relatiecrisissen

Relatiecrisisen alom in mijn dichte vriendenkring. Het zal aan mijn leeftijd liggen, I'm sure. Of ligt het aan onze immer groter wordende drang om de ideale liefde, het Grote Geluk te vinden ? Of aan de tijdsgeest, die steeds meer verwacht dat we beter, gelukkiger, mooier, knapper... worden?


Of ja, misschien ligt het aan mijn leeftijd. Ik begin de mildlife-zone binnen te komen.  Nog jong en gezond genoeg om dingen aan te kunnen, nieuwe mensen te ontmoeten. Nu kan je nog veranderingen aanbrengen, als je voelt dat het niet helemaal ok zit. Nu kan je nog switchen van partner, job, motor, levensstijl, goeroe... en heb je nog heel veel jaren om daarvoor te gaan.

Alhoewel. Misschien is het ook nu of nooit voor jonge twintigers, om nu beslissingen te nemen die ok voelen, waar je jezelf recht in de ogen kijkt en achter je beslissing staat, zodat we over 15 jaar onze jongere versie kunnen bedanken.

And then again, ieder maakt zijn eigen weg, zijn eigen verhaal. En niemand heeft gelijk of ongelijk, het is wat het is... En veranderingen aanbrengen kan zoveel betekenen als: een nieuwe relatie aangaan en de oude stoppen, maar ook je huidige relatie samen kritisch onder de loupe nemen om te beslissen die relatie verder te zetten en veranderingen aan te brengen, en als je wil een nieuwe goeroe opzoeken :-)

Veel tranen en verdriet zijn de prijs die we betalen om te vinden wat we zoeken. Om het dan uiteindelijk te vinden? Niemand heeft initieel de intentie om de ander te kwetsen. En toch doen we het. Door wat we plots voelen, of niet meer voelen. Door hoe we niet kunnen weerstaan aan die ander, of mekaar verkeerd te begrijpen. Door te weinig moed te kunnen vergaren om met de ander te praten, écht te praten, door je eigen grenzen niet aan te geven, door ze teveel aan te geven, door gewoon mens te zijn.. Het is een deel van wat we doen en wie we zijn.

Ik heb een deel van de koek gekregen. Enkele gebroken harten, enkele mensen die me beroerden en niet hetzelfde voor mij voelden, of omgekeerd. Maar een huwelijk dat op de klippen loopt, een voldongen feit waar ik geen controle meer over had, het valt niet te onderschatten. Het is erg rouwe rouw. Ik heb gevloekt, gehuild, gevochten, geschreeuwd, ... Om het uiteindelijk stil te maken.

En als je niet oppast, wordt je cynisch en bitter. Voor je het weet denk je dat niemand nog te betrouwen is. Je begint te geloven dat het niet meer bestaat. Je lijkt je naiviteit voor eens en altijd kwijt te raken.

En dan zie ik vrienden en vriendinnen moedig worstelen met hun gevoelens, hun twijfels, hun grote angsten... Dezelfde angsten, twijfels en hoop die ik ook voel. Hun moed en doorzetting geeft me kracht om te blijven geloven. In mirakels, kleintjes. In liefde, groot.