Week 5 Berlijn: waarom loop ik godverdomme eigenlijk?
Nee, het is mijn week niet, het is mijn maand niet, het is mijn jaar niet. Dus waarom loop ik eigenlijk?
Ja hoor, deze week is mijn training afgewerkt.
Maar pijn in mijn achillespezen (jawel, allebei, ik doe niets half) en reeds 2 keer naar de kinesist maken het niet makkelijk.
En ik moet diep diep diep graven om een antwoord te vinden op de vraag waarom ik eigenlijk blijf lopen.
Mijn leven zit op dit moment, of eigenlijk al een heel jaar in een crisis. Een crisis waarbij lopen het laatste is waar je aan denkt. En toch ben ik het blijven doen. In april zag ik de marathon niet voor mogelijk. Maar ik ben terug recht gekrabbeld. Dat is het voordeel van marathons in het buitenland: het zou zonde zijn om al dat geld dat je al hebt uitgegeven aan vliegtuigticket, deelname en hotel te verspillen omdat je even een dipje hebt. Alhoewel, een dipje lijkt de lading van deze crisis niet echt te dekken.
En nu, midden in de voorbereiding, in het zwaarste punt van mijn crisis, op nog geen 5 weken van mijn doel, vraag ik me af: waarom loop ik eigenlijk? Wil ik mezelf iets bewijzen? Wat dan? Dat ik het kan? Waarom wil ik mezelf zo nodig uitdagen? Waarom wil ik 42 km lang door Berlijn lopen? Ben ik nu al niet moedig genoeg dan? Waarom wil ik zo nodig 4 keer per week die loopschoenen aantrekken en eropuit trekken? Waarom doe ik mezelf dit aan?
En terwijl ik die vragen opschrijf begint het me te dagen: het is juist het lopen wat me recht houdt op dit moment. Het is dankzij mijn lopen en blijven lopen dat ik deze crisis het hoofd biedt. Het is juist dankzij mijn inschrijving in berlijn dat ik weet dat ik het me niet kan veroorloven om een loop over te slaan. Het is omdat ik een doel heb, dat ik blijf lopen, dat ik blijf opstaan en verder gaan. En het is lopen dat me mijn vertrouwen in mezelf geeft (waarmee ik het belang van vrienden en familie zeker niet wil onderschatten :-).
Het enige antwoord op de vraag waarom ik godverdomme loop is eigenlijk heel simpel: omdat ik een loper ben!
Dus klotecrisis: kom maar op, deze dame zal, als de achillespezen het toelaten, aankomen in berlijn. En ik zal voor een fotofinish zorgen, met een glimlach op het gezicht, en een geweldig mooie medaille.
Ik hoef niet bang te zijn, ik mag opnieuw beginnen...
Ja hoor, deze week is mijn training afgewerkt.
Maar pijn in mijn achillespezen (jawel, allebei, ik doe niets half) en reeds 2 keer naar de kinesist maken het niet makkelijk.
En ik moet diep diep diep graven om een antwoord te vinden op de vraag waarom ik eigenlijk blijf lopen.
Mijn leven zit op dit moment, of eigenlijk al een heel jaar in een crisis. Een crisis waarbij lopen het laatste is waar je aan denkt. En toch ben ik het blijven doen. In april zag ik de marathon niet voor mogelijk. Maar ik ben terug recht gekrabbeld. Dat is het voordeel van marathons in het buitenland: het zou zonde zijn om al dat geld dat je al hebt uitgegeven aan vliegtuigticket, deelname en hotel te verspillen omdat je even een dipje hebt. Alhoewel, een dipje lijkt de lading van deze crisis niet echt te dekken.
En nu, midden in de voorbereiding, in het zwaarste punt van mijn crisis, op nog geen 5 weken van mijn doel, vraag ik me af: waarom loop ik eigenlijk? Wil ik mezelf iets bewijzen? Wat dan? Dat ik het kan? Waarom wil ik mezelf zo nodig uitdagen? Waarom wil ik 42 km lang door Berlijn lopen? Ben ik nu al niet moedig genoeg dan? Waarom wil ik zo nodig 4 keer per week die loopschoenen aantrekken en eropuit trekken? Waarom doe ik mezelf dit aan?
En terwijl ik die vragen opschrijf begint het me te dagen: het is juist het lopen wat me recht houdt op dit moment. Het is dankzij mijn lopen en blijven lopen dat ik deze crisis het hoofd biedt. Het is juist dankzij mijn inschrijving in berlijn dat ik weet dat ik het me niet kan veroorloven om een loop over te slaan. Het is omdat ik een doel heb, dat ik blijf lopen, dat ik blijf opstaan en verder gaan. En het is lopen dat me mijn vertrouwen in mezelf geeft (waarmee ik het belang van vrienden en familie zeker niet wil onderschatten :-).
Het enige antwoord op de vraag waarom ik godverdomme loop is eigenlijk heel simpel: omdat ik een loper ben!
Dus klotecrisis: kom maar op, deze dame zal, als de achillespezen het toelaten, aankomen in berlijn. En ik zal voor een fotofinish zorgen, met een glimlach op het gezicht, en een geweldig mooie medaille.
Ik hoef niet bang te zijn, ik mag opnieuw beginnen...
O zo waar... Wat is het heerlijk om lopen als een constante te hebben in je leven :).
BeantwoordenVerwijderenDoet me instantly aan Forrest Gump denken.
BeantwoordenVerwijderenLife's a box of chocolates, you never know what you gonna get... Je kan altijd dat 'Thais' nog in 'chocolade' veranderen:).
Run, Tineke, Run!
Zoals Liezebies het superkrachtig formuleert: Run, Tineke, Run!!! En laat alvast tijdens die vele kilometers de crisis maar even achter je. Zweten, afzien, uithijgen, douchen, en dan naar den Thaï....aiaiaiaaai!!!!
BeantwoordenVerwijderenGo strong Tineke, straffe madame !!!