinderen als waren het de hare.  Er zijn moeders die hun vrouw zagen bevallen en mee-moeder worden. Moeke, mama, mammie; whatever: moeders Er zijn adoptiemoeders. Die een dracht hebben van jaaaaaren en een 'bevalling' die even intensief is als om het even welk 24-uur bevallingsverhaal.  Er zijn pleegmoeders. Die tijdelijk voor kindjes zorgen, omdat hun eigen ouders het even niet kunnen.  Er zijn moeders die zo graag een moeder wilden worden, maar bij wie het niet lukte. Die de moeder in zich koesteren, en op dagen als vandaag ook rouwen. Soms heel stil, zonder dat iemand het weet.  

Partnerships. Vind je op zoveel manieren.  Een soulmate die in mijn hart zit.  En zoveel lieve vriendschappen.  Vriendschappen. Waar je ook helemaal écht jezelf mag zijn. Waar je mag vloeken, janken, zweren, zagen, klagen. Waar ze je een spiegel voorhouden. Liefdevol, maar wel in je gezicht. Daar ga ik voor. De rest van mijn leven.  En daar wil een mens tijd voor maken.  En eten natuurlijk. Thais eten. 

Wat voor mij echt telt... -Het genot dat ik ervaar bij het doen van de was (die zag je niet aankomen he ;-) -Een berichtje van een verre vriendin die probeert een scheiding door te komen. Met verdriet en intens zoeken naar rust en ruimte voor zichzelf -een hand die  naar me wordt uitgestoken en de moed die ik vind om mezelf helemaal bloot te geven en een ander de hand te reiken - veiligheid en geborgenheid -Een uitgelaten mail van een vriendin die na lang wachten zwanger is - Mezelf elke dag in de ogen kijken - Mijn coole vriendinnen die bij paul simon op de radio steevast een alert doen naar ons messenger groepje. En dan sturen we een filmpje door van onzelf, meedansend en meezingend, waar we ook zijn. Gewoon. Omdat dat is wat we doen http://youtu.be/uq-gYOrU8bA - (thais)  Koken. Voor mezelf en vrienden -  Mild zijn.  - Vergeven. Mezelf. En anderen - Vechten voor wat het waard is om voor te vechten   - loslaten  En dan nog duizend

Dus. Een marathon. Eens mijn hoofd maar vooral hart erop gezet is het plan gemaakt.  Het zal even sparen worden. Maar het ligt binnen mijn budgettair bereik... Maar elke marathon begint met 5 km.  Na een kwestuur begin je opnieuw met het begin.  En het begin is 5 km lopen binnen een redelijke tijd. Redelijk, in Vanhaecke-termen  Want ik mag mijn reputatie van trage loper nu ook weer niet op spel zetten. Bovendien moet ik alert zijn voor mijn oude kwetsuur. Ze moet verzorgd worden, getraind en naar geluisterd worden. Dus zit ik dagelijks op mijn matje te 'planken'. Jawel. 1 van mijn favoriete onderdelen van de trainingen. Ik kijk er iedere dag met plezier naar uit!  Die 5 km dus. Dat zijn geen 5 km. Maar een schakeltje op weg naar dat doel. Klein, maar hij maakt verbinding met een marathon. Zoals de tien mijl die ik wil lopen. En een pannekoekenloop. En een halve tussendoor in de herfst. En (laat ons hopen) ook een paar trailruns om mijn hartje

Goed.  Marathon nr. 4 is gepland.  Timing is bepaald.  Locatie nog onbekend.  Tijdsdoel is gesteld.  Wie mee wil doen is welkom.  Ik ben er klaar voor. 

Ik heb ze leren kennen De liefde Ze weet alles over me Ze kent mijn diepste geheimen, zorgvuldig op papier gezet Ze ademt ons verdriet Ze leert me nederigheid Ze deelt mijn liefde voor lopen Ze maakt me sabayon Ze leert me bescheidenheid Ze kent mijn angsten Ze heeft me wakker gemaakt

O Ze zou eigenlijk in haar eigen bed moeten slapen. En ik leg haar er ook in, in haar eigen bed. Maar op 1 of andere manier kruipt ze midden in de nacht terug bij me. Heel voorzichtig, op haar teentjes de kamer binnentrippelend, en behoedzaam onder de lakens kruipend. Een klein meisje van 7 met zoveel nachtangstjes. Het is pedagogisch gezien compleet onverantwoord. En af en toe liggen 's morgens zelfs 2 kindjes aan mijn zijde. Want stoere voetbaljongens blijven ook gewoon de zoon van hun moeke...

We zijn er ons van bewust: pasen ligt alweer enkele weken achter ons. Maar dat zal mijn ouders niet tegenhouden om nu nog de klokken te laten komen. Zo hoort het ook. Als niet iedereen erbij kan zijn op de dag zelf verleggen we gewoon het evenement. De kinderen stellen zich er al lang geen vragen meer bij. "De paashaas komt gewoon wat later" :-) Zo is kerst bij ons al op 22 december, 27 december en bijna in januari gevierd.  Rekening houdend met wachtdiensten, co-ouderschapsregeling, vroeges en lates vinden we altijd wel een datum... Die dan drie weken na pasen komt. Maar bij ons geen vijgen na pasen. De paasklokken doen hun inkopen in de dreamland en laten andere kopers verweesd achter. 

Dit is 'em dan, the bigger picture... The bigger picture van mijn volgende marathon. Waar ik in geloof, zoveel is zeker, ware het niet van een venijnige pijn in mijn bil en hamstrings. Maar zoals reeds eerder gezegd, kwetsuren, van welke aard dan ook, zijn er om uit te zoeken waar ze vandaan komen en aan te pakken... Ik zou kunnen verder doen aan hetzelfde stramien, en steeds weer diezelfde pijn ervaren. Maar dat zal me niet brengen waar ik wil zijn: aan de start van mijn marathon. Na maanden kiné beslisten Saskia (mijn kinesist van dienst) en ik om toch even een check-up te doen bij een sportarts. Een sportarts, die naast lopers ook voetballers behandelt. Little did I know dat mijn nieuwe hulpverlener van dienst ook de voetballers van Sporting Lokeren begeleidt. Of dit een goed teken is, weet ik niet, maar ik kan je wel 1 ding zeggen: Kris is de enige, enige, enige arts die zich stipt aan zijn afspraken houdt.  En iedereen die mij een beetje kent weet dat ik dat ten