the body/beast

Even adem ingehouden.

Zo gaat dat, als het leven je een draai geeft.
Maar dan ook weer uitademen.

Soms komt alles op 1 of andere manier op het juiste moment samen, voor mijn lijf dan toch.
De tijd was rijp: voor een nieuwe leven en een nieuw lijf.
Een nieuwe manier van leven die ook perfect bij me past.

Wie mij nu al een tijdje kent, weet dat ik al menigmaal geprobeerd heb mijn knappe, edoch uitdijnenende, billen in toom te houden. Maar ik heb gemerkt dat brood, pasta, rijst, patatjes en bijhordende insulineschommelingen, heel veel invloed hebben op mijn vetopslag. Soit, lang verhaal kort, sinds kort ben ik behoorlijk tevreden met mijn nieuwe ik en hoop ik het nog meer te zijn binnen enkele maanden

Daarom: aan iedereen die heel graag eet en heel graag veel eet: lees "the four hour body" van timothy ferriss en doe wat erin staat. Geloof me, het werkt zo gemakkelijk dat ik kwaad ben op mezelf dat ik het niet eerder deed. Of ik was nog nooit de man tegengekomen om het finale duwtje te geven. En eens aangetikt, ben ik niet meer te houden...

Alles op zijn tijd, met een minimum aan inspanning het maximum eruit halen. Daarom ook is krachttraining essentieel. En ZEKER voor vrouwen. Juist vooral voor vrouwen. Omdat spieropbouw heel goed is tegen ostheoporose en je krachtig maakt.

En voor al degenen die zeggen dat ze "geen tijd" hebben om naar de fitness te gaan, of (zoals ook ik) "kinderen hebben 's avonds" is er altijd het 15 minuten durende Melissake. Kort, krachtig, en je zal zweten. 15 fucking minutes! 1 keer per week! Hoe simpel kan het niet zijn?
Voor wie geen zin heeft om het boek te lezen: mail me, bel me, schrijf me, whatever, ik ben (so they say) een goede motivator en zal het je haarfijn uitleggen...




Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Surrender, overgave... een gave

Afbeelding
  Ik lig al meer dan een week in de zetel. Met een stevige griep aka Corona Alsof nen buldozer over mij heen heeft gereden. Zoals gebruikelijk ging ik in verzet. Ik zou na 3 dagen wel beter zijn, dacht ik. Ik belde mijn huisarts (die me ondertussen al wat kent) en die schreef meteen een week voor. Gelukkig maar, want op dag 7 hing de rook nog stevig boven mijn hoofd. Voor netflix tips: I'm your woman :-)  Ze zeggen dat je lichaam je een signaal geeft door ziek te zijn.  En het eerst signaal is simpel: er is een virus, die is mijn lichaam binnengekomen en mijn lichaam weert zich. En dan ben je ziek.  Het tweede is een signaal dat mijn lichaam me al meer dan een half jaar geeft: Tineke, je mag loslaten. Je mag je overgeven.  En het zotte is, ik dacht dat ik dat wel kon: Controle loslaten, in overgave gaan. En daar ligt het hem. Ik DENK het.  Ik denk dat ik me kan overgeven  maar wil wel day het zo snel mogelijk achter de rug hebben. Want we moeten ons weren, we moeten ertegenaan gaan
Meer lezen

Ze wandelt met haar dochter

Afbeelding
30 mei 2014 Afscheid van een klein, heel klein meisje. Ik zie de silhouetten van haar mama's nog zitten, in die grote ruimte waar we afscheid namen.  Hun hoofden leunend op elkaar. Hun diepe verdriet voelbaar in elke vezel van hun lichamen. En al die mensen die naast en achter hen zaten, als een beschermend schild. Het verdriet is niet minder, een jaar na datum. Ze is anders verpakt. Soms moet je goed kijken, en soms kan je er niet naast kijken. In augustus wil mama de dodentocht wandelen. Met hun dochter, voor hun dochter, met verdriet, en hoop, en liefde. Heel veel liefde. Ik denk niet dat ik 100 km kan wandelen. Maar het is dan ook niet mijn weg, het is die van haar. En ik begrijp als geen ander wat het betekent, eens je je weg bent ingeslagen. Dan kan je wel wat supporters gebruiken. Indra wandelt met haar dochter Suuz. Wie wil kan meewandelen, kan aanmoedigen, kan moed inspreken, kan aan hen denken, kan voor de kinderen zorgen terwijl moeke Ans haar lief steun
Meer lezen

Pedagogisch onverantwoord

Afbeelding
O Ze zou eigenlijk in haar eigen bed moeten slapen. En ik leg haar er ook in, in haar eigen bed. Maar op 1 of andere manier kruipt ze midden in de nacht terug bij me. Heel voorzichtig, op haar teentjes de kamer binnentrippelend, en behoedzaam onder de lakens kruipend. Een klein meisje van 7 met zoveel nachtangstjes. Het is pedagogisch gezien compleet onverantwoord. En af en toe liggen 's morgens zelfs 2 kindjes aan mijn zijde. Want stoere voetbaljongens blijven ook gewoon de zoon van hun moeke...
Meer lezen