koudwatervrees: dan maar een marathon

Koudwatervrees...

Mijn laatste wedstrijd was in september en ik ben even heel erg 'out' geweest.

Herbeginnen is altijd moeilijk, niet omdat het fysiek zwaar is, maar vooral mentaal.
Want ik loop niet meer zo 'snel' (als het al snel was, want ik ben de ultieme trage loper), en ik verwacht weer veel te veel van mezelf.
Dus... koudwatervrees. What to do about it? Gewoon dan maar in het koude water springen

Een onnozele vergissing heeft me gebracht bij een marathon... over 6 weken.
Jawel, ik heb mezelf in de nesten gewerkt, ik ben weer beginnen lopen met kerst en midden april plan ik een nieuwe marathon. Korte pijn, grote zottigheid. Kwestie van de lente vrolijk te beginnen. Of minder vrolijk. Maar zeker heel erg pijnlijk :-)

Soit, ik denk altijd: elke marathon begint bij een eerste kilometer, een eerste mijl, een eerste uur. En elke stap, strompeling, struikel... brengt me dichter bij mijn doel... de marathon van Zeeuws Vlaanderen. Goed voor de kuiten want veel op onverharde ondergrond.
De komende 6 weken zijn 1 en al focus en 1 en al koudwatervrees.

Geen alcohol meer tot aan de marathon. Wie mij als bob wil inhuren, bel maar. En er zal 1 nuchter dame staan op de markt in lokeren als ze de bekerfinale winnen... Een mens moet er iets voor over hebben.

Ter info: mijn loopvolume per week is momenteel... 30 km. Veeeeel te weinig dus. Ik zal het op karakter moeten doen :-) De voorbereiding is een a la minute samengesteld allegaartje van een vleugje Steffny (marathongoeroe) en een snuifje koppigheid van mezelf. En ik weet, als ik deze rakker uitloop, dan kan écht IEDEREEN een marathon uitlopen.

Ik dank alvast de geweldige supporters die tegen beter weten in zeggen dat het ik die marathon zonder probleem zal uitlopen... A walk in the park...








Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Jezelf in de tabellen lopen

Afbeelding
De tabellen Ik zag ze voor het eerst al enkele jaren geleden. In mijn allereerste marathonboek bij mijn allereerste marathonvoorbereiding. Ik kreeg hem van mijn mijn moeder. Het is het de bijbel der marathonvoorbereidingsboeken. Steffny.   Ik las het ijverig, omdat ik van mijn eerste marathon een succes wilde maken (lees: ik wilde aankomen). Ik maakte berekeningen en probeerde te begrijpen.  Tot ik aan die tabel kwam. Die tabel met daarin je 'actuele 10-km tijd'. En daarbij snelheden voor verschillende trainingen.   En al gauw bleek dat ik geen 'echte' was. Mijn 'actuele 10-km tijd' stond niet eens in de tabellen.   Steffny schrijft voor de snelle lopers. Voor de doorwinterde marathonlopers. Steffny had niet mijn lopersprofiel in gedachten toen hij zijn tabellen opstelde. En ik heb zijn boek zwaar ontgoocheld dichtgeklapt. Om nooit meer te openen.  Ik kocht een ander boek: duidelijk meer geschreven voor mijn lopersprofiel: marathonlopen kan
Meer lezen

Surrender, overgave... een gave

Afbeelding
  Ik lig al meer dan een week in de zetel. Met een stevige griep aka Corona Alsof nen buldozer over mij heen heeft gereden. Zoals gebruikelijk ging ik in verzet. Ik zou na 3 dagen wel beter zijn, dacht ik. Ik belde mijn huisarts (die me ondertussen al wat kent) en die schreef meteen een week voor. Gelukkig maar, want op dag 7 hing de rook nog stevig boven mijn hoofd. Voor netflix tips: I'm your woman :-)  Ze zeggen dat je lichaam je een signaal geeft door ziek te zijn.  En het eerst signaal is simpel: er is een virus, die is mijn lichaam binnengekomen en mijn lichaam weert zich. En dan ben je ziek.  Het tweede is een signaal dat mijn lichaam me al meer dan een half jaar geeft: Tineke, je mag loslaten. Je mag je overgeven.  En het zotte is, ik dacht dat ik dat wel kon: Controle loslaten, in overgave gaan. En daar ligt het hem. Ik DENK het.  Ik denk dat ik me kan overgeven  maar wil wel day het zo snel mogelijk achter de rug hebben. Want we moeten ons weren, we moeten ertegenaan gaan
Meer lezen

Ze wandelt met haar dochter

Afbeelding
30 mei 2014 Afscheid van een klein, heel klein meisje. Ik zie de silhouetten van haar mama's nog zitten, in die grote ruimte waar we afscheid namen.  Hun hoofden leunend op elkaar. Hun diepe verdriet voelbaar in elke vezel van hun lichamen. En al die mensen die naast en achter hen zaten, als een beschermend schild. Het verdriet is niet minder, een jaar na datum. Ze is anders verpakt. Soms moet je goed kijken, en soms kan je er niet naast kijken. In augustus wil mama de dodentocht wandelen. Met hun dochter, voor hun dochter, met verdriet, en hoop, en liefde. Heel veel liefde. Ik denk niet dat ik 100 km kan wandelen. Maar het is dan ook niet mijn weg, het is die van haar. En ik begrijp als geen ander wat het betekent, eens je je weg bent ingeslagen. Dan kan je wel wat supporters gebruiken. Indra wandelt met haar dochter Suuz. Wie wil kan meewandelen, kan aanmoedigen, kan moed inspreken, kan aan hen denken, kan voor de kinderen zorgen terwijl moeke Ans haar lief steun
Meer lezen