Posts

Surrender, overgave... een gave

Afbeelding
  Ik lig al meer dan een week in de zetel. Met een stevige griep aka Corona Alsof nen buldozer over mij heen heeft gereden. Zoals gebruikelijk ging ik in verzet. Ik zou na 3 dagen wel beter zijn, dacht ik. Ik belde mijn huisarts (die me ondertussen al wat kent) en die schreef meteen een week voor. Gelukkig maar, want op dag 7 hing de rook nog stevig boven mijn hoofd. Voor netflix tips: I'm your woman :-)  Ze zeggen dat je lichaam je een signaal geeft door ziek te zijn.  En het eerst signaal is simpel: er is een virus, die is mijn lichaam binnengekomen en mijn lichaam weert zich. En dan ben je ziek.  Het tweede is een signaal dat mijn lichaam me al meer dan een half jaar geeft: Tineke, je mag loslaten. Je mag je overgeven.  En het zotte is, ik dacht dat ik dat wel kon: Controle loslaten, in overgave gaan. En daar ligt het hem. Ik DENK het.  Ik denk dat ik me kan overgeven  maar wil wel day het zo snel mogelijk achter de rug hebben. Want we moeten ons weren, we moeten ertegenaan gaan
Een reactie posten
Meer lezen

Noem me bij haar naam

Afbeelding
Cursus woensdagavond vorige week. Gonny, een van de medecursisten (zo'n  lieve, zachte, wijze vrouw met een geweldig open hart) ziet me staan en komt me begroeten. Met haar warme Nederlands-Vlaamse accent zegt ze:"dag Katelijne" Als ze merkt dat ik verward kijk snapt ze dat ze mijn naam verkeerd voor heeft en verontschuldigt zich. Ze zegt dat ik zo hard lijk op een Katelijne uit een andere cursus. Ik dank haar voor haar vergissing. En vertel haar hoe haar lapsus mij meteen terug brengt bij de Katelijne die ik gekend heb. Katelijne, die 4 jaar geleden uit het leven stapte. Een jonge, warme vrouw, met een geweldig open hart. Die duizend vragen achterliet Katelijne, van wie ik al 4 jaar geloof dat zij mee over mij waakt. Dat ze me kracht geeft. En energie. Of dat ook waar is weet ik niet. En misschien is het gewoon zo dat ik dat graag geloof omdat ik me daar goed bij voel. Ik stel me geen vragen meer. En geniet van het babbeltje dat ik heb met Gonny, over Kateli
Een reactie posten
Meer lezen

Je mag huilen

We zitten in de wachtzaal voor een bloedafname. Mijn zoon en ik. Ik voel de spanning in zijn lijf groeien. Hij had de dag ervoor al gezegd dat hij die prik niet zag zitten.  En op het moment dat hij in de stoel gaat zitten kan hij zijn tranen niet bedwingen. Angst overmant hem. De spanning is teveel. En dan zegt de prikdame de magische woorden: "Je mag huilen" Niet: "Rustig maar, het is direct gedaan" of "Het is maar een prikje" of "Het doet echt niet veel pijn" Nee, ze zegt: "Jij mag huilen. En het zal eventjes een prikje zijn. Maar je mag zeker huilen. Het enige wat ik je vraag is je arm stil te houden zodat ik bloed kan afnemen." En Elliot huilt door de prik heen. Hij mag dat. En ik herhaal haar woorden "je mag huilen" Geen gesus of geminimaliseer. Geen jij-bent-een-grote-jongen shit. Gewoon. Jij mag huilen. Klaar. Merciekes, prikdame. You rock! En merciekes geweldige TED spreker, voor de mega-mannelijke ins
Een reactie posten
Meer lezen

Voor een ander

Afbeelding
Lunchpauze op het werk. In een kleine gezellige keuken, boterhammekes, soepke en kletsen maar... Het onderwerp van die middag is  Tournée Minérale , een initiatief (van Kom op tegen kanker en DeDruglijn) om de hele maand februari geen alcohol te drinken Er wordt druk gepraat over wie meedoet. En voor wie het lastig zal zijn. En hoe we het gaan volhouden. En hoe je omgaat met situaties waarin anderen je zullen zeggen dat je niet 'gezellig' bent. en wat te doen met feestjes, etentjes en,-god forbid-, Carnaval! En dan bedenk ik luidop dat ik het toch makkelijk gekund heb, 9 maand lang, 2 keer zelfs, tijdens mijn zwangerschappen...  Mijn collega reageert: "jamaar, dat is voor je baby, dat is voor een ander"  Ik zie haar en mijn gezicht veelbetekenend naar elkaar kijken. Met 1 zin raakt ze de essentie  van ons debat: "voor een ander" kunnen we zoveel meer... Als het voor een ander is kook ik ook net dat ietsje beter. En als ik vrienden uitnod
1 reactie
Meer lezen

een zomer vol liefde part 1

Afbeelding
Hij lag nog eens naast mij, mijn kleine jongen van 9. Het is lang geleden, want jongens van 9 slapen niet meer bij hun moeder. Ze kussen je snel bij het afscheid op school en stormen weg. Ze spelen voetbal en vechten met hun zus... Maar deze nacht was een uitzondering. Hij kon niet slapen, het was wat warm. Hij sliep na 2 minuutjes, dankzij moekes magic vibes. Hij liep naast mij, mijn lieve man van 36. Aan een moordend tempo. Tussen Torhout en Ruddervoorde. Heen en terug. En heen en terug. 42 kilometer. 3'10. Patat. Boem. Klets. Mijn held. Ik op de fiets uiteraard, de longen uit mijn lijf schreeuwend. We wisten het allebei. Dit wordt een toptijd. 12 dagen (!) ervoor liep hij nog een marathon in de Amersfoortse Hitte. Nu, in de koele Westvlaamse Avondzon, is Tom in zijn element. En daarna reed hij eventjes nog 7 km met de fiets terug naar de auto, met mij achterop. Zotcontent, allebei. Zo ongelooflijk fier, ik. Hij stond naast mij, mijn vokke van 67. Om samen te
7 reacties
Meer lezen

the art of jogging - luisteren naar je hart

Afbeelding
Ik was in de herfst een beetje moe. Een beetje veel moe. Een week slapen (jawel, echt een week slapen) hielp niet. Dan maar naar de sportarts die meteen een ijzertekort  in mijn bloed  zag. Massa's ijzerpillen, een D-kuurke en twee maand bijna niet meer lopen wierp zijn vruchten af: Dit meisje is niet meer moe, groet 'smorgens de dingen met een brede glimlach, en kan weer lopen. Lopen... Maar met een wijze les van het lief indachtig: luister naar je hartje. Na in januari en februari wat aan te modderen hebben we besloten de hartslagmeter aan te trekken en op basis van mijn conditietests in het verleden eventjes wat berekeningen te maken. Blijkt dat mijn vermoedde LSD-tempo van vorige herfst te hoog lag. Veel te hoog. Gevolg: Overtraining Big time. Want jawel, zelfs op mijn zeer bescheiden niveau kan je overtraind raken. En dus doodmoe worden. Ik ga er prat op een trage loper te zijn. En moet mijn reputatie nog steeds alle eer aandoen. Mijn LSD-te
2 reacties
Meer lezen

Jezelf in de tabellen lopen

Afbeelding
De tabellen Ik zag ze voor het eerst al enkele jaren geleden. In mijn allereerste marathonboek bij mijn allereerste marathonvoorbereiding. Ik kreeg hem van mijn mijn moeder. Het is het de bijbel der marathonvoorbereidingsboeken. Steffny.   Ik las het ijverig, omdat ik van mijn eerste marathon een succes wilde maken (lees: ik wilde aankomen). Ik maakte berekeningen en probeerde te begrijpen.  Tot ik aan die tabel kwam. Die tabel met daarin je 'actuele 10-km tijd'. En daarbij snelheden voor verschillende trainingen.   En al gauw bleek dat ik geen 'echte' was. Mijn 'actuele 10-km tijd' stond niet eens in de tabellen.   Steffny schrijft voor de snelle lopers. Voor de doorwinterde marathonlopers. Steffny had niet mijn lopersprofiel in gedachten toen hij zijn tabellen opstelde. En ik heb zijn boek zwaar ontgoocheld dichtgeklapt. Om nooit meer te openen.  Ik kocht een ander boek: duidelijk meer geschreven voor mijn lopersprofiel: marathonlopen kan
4 reacties
Meer lezen