voorbereiding berlijn week 4 hot, hotter, hotst
Week 4 in de marathonvoorbereiding ligt al half achter me. Het is een zware week geweest, wederom, mede door de ongelooflijke hitte in ons landje.
Zeker voor de lange loop in het weekend (25km) is dit een beproeving. Ik kan er ook niet goed tegen blijkbaar. Mijn hart slaat gemeen hoog en ik loop echt trager dan normaal.
Maar zoals altijd proberen we hiervoor een oplossing te vinden. En de enige oplossing is ofwel heel vroeg, ofwel heel laat op de dag gaan lopen. Alhoewel ik moeilijk uit mijn bed kom prefereer ik om heel vroeg op te staan. Na een lange warme dag is voor mij het idee om nog eens 25 km te lopen er echt teveel aan.
Dus moet het 's ochtends vroeg... heel vroeg. Zaterdagochtend 6u kreeg ik met moeite mijn luie lijf uit bed. Ik had weer alle excuses klaar: verkouden, doodmoe omdat ik te weinig had geslapen... Maar een marathonloper is uit een vreemd soort hout gesneden en dus ben ik opgestaan. Of is het gewoon omdat ik een beetje hou van zelfkwelling?
Om het hele proces draaglijker te maken had ik de avond ervoor al mijn benodigdheden klaargelegd: kleren, garmin, loopschoenen, band met drank, drank zelf, gellekes en vaseline. Op die manier is het enkel nog snel een boterham binnenspelen, koffietje, en nog zoveel mogelijk drinken voor ik een uur later vertrek.
Wanneer ik de deur uitstap merk ik tot mijn plezier dat ik niet alleen bent.... Terwijl ik nog even sta te stretchen racen me talloze fietsers voorbij. En ineens is het allemaal zo erg niet meer. Ik voel me verwant met deze fietsers. Ook zij zijn vroeg opgestaan om de nodige kilometers in hun benen te hebben. Er wordt vriendelijk geknikt als ik voorbij loop en ik zie mijn schaduw voor me lopen, met een opkomende zon in mijn rug.
Er zijn maar weinig mensen wakker op dit uur. Naast mijn sportieve companen enkele vroege vogels, enkele hele late vogels die net een nachtje hebben doorgedaan, een papa met kind op weg naar de bakker (want kind was uiteraard om 6u wakker). En ik natuurlijk, 25 kilometer afhaspelend. Op kilometer 16 krijg ik gezelschap van mijn vrouwelijke loopmaat. Ze sleurt me door de laatste kilometers met haar vrolijke stem en opgewekte gemoed. Ik heb het moeilijk, altijd bij mijn laatste 5 kilometer. Het wordt al behoorlijk warm op dat moment. Ik heb al liters water gedronken om niet gedehydrateerd te raken. En ik ben wat misselijk. Maar ik geraak aan mijn 25 km, zoals gepland. De rest van de dag doe ik aan platte rust en ga ik naar een feestje, waar ik mijn heldenverhaal maar al te graag deel :-)
Zeker voor de lange loop in het weekend (25km) is dit een beproeving. Ik kan er ook niet goed tegen blijkbaar. Mijn hart slaat gemeen hoog en ik loop echt trager dan normaal.
Maar zoals altijd proberen we hiervoor een oplossing te vinden. En de enige oplossing is ofwel heel vroeg, ofwel heel laat op de dag gaan lopen. Alhoewel ik moeilijk uit mijn bed kom prefereer ik om heel vroeg op te staan. Na een lange warme dag is voor mij het idee om nog eens 25 km te lopen er echt teveel aan.
Dus moet het 's ochtends vroeg... heel vroeg. Zaterdagochtend 6u kreeg ik met moeite mijn luie lijf uit bed. Ik had weer alle excuses klaar: verkouden, doodmoe omdat ik te weinig had geslapen... Maar een marathonloper is uit een vreemd soort hout gesneden en dus ben ik opgestaan. Of is het gewoon omdat ik een beetje hou van zelfkwelling?
Om het hele proces draaglijker te maken had ik de avond ervoor al mijn benodigdheden klaargelegd: kleren, garmin, loopschoenen, band met drank, drank zelf, gellekes en vaseline. Op die manier is het enkel nog snel een boterham binnenspelen, koffietje, en nog zoveel mogelijk drinken voor ik een uur later vertrek.
Wanneer ik de deur uitstap merk ik tot mijn plezier dat ik niet alleen bent.... Terwijl ik nog even sta te stretchen racen me talloze fietsers voorbij. En ineens is het allemaal zo erg niet meer. Ik voel me verwant met deze fietsers. Ook zij zijn vroeg opgestaan om de nodige kilometers in hun benen te hebben. Er wordt vriendelijk geknikt als ik voorbij loop en ik zie mijn schaduw voor me lopen, met een opkomende zon in mijn rug.
Er zijn maar weinig mensen wakker op dit uur. Naast mijn sportieve companen enkele vroege vogels, enkele hele late vogels die net een nachtje hebben doorgedaan, een papa met kind op weg naar de bakker (want kind was uiteraard om 6u wakker). En ik natuurlijk, 25 kilometer afhaspelend. Op kilometer 16 krijg ik gezelschap van mijn vrouwelijke loopmaat. Ze sleurt me door de laatste kilometers met haar vrolijke stem en opgewekte gemoed. Ik heb het moeilijk, altijd bij mijn laatste 5 kilometer. Het wordt al behoorlijk warm op dat moment. Ik heb al liters water gedronken om niet gedehydrateerd te raken. En ik ben wat misselijk. Maar ik geraak aan mijn 25 km, zoals gepland. De rest van de dag doe ik aan platte rust en ga ik naar een feestje, waar ik mijn heldenverhaal maar al te graag deel :-)
Reacties
Een reactie posten