marathon nr 3: waarom ik er geen spijt van heb dat ik ben doorgelopen


 



First you take manhatten, then berlin en dan zeeuws vlaanderen :-)
 
Hij ligt alweer ver achter me, die marathon die onmogelijk leek om te lopen. Of wacht, elke marathon lijkt onmogelijk om te lopen... .Het was de marathon van zeeuws vlaanderen, uitgelopen in april 2014.
 
En dat met amper 7 weken voorbereiding met als startafstand 15 km. Yep, ik kon 15 km lopen op 7 weken voor de marathon. 1 goede raad: DOE DIT NIET! en een andere goede raad: MOET JE ZEKER EENS PROBEREN :-)
 
Ik ben er intussen achter: marathon lopen is echt niet gezond. Ik weeeeeeet het. Alle literatuur wijst in dezelfde richting. Over marathonlopen is geen twijfel: het is niet gezond voor je lijf. So they say.
Fysiek kan ik helemaal volgen, maar iedereen blijft de psychische impact van een marathon uitlopen zwaar onderschatten. Ik niet, en andere marathonlopers die ik erover spreek herkennen het gevoel.
 
Het gevoel dat je krijgt als je aankomt, over de meet loopt, en weet: ik heb FUCKING 42,195km gelopen en ik heb het gehaald.
 
Maar eerst moest er dus gestart worden, in vol ornaat met mijn loopmaatjes. Want -en dit heb ik nog niet verteld- ik maak deel uit van een bende zotte lopers die dezelfde passie delen. Dit is nog niet eens het hele team want er zijn nog andere mennen en ook nog stoere meiden bij. Ze lopen gelijk zot, die mannen en vrouwen. Ik ben met gemak de allertraagste, maar ben even gek als elk van hen.


De start was zo anders dan ik heb meegemaakt in die grote steden dat het bijna leek of aan een jogginske meedeed. Mijn kinderen liepen eerst mee met de kids run, waar ik zodanig in opging, dat mijn vader er me aan moest herinneren dat ik ook moest starten.
 
En aan de start, met zo'n 500 man (wat een vershil met new york!) was het rustig kletsen met de maten. Alhoewel, rustig... welke marathon je ook loopt, je voelt de adrenaline door ieders lijf gieren. Want elke marathonner kent de onvoorspelbaarheid van een marathon. De leuke en minder leuke twists die hij je kan geven...
 
En een minder leuke twist heb ik gekregen...
 
Na 5 km aangenaam lopen krijg ik een kramp in mijn kuit waar ik prompt van begin te schreeuwen van kwaadheid en pijn tegelijk. Ik moest meteen stappen, om dan weer verder te lopen. Nochthans voelde ik me heel goed. Mijn snelheid was dankzij de vele intervals 'verhoogd' (allemaal relatief maar bij mij dus verhoogd)
 
De rest van de marathon was een beproeving. Mentaal en fysiek. Ik ben doorgelopen. Niet slim, misschien wel heel erg  dom. Want ik heb mijn prijs betaald. Ik heb maanden niet kunnen lopen daarna, want mijn kuiten waren erover gegaan. Ik was erover gegaan.  Maar ik heb er geen seconde spijt van. Want telkens ik over mijn Hulst-Terneuzen avontuur vertel voel ik me weer beresterk.
 
Zoals algemeen bekend ben ik een trage loper. Ik wilde voor de start zo graag eens onder de 5u lopen (voor doorwinterde marathonlopers is dat een wandeling). Maar voor mij zou het een nieuw PR zijn. Ik wilde heel graag niet meer een übermietje zijn op de marathon maar gewoon een mietje...
 
Dus ik loop verder. Met pijn. Geen seconde twijfelde ik om te stopppen. Want op km 25 stond mijn vader met mijn kinderen, te roepen, keihard. En op km 30 opnieuw en op 35 nog een en daarna nog eens.  Ik zag de tijd verstrijken, en voelde de pijn stijgen. Ik keek rijkhalzend uit naar Terneuzen, naar de aankomst, naar verlossing.
 
En die verlossing was nabij. Op 2 km van de aankomst staat een andere loopvriendin te roepen. Ik wist niet eens dat ze er zou staan. En het geeft me kracht, om in schoonheid aan te komen.
De aankomst in Terneuzen is zo gelegd dat je een laatste bocht ingaat en dan 200 meter verder de meet ziet liggen. Ik draai mijn bocht om en hoor de speaker al commentaar geven (de prijsuitreiking is intussen reeds voorbij). En ineens springen mijn beide kinderen naast me, geven me een hand en lopen met me mee richting eindmeet met een grote klok die erboven hangt.
 
Elliot ziet de klok voor ons en roept keihard: "moeke, je kan nog onder de 5u lopen, het is 4u59  minuten!
En ik loop de ziel uit mijn lijf en kom aan onder de 5u.
 
Ik beloof je, ik zweer je, ik garandeer je, ik heb er GEEN SECONDE spijt van dat ik ben doorgelopen.



Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Jezelf in de tabellen lopen

Afbeelding
De tabellen Ik zag ze voor het eerst al enkele jaren geleden. In mijn allereerste marathonboek bij mijn allereerste marathonvoorbereiding. Ik kreeg hem van mijn mijn moeder. Het is het de bijbel der marathonvoorbereidingsboeken. Steffny.   Ik las het ijverig, omdat ik van mijn eerste marathon een succes wilde maken (lees: ik wilde aankomen). Ik maakte berekeningen en probeerde te begrijpen.  Tot ik aan die tabel kwam. Die tabel met daarin je 'actuele 10-km tijd'. En daarbij snelheden voor verschillende trainingen.   En al gauw bleek dat ik geen 'echte' was. Mijn 'actuele 10-km tijd' stond niet eens in de tabellen.   Steffny schrijft voor de snelle lopers. Voor de doorwinterde marathonlopers. Steffny had niet mijn lopersprofiel in gedachten toen hij zijn tabellen opstelde. En ik heb zijn boek zwaar ontgoocheld dichtgeklapt. Om nooit meer te openen.  Ik kocht een ander boek: duidelijk meer geschreven voor mijn lopersprofiel: marathonlopen kan
Meer lezen

Surrender, overgave... een gave

Afbeelding
  Ik lig al meer dan een week in de zetel. Met een stevige griep aka Corona Alsof nen buldozer over mij heen heeft gereden. Zoals gebruikelijk ging ik in verzet. Ik zou na 3 dagen wel beter zijn, dacht ik. Ik belde mijn huisarts (die me ondertussen al wat kent) en die schreef meteen een week voor. Gelukkig maar, want op dag 7 hing de rook nog stevig boven mijn hoofd. Voor netflix tips: I'm your woman :-)  Ze zeggen dat je lichaam je een signaal geeft door ziek te zijn.  En het eerst signaal is simpel: er is een virus, die is mijn lichaam binnengekomen en mijn lichaam weert zich. En dan ben je ziek.  Het tweede is een signaal dat mijn lichaam me al meer dan een half jaar geeft: Tineke, je mag loslaten. Je mag je overgeven.  En het zotte is, ik dacht dat ik dat wel kon: Controle loslaten, in overgave gaan. En daar ligt het hem. Ik DENK het.  Ik denk dat ik me kan overgeven  maar wil wel day het zo snel mogelijk achter de rug hebben. Want we moeten ons weren, we moeten ertegenaan gaan
Meer lezen

Ze wandelt met haar dochter

Afbeelding
30 mei 2014 Afscheid van een klein, heel klein meisje. Ik zie de silhouetten van haar mama's nog zitten, in die grote ruimte waar we afscheid namen.  Hun hoofden leunend op elkaar. Hun diepe verdriet voelbaar in elke vezel van hun lichamen. En al die mensen die naast en achter hen zaten, als een beschermend schild. Het verdriet is niet minder, een jaar na datum. Ze is anders verpakt. Soms moet je goed kijken, en soms kan je er niet naast kijken. In augustus wil mama de dodentocht wandelen. Met hun dochter, voor hun dochter, met verdriet, en hoop, en liefde. Heel veel liefde. Ik denk niet dat ik 100 km kan wandelen. Maar het is dan ook niet mijn weg, het is die van haar. En ik begrijp als geen ander wat het betekent, eens je je weg bent ingeslagen. Dan kan je wel wat supporters gebruiken. Indra wandelt met haar dochter Suuz. Wie wil kan meewandelen, kan aanmoedigen, kan moed inspreken, kan aan hen denken, kan voor de kinderen zorgen terwijl moeke Ans haar lief steun
Meer lezen