do one thing every day that scares you


Do one thing every day that scares you

Wat doet een mens op een regenachtige, ijskoude zondag in november? Juist, de survival run in brugge.

Het idee kwam niet van mij, alhoewel ik wel volmondig "ja" heb gezegd toen mijn zus en nicht vroegen om mee te doen. Af en toe iets doen waar je bang voor bent, het doet je hart sneller slaan...
En het heeft overuren gedaan, dat hart van mij :-)

Ik dacht dat ik het al kende, aangezien ik in mei de spartacus run liep... Maar we moeten er eerlijk in zijn, de spartacus run was een mietje, een sissie, een looserke tegenover deze hindernissenloop. Ter vergelijking: spartacus 10 hindernissen op 10 km; survival run: 40 hindernissen op 12 km.  En wat voor een hindernissen....

Het is duidelijk een professionele club die dit organiseert. De hindernissen zijn stuk voor stuk spectaculair. Ik kwam armkracht en techniek tekort, waar ik zeker op zal trainen voor volgend jaar. Ik liep gelukkig de koppelrun zodat je elkaar mag helpen en sommige proeven kan opsplitsten.
En zelfs met een geweldige loopmaat als mijn nicht heb ik enkele hindernissen moeten laten voor wat ze waren. Het feit dat ik letterlijk op mijn hoofd was gevallen had er ook wel wat mee te maken...

Maar kom, een mens staat ervoor en een mens moet erdoor :-) De omgeving was allesins idyllisch: langs de vaart tussen damme en brugge met meerdere malen een oversteek van dezelfde vaart waarbij de kans om erin te vallen meer dan reëel was. Duikers stonden klaar om in te grijpen. Geen geruststellende gedachte. Of juist wel, het is maar hoe je het bekijkt.

Hier onderaan is iemand van ons team, laten we haar "x" noemen in het water gedonderd...
Kijk goed waar de duiker staat :-)

En als je er dan invalt aan het begin van het parcours kan je het bijna vergeten. De bijtende kou was teveel om dan nog verder te doen. Bovengenoemde x heeft dan ook moeten opgeven, het was gewoon te koud. Gelukkige was mijn nichtje goed voorbereid. Vaseline (reeds eerder vernoemd als hulpmiddel bij lopers) over je hele lichaam inwrijven moet de eerste kou weerstaan.

Maar nat word je toch, of je nu wil of niet. je moet zowiezo door sloten, door modderige velden waar je voeten voor de helft in wegzakken, door de plaatselijke beek en niet te vergeten, jawel, de vaart tussen brugge en damme. Het is eigenlijk een survival loop/klim/zwem :-)


 

 
                                                              
                     
 

 



Bovendien eindigde de race met het dragen van een houtsblok om die dan aan het einde doormidden te kappen, met een houthakkersbijl. Ziet er simpel uit, is heel erg zwaar. Maar, zoals Valérie en ik plachtten te zeggen: zeeeeeer therapeutisch :-)


We zijn er uiteindelijk geraakt, verkleumd, en doodop. Deze survival run doe je niet om te winnen, deze doe je om aan te komen. En om vuil te worden zeker :-)

 
 
 
Bedankt wederom aan de supporters koen, caroline en bo die in de regen en de kou met de fiets meereden langs de vaart! Het was een eer om voor jullie vuil te worden, in het water te tuimelen, en niet te vergeten, op ons hoofd te vallen. Volgend jaar doen we weer mee, als we dan niet in New York zitten, nietwaar Valérie :-)
 

 

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Surrender, overgave... een gave

Afbeelding
  Ik lig al meer dan een week in de zetel. Met een stevige griep aka Corona Alsof nen buldozer over mij heen heeft gereden. Zoals gebruikelijk ging ik in verzet. Ik zou na 3 dagen wel beter zijn, dacht ik. Ik belde mijn huisarts (die me ondertussen al wat kent) en die schreef meteen een week voor. Gelukkig maar, want op dag 7 hing de rook nog stevig boven mijn hoofd. Voor netflix tips: I'm your woman :-)  Ze zeggen dat je lichaam je een signaal geeft door ziek te zijn.  En het eerst signaal is simpel: er is een virus, die is mijn lichaam binnengekomen en mijn lichaam weert zich. En dan ben je ziek.  Het tweede is een signaal dat mijn lichaam me al meer dan een half jaar geeft: Tineke, je mag loslaten. Je mag je overgeven.  En het zotte is, ik dacht dat ik dat wel kon: Controle loslaten, in overgave gaan. En daar ligt het hem. Ik DENK het.  Ik denk dat ik me kan overgeven  maar wil wel day het zo snel mogelijk achter de rug hebben. Want we moeten ons weren, we moeten ertegenaan gaan
Meer lezen

Ze wandelt met haar dochter

Afbeelding
30 mei 2014 Afscheid van een klein, heel klein meisje. Ik zie de silhouetten van haar mama's nog zitten, in die grote ruimte waar we afscheid namen.  Hun hoofden leunend op elkaar. Hun diepe verdriet voelbaar in elke vezel van hun lichamen. En al die mensen die naast en achter hen zaten, als een beschermend schild. Het verdriet is niet minder, een jaar na datum. Ze is anders verpakt. Soms moet je goed kijken, en soms kan je er niet naast kijken. In augustus wil mama de dodentocht wandelen. Met hun dochter, voor hun dochter, met verdriet, en hoop, en liefde. Heel veel liefde. Ik denk niet dat ik 100 km kan wandelen. Maar het is dan ook niet mijn weg, het is die van haar. En ik begrijp als geen ander wat het betekent, eens je je weg bent ingeslagen. Dan kan je wel wat supporters gebruiken. Indra wandelt met haar dochter Suuz. Wie wil kan meewandelen, kan aanmoedigen, kan moed inspreken, kan aan hen denken, kan voor de kinderen zorgen terwijl moeke Ans haar lief steun
Meer lezen

Pedagogisch onverantwoord

Afbeelding
O Ze zou eigenlijk in haar eigen bed moeten slapen. En ik leg haar er ook in, in haar eigen bed. Maar op 1 of andere manier kruipt ze midden in de nacht terug bij me. Heel voorzichtig, op haar teentjes de kamer binnentrippelend, en behoedzaam onder de lakens kruipend. Een klein meisje van 7 met zoveel nachtangstjes. Het is pedagogisch gezien compleet onverantwoord. En af en toe liggen 's morgens zelfs 2 kindjes aan mijn zijde. Want stoere voetbaljongens blijven ook gewoon de zoon van hun moeke...
Meer lezen