Noem me bij haar naam

Cursus woensdagavond vorige week. Gonny, een van de medecursisten (zo'n  lieve, zachte, wijze vrouw met een geweldig open hart) ziet me staan en komt me begroeten.
Met haar warme Nederlands-Vlaamse accent zegt ze:"dag Katelijne"

Als ze merkt dat ik verward kijk snapt ze dat ze mijn naam verkeerd voor heeft en verontschuldigt zich. Ze zegt dat ik zo hard lijk op een Katelijne uit een andere cursus.

Ik dank haar voor haar vergissing. En vertel haar hoe haar lapsus mij meteen terug brengt bij de Katelijne die ik gekend heb.

Katelijne, die 4 jaar geleden uit het leven stapte. Een jonge, warme vrouw, met een geweldig open hart. Die duizend vragen achterliet

Katelijne, van wie ik al 4 jaar geloof dat zij mee over mij waakt.
Dat ze me kracht geeft. En energie.
Of dat ook waar is weet ik niet. En misschien is het gewoon zo dat ik dat graag geloof omdat ik me daar goed bij voel.

Ik stel me geen vragen meer. En geniet van het babbeltje dat ik heb met Gonny, over Katelijne.

En hoezeer ik haar mis.

Afbeeldingsresultaat voor wilde bloemen











Reacties

Populaire posts van deze blog

Surrender, overgave... een gave

Ze wandelt met haar dochter

Graag gedaan