gemaakt voor het lopen?

Blijkbaar ben ik niet "gemaakt" voor lange-afstandslopen, althans niet volgens de boekjes.

Ik heb geen ranke, slanke benen. Ik heb de geweldige gespierde sprinterskuiten van mijn vader geërfd.
Ik ben niet super-loop-mager, ook het graag eten heb ik van mijn vader geërfd.

Maar lopen op zich heb ik wel met de paplepel meegekregen. Mijn vader liep al sinds ik het me herinner en mijn moeder is ook een marathonloopster. Ik heb al van jongs af aan gezien hoe mijn ouders 's avonds nog vertrokken in het donker om hun training af te werken. Ze zijn beiden actief (geweest) in een atletiekclub en ons zondagochtendritueel bestond uit naar de trainig gaan. De liefde voor sport is me dus niet vreemd.

En toch... na een jeugd van zevenkampen en hordenlopen (lees: korte spieren, op de 800 meter na) heb ik lang stilgezeten. Het leek me maar niet te lukken om het lopen terug op te pakken. Het bleef bij 1 keer gaan lopen, om het dan weer op te geven.

Want starten met lopen is NIET LEUK. Laat niemand je iets anders wijsmaken. De training naar de eerste 5 km duurt heeeeeeeel erg lang (10 weken is lang als je iets moet volhouden). Beginnen lopen is enkel en alleen een kwestie van mentale kracht. Je neemt jezelf voor om te gaan lopen, legt je kleren klaar, trekt ze aan, en gaat lopen. Regen, sneeuw, wind, hagel, dat doet er niet toe. Kinderen? neem een babysit. Vermoeiende dag gehad? Des te beter, dan zal lopen je deugd doen. Je hebt geen tijd? Maak het een priori-teit. Het is donker buiten? Loop dan in de stad, waar veel volk is. Het is te koud (ja, lopen doe je ook in de winter)? Trek dan warme kleren aan :-)

De enige goede reden om niet te gaan lopen is koorts. Verder kan je perfect met oorpijn, keelpijn en andere denkbeeldige kwaaltjes naar buiten.
En de eerste 5 km worden er 6,7,8...10, waarna een halve en volle marathon ineens niet meer zo ver lijken.



Nee, ik ben niet "gemaakt" voor het lopen, ik loop in het laatste deel van het pak. Mijn tijden blijven voor de ranke, slanke lopers erg traag. Maar ik ben wel degelijk een loper. Ik ben een loper sinds ik de beslissing nam om te gaan lopen. Hoe snel of hoe traag ik loop maakt niet uit, want aan de finish is iedereen altijd een winnaar...


Reacties

  1. liezebies1 augustus 2012 om 10:10

    Merci zuske!
    Geeft me wat peptalk om de eerste postnatale km erdoor te sleuren...

    Maareuh, misschien hbbn ervaren-rotten-lezers wel tips voor een goeie loopbuggy? Zou de looppap ook aan ons patéke willen doorgeven...

    Liesje

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Marrek O'Polo13 augustus 2012 om 08:33

    Heel mooi schrijfstuk, Tineke. Heb ervan genoten, en btw: ook van het lopen in mijn betere jaren. Zou bijna terug de draad .... We zien wel wat de toekomst brengt.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Jezelf in de tabellen lopen

Afbeelding
De tabellen Ik zag ze voor het eerst al enkele jaren geleden. In mijn allereerste marathonboek bij mijn allereerste marathonvoorbereiding. Ik kreeg hem van mijn mijn moeder. Het is het de bijbel der marathonvoorbereidingsboeken. Steffny.   Ik las het ijverig, omdat ik van mijn eerste marathon een succes wilde maken (lees: ik wilde aankomen). Ik maakte berekeningen en probeerde te begrijpen.  Tot ik aan die tabel kwam. Die tabel met daarin je 'actuele 10-km tijd'. En daarbij snelheden voor verschillende trainingen.   En al gauw bleek dat ik geen 'echte' was. Mijn 'actuele 10-km tijd' stond niet eens in de tabellen.   Steffny schrijft voor de snelle lopers. Voor de doorwinterde marathonlopers. Steffny had niet mijn lopersprofiel in gedachten toen hij zijn tabellen opstelde. En ik heb zijn boek zwaar ontgoocheld dichtgeklapt. Om nooit meer te openen.  Ik kocht een ander boek: duidelijk meer geschreven voor mijn lopersprofiel: marathonlopen kan
Meer lezen

Surrender, overgave... een gave

Afbeelding
  Ik lig al meer dan een week in de zetel. Met een stevige griep aka Corona Alsof nen buldozer over mij heen heeft gereden. Zoals gebruikelijk ging ik in verzet. Ik zou na 3 dagen wel beter zijn, dacht ik. Ik belde mijn huisarts (die me ondertussen al wat kent) en die schreef meteen een week voor. Gelukkig maar, want op dag 7 hing de rook nog stevig boven mijn hoofd. Voor netflix tips: I'm your woman :-)  Ze zeggen dat je lichaam je een signaal geeft door ziek te zijn.  En het eerst signaal is simpel: er is een virus, die is mijn lichaam binnengekomen en mijn lichaam weert zich. En dan ben je ziek.  Het tweede is een signaal dat mijn lichaam me al meer dan een half jaar geeft: Tineke, je mag loslaten. Je mag je overgeven.  En het zotte is, ik dacht dat ik dat wel kon: Controle loslaten, in overgave gaan. En daar ligt het hem. Ik DENK het.  Ik denk dat ik me kan overgeven  maar wil wel day het zo snel mogelijk achter de rug hebben. Want we moeten ons weren, we moeten ertegenaan gaan
Meer lezen

Ze wandelt met haar dochter

Afbeelding
30 mei 2014 Afscheid van een klein, heel klein meisje. Ik zie de silhouetten van haar mama's nog zitten, in die grote ruimte waar we afscheid namen.  Hun hoofden leunend op elkaar. Hun diepe verdriet voelbaar in elke vezel van hun lichamen. En al die mensen die naast en achter hen zaten, als een beschermend schild. Het verdriet is niet minder, een jaar na datum. Ze is anders verpakt. Soms moet je goed kijken, en soms kan je er niet naast kijken. In augustus wil mama de dodentocht wandelen. Met hun dochter, voor hun dochter, met verdriet, en hoop, en liefde. Heel veel liefde. Ik denk niet dat ik 100 km kan wandelen. Maar het is dan ook niet mijn weg, het is die van haar. En ik begrijp als geen ander wat het betekent, eens je je weg bent ingeslagen. Dan kan je wel wat supporters gebruiken. Indra wandelt met haar dochter Suuz. Wie wil kan meewandelen, kan aanmoedigen, kan moed inspreken, kan aan hen denken, kan voor de kinderen zorgen terwijl moeke Ans haar lief steun
Meer lezen