vriendjes met mijn darmen
Het is gevoelig onderwerp, vaak besproken in bedekte termen, omdat het nu eemaal geen pretje is:
"de grote boodschap tijdens het lopen"
Het begon allemaal vorig jaar toen ik ernstig werk begon te maken van lange duurlopen... Ik was over de kaap van 10 km heen en ging beginnen aan mijn eerste halve marathon voorbereiding... Tot mijn darmen daar een stokje voor staken.
Op regelmatige basis (3 op 4 keer) vonden mijn darmen het tijd om geledigd te worden tijdens het lopen, na ongeveer 6 a 7 km. Ik kon er bij wijze van spreken bijna mijn klok op gelijk zetten. Mijn parcours werd bepaald door de aanwezigheid van bossen en café's op de weg. Menig cafébaas in mijn hometown begon me te kennen, en nu overdrijf ik echt niet. Het was overduidelijk dat ik niets ging consumeren, ik stond daar in loopoutfit en mijn band met drank en vroeg met een beteuterd gezicht of ik mocht het toilet gebruiken. De rokende stamgasten (jawel, hier wordt het rookverbod in café's nog met veel plezier overtreden) moesten eens lachen toen ik binnenkwam. Maar het was tenminste een opluchting toen ik weer buiten kwam. Lopen werd een kwestie van timing. Ik wist dat, bij de eerste tekenen van druk, ik ongeveer 1 km de tijd had om een plekje te vinden om mijn gevoeg te doen. Ik troost me met de gedachte dat de grond net achter die grote boom, of de tussen de mais nu wat vruchtbaarder is geworden. Het probeem werd echt een groot probleem en hinderde me in het genieten van een lange loop. Ik moet regelmatig stoppen en maakte me veel zorgen over of het deze keer weer zou gebeuren. Bovendien kon ik nog weinig nieuwe trajecten uitproberen omdat ik niet wist of daar wel de noodzakelijke faciliteiten aanwezig waren. Ik las overal dat lopen net de darmactiviteit zou moeten stoppen maar de theorie en praktijk kwamen bij mij niet echt overeen. Mijn moeder vertelde me laconiek dat dat wel meer voorkwam bij 'beginnende lopers'. Ik liep toen al 8 maand en vond mezelf niet bepaald beginnend. Mijn darmen echter bewezen het tegendeel.
Tijd dus om een professional in te roepen. Want je kan zoveel surfen op het internet en fora aflopen, op een bepaald moment moet je je meerdere erkennen in je darmen en naar een sportdiëtist gaan. Toegegeven, ik ging er ook heen omdat ik advies wou over mijn marathonvoorbereiding maar dit probleem baarde me heel veel zorgen. Zijn advies en, ik moet het toegeven, ook tijd en ervaring hebben me geleerd om vriendjes te worden met mijn darmen. Je voedingspatroon aanpassen (wit brood voor het lopen) en regelmaat ('streven naar een vast defecatiepatroon' noemde hij het) zijn de sleutelwoorden.
Wat voor mij wonderen heeft gedaan is minstens een uur voor de lange duurloop een boterham met honing of perengelei eten met een stevige tas zwarte koffie erbij. De reactie op vooral die tas koffie komt een kwartiertje later en mijn darmen zijn geledigd. We komen overeen, mijn darmen en ik. Ik heb hen leren kennen, waarderen, appreciëren en uiteindelijk getemd. Ik heb ze nu min of meer onder controle. Ik heb mijn 'vriendschap' met de stamgasten in mijn café's omgeruild voor een betekenisvolle relatie met mijn darmen. Het is een relatie die gebaseerd is op vertrouwen en veel geduld. Bij wedstrijden is en blijft mijn beste vriend echter nog wel imodium. Want traag lopen betekent dus ook lang lopen en ik moet mijn darmen nu ook niet teveel op de proef stellen. Bovendien is de invloed van stress niet te onderschatten tijdens wedstrijden. Ik ben gelukkig niet alleen in het uitoefenen van deze praktijk. Ik zie aan de start vele medelopers nog snel hun pilletje slikken. Of zijn al die andere lopers collectief aan de doping?
"de grote boodschap tijdens het lopen"
Het begon allemaal vorig jaar toen ik ernstig werk begon te maken van lange duurlopen... Ik was over de kaap van 10 km heen en ging beginnen aan mijn eerste halve marathon voorbereiding... Tot mijn darmen daar een stokje voor staken.
Op regelmatige basis (3 op 4 keer) vonden mijn darmen het tijd om geledigd te worden tijdens het lopen, na ongeveer 6 a 7 km. Ik kon er bij wijze van spreken bijna mijn klok op gelijk zetten. Mijn parcours werd bepaald door de aanwezigheid van bossen en café's op de weg. Menig cafébaas in mijn hometown begon me te kennen, en nu overdrijf ik echt niet. Het was overduidelijk dat ik niets ging consumeren, ik stond daar in loopoutfit en mijn band met drank en vroeg met een beteuterd gezicht of ik mocht het toilet gebruiken. De rokende stamgasten (jawel, hier wordt het rookverbod in café's nog met veel plezier overtreden) moesten eens lachen toen ik binnenkwam. Maar het was tenminste een opluchting toen ik weer buiten kwam. Lopen werd een kwestie van timing. Ik wist dat, bij de eerste tekenen van druk, ik ongeveer 1 km de tijd had om een plekje te vinden om mijn gevoeg te doen. Ik troost me met de gedachte dat de grond net achter die grote boom, of de tussen de mais nu wat vruchtbaarder is geworden. Het probeem werd echt een groot probleem en hinderde me in het genieten van een lange loop. Ik moet regelmatig stoppen en maakte me veel zorgen over of het deze keer weer zou gebeuren. Bovendien kon ik nog weinig nieuwe trajecten uitproberen omdat ik niet wist of daar wel de noodzakelijke faciliteiten aanwezig waren. Ik las overal dat lopen net de darmactiviteit zou moeten stoppen maar de theorie en praktijk kwamen bij mij niet echt overeen. Mijn moeder vertelde me laconiek dat dat wel meer voorkwam bij 'beginnende lopers'. Ik liep toen al 8 maand en vond mezelf niet bepaald beginnend. Mijn darmen echter bewezen het tegendeel.
Tijd dus om een professional in te roepen. Want je kan zoveel surfen op het internet en fora aflopen, op een bepaald moment moet je je meerdere erkennen in je darmen en naar een sportdiëtist gaan. Toegegeven, ik ging er ook heen omdat ik advies wou over mijn marathonvoorbereiding maar dit probleem baarde me heel veel zorgen. Zijn advies en, ik moet het toegeven, ook tijd en ervaring hebben me geleerd om vriendjes te worden met mijn darmen. Je voedingspatroon aanpassen (wit brood voor het lopen) en regelmaat ('streven naar een vast defecatiepatroon' noemde hij het) zijn de sleutelwoorden.
Wat voor mij wonderen heeft gedaan is minstens een uur voor de lange duurloop een boterham met honing of perengelei eten met een stevige tas zwarte koffie erbij. De reactie op vooral die tas koffie komt een kwartiertje later en mijn darmen zijn geledigd. We komen overeen, mijn darmen en ik. Ik heb hen leren kennen, waarderen, appreciëren en uiteindelijk getemd. Ik heb ze nu min of meer onder controle. Ik heb mijn 'vriendschap' met de stamgasten in mijn café's omgeruild voor een betekenisvolle relatie met mijn darmen. Het is een relatie die gebaseerd is op vertrouwen en veel geduld. Bij wedstrijden is en blijft mijn beste vriend echter nog wel imodium. Want traag lopen betekent dus ook lang lopen en ik moet mijn darmen nu ook niet teveel op de proef stellen. Bovendien is de invloed van stress niet te onderschatten tijdens wedstrijden. Ik ben gelukkig niet alleen in het uitoefenen van deze praktijk. Ik zie aan de start vele medelopers nog snel hun pilletje slikken. Of zijn al die andere lopers collectief aan de doping?
Defecatie.... het klinkt zeer "Van Haecke's"!!
BeantwoordenVerwijderenik kan toch niet bij elk verslag schrijven dat ik het van onze vok heb he :-)
Verwijderen