Tineke: Life as I know it

Ik ben er weer aan begonnen, de voorbereiding van de marathon! Mijn 2e nog maar, ik moet het toegeven, ik ben nog maar een beginner... En toch voelt het opnieuw als iets magisch. Het zijn de eerste stappen naar die marathon, die nog ver, en ook heel dichtbij ligt. Nog 9 weken en ik mag weer 42,195 km lopen in een mooie stad, met nog duizenden anderen. Ik zal niet de eerste zijn, en ook niet de laatste. Ik zal 1 van die marathonlopers zijn die proberen om over die finishlijn te gaan. Ik zal mezelf weer tegenkomen om dan hopelijk, ondanks alle pijn, toch door te lopen. Paula Ratcliffe (ik gebruik graag gezagsargumenten :-) zegt dat een marathon is zoals het leven zelf. Je hebt je ups en je downs. En het is de manier waarop je door je downs gaat die bepaalt of je over de streep gaat of niet. Velen zeggen dat de marathon je leven verandert, dat je na de marathon niet meer dezelfde bent. En ik geef graag toe dat het waar is. Het is geen dramatische verandering, maar je voelt het in de kl

Het is gevoelig onderwerp, vaak besproken in bedekte termen, omdat het nu eemaal geen pretje is: "de grote boodschap tijdens het lopen" Het begon allemaal vorig jaar toen ik ernstig werk begon te maken van lange duurlopen... Ik was over de kaap van 10 km heen en ging beginnen aan mijn eerste halve marathon voorbereiding... Tot mijn darmen daar een stokje voor staken. Op regelmatige basis (3 op 4 keer) vonden mijn darmen het tijd om geledigd te worden tijdens het lopen, na ongeveer 6 a 7 km. Ik kon er bij wijze van spreken bijna mijn klok op gelijk zetten. Mijn parcours werd bepaald door de aanwezigheid van bossen en café's op de weg. Menig cafébaas in mijn hometown begon me te kennen, en nu overdrijf ik echt niet. Het was overduidelijk dat ik niets ging consumeren, ik stond daar in loopoutfit en mijn band met drank en vroeg met een beteuterd gezicht of ik mocht het toilet gebruiken. De rokende stamgasten (jawel, hier wordt het rookverbod in café's nog met veel ple

Ik had me wat aangedaan. http://www.tourdesalpages.ch/site/  17 km in de bergen. Neen, niet zomaar de ardennen, maar meteen de zwitserse alpen. Geen half werk voor deze trage loopster. Ik kon me ook gewoon houden bij het trail runnen in de ardennen, bescheiden beginnen, dat zou al moeilijk genoeg zijn. Maar neen, het moest meteen groots zijn. Dat aan deze loop wel wat geschiedenis kleeft zal er ongetwijfeld ook mee te maken hebben. Als kind kwamen we iedere zomer naar anzere om een maand in de bergen te vertoeven. Mijn ouders liepen toen al deze loop, ik liep als jong meisje een bescheiden 2 km in het dorp mee... Tot enkele maanden geleden mijn moeder vroeg om een familie-reisje te doen naar onze mooie bergen en ondertussen de tour des alpages mee te pikken. Overmoedig als ik ben heb ik meteen ja gezegd. Tot gisteren, toen dacht ik even: waar ben ik aan begonnen? Bij de aanvang van een wedstrijd zie je je medelopers. Dat is vaak een mengeling van afgetrainde mannen en vrouwen en

Je kan dan nog de beste schoenen hebben, de meest geavanceerde sportkousen, toch kunnen voeten, tenen en nagels zwaar lijden onder het lopen, zeker als je lange tochten maakt. Ik schrok bij mijn eerste blein. Het deed pijn en ik begon zielig te doen. Ze stond op mijn hiel en ik dacht dat ik een week lang niet zou kunnen lopen. Of beter gezegd, ik vond in de blein het beste excuus om even niet te lopen. Gelukkig zat ik in de voorbereiding van de marathon van new york en kon ik me zo'n gekneuter van mezelve niet veroorloven (eens een schema in handen, word ik bijna autistisch als ik het niet kan volgen). Dus: aanpakken die handel. Ondertussen kent mijn apothekeres me bij al mijn kwaaltjes en hebben we samen naar een oplossing gezocht. Compeed is zeker een goed optie, maar ik geef er de voorkeur aan om een steriel gaasje te knippen in de vorm van mijn blein en dan compeed erover. Op die manier kan ik de compeed eraf halen na het lopen en laat ik de wonde voor de rest van de dag in