first I took manhattan, then I took Berlin...

Marathonlopen is een Mysterie.

Je weet nooit of je zal aankomen en hoe je lichaam zal reageren. Een marathon is eerlijk. Je kan jezelf vanalles wijsmaken maar de waarheid zit in de kilometers.

De marathon van Berlijn was er zelfs eentje waarbij ik tot drie dagen ervoor niet wist of ik zou starten. Wekenlang pijn en schrik.

Een week voor de marathon lieten mijn ouders weten dat ze erbij zouden zijn. Dat alleen al was een enorme boost voor me. Het opende perspectieven. Misschien dan toch lopen. Ik heb mijn valies gepakt met de grootste nonchalance en een kleine opening om toch te lopen. Ik heb mijn loopmateriaal erin gelegd alsof het een zonnebril was die ik eventueel nog kon gebruiken bij zonnig weer. Ter vergelijking: voor new york was mijn valies 3 weken op voorhand al gemaakt.

Deze marathon is de traagste die ik ooit zal lopen. Dat weet ik zeker. Moeilijker dan dit zal het nooit meer worden. I've hit rock bottom. De marathon was de bottom en de start van mijn nieuwe weg naar boven.

Mijn gewicht is nog nooit zo hoog geweest in jaren, mijn emotionele status nog nooit zo laag. Mijn voorbereiding nog nooit zo belachelijk slecht. En toch stond ik daar, aan de start. Met 3 dagen brufen in mijn lijf, een professionele tape, een warme schouderklop en veel goede moed.
De start was magisch, I must say. Er waren 3 waves, en de derde wave ging rond 9u20 al over de startlijn, amper 20 minuten na het eerste startschot.

de start: 45.000 lopers

Na amper een kilometer voelde ik mijn achillespezen. Ik heb niet gepanikeerd, ik mocht al fier zijn dat ik was gestart. De supporters stonden aan kilometer 2. Tussen kilometer 1 en 2 heb ik een beslissing genomen: ik loop traag en evalueer elke 5 km. Ik zie mijn supporters en glimlach: ze zwaaien met hun vlaggen. En hoe eenvoudig ook het gebaar, het geeft meer moed dan ik ooit kon bedenken.

5 km gaan voorbij, ik herinner me ze niet zo goed meer, ze gaan voorbij alsof het niets is. Ik neem me voor om elke 5 km een berichtje te sturen naar het thuisfront. Om mezelf af te leiden en een beloning te geven. Het helpt, ik mis zelfs soms een kilometerplaatje waardoor ik ineens een kilometer 'win'.

Op kilometer 24 weet ik dat vokke er staat met gellekes. Ik neem ze aan en loop gewoon door. Er is geen sprake meer van stoppen, al niet meer sinds kilometer 15. Hoe heerlijk bevrijdend is het gevoel dat je op elk moment kan stoppen. Ik loop door Berlijn, een marathon in de zon en ik begin te glimlachen.

Ik wacht op de muur, geduldig, alsof ik een oude vriend verwelkom. Hij (ja, de muur in de marathon is wel degelijk mannelijk) komt niet, of toch niet zoals ik me voorstelde zoals in new york. Of misschien ben ik zo traag aan het lopen, dat hij niet hoeft te komen. Ik zal het weten te zeggen bij mijn volgende marathon.

 

Ik blijf genietend lopen, de hele weg... valt het op dat ik tijd genoeg had om de fotografen te zien?  Op kilometer 32 word ik vervoegd door moeke.  Ze laat me weten dat iedereen (want de anderen zijn al een uur aangekomen, 1 van de vele voordelen van het traag lopen) onder de Brandenburger Tor op me staat te wachten.

Ik zie ze van ver, die Tor,... en mijn supporters. Deze marathon komt ten einde. En ik huil en straal van geluk, van verdriet, van verwarring, van vermoeidheid, van pure endorfines, van alles en nog wat.

Ik kan nu, terugkijkend op deze marathon, alleen maar koesteren. Ik heb hem gelopen, dat was het belangrijkste. Meer kon ik niet verlangen.
En wie ooit een goeie kinesist nodig heeft, naast ons moeke this is the place to be