confetti
Ik liep woensdag in het park. Om drie keer 5 minuten heeeeel traag te lopen. Omdat ik gekwetst ben, aja, die marathon, je weet wel, die waar ik niet wou stoppen . Die waar ik geen spijt van heb, die waar ik nog altijd vurig over spreek. Ik revalideer; kiné, osteopaat en oefeningen elke dag. Ik loop (na 2 maand loopverbod) moedig 3 maal 5 min aan een slakkentempo. Dat lijkt makkelijker dan het is. Want op 1 of andere manier moet ik dus toch een loper zijn. Ik 'versnel' zonder het door te hebben. En ik moet mezelf terugfluiten, streng toespreken en vermanen om trager te lopen. Zo traag dus dat ik met moeite 2 wat oudere dames inhaal. 2 dames van, zo bleek later, 62 en 68, die rustig kletstend hun loopje deden. En neen, ik kon het niet laten. Ze stonden -nog steeds gezellig keuvelend- te stretchen op het moment dat ik mijn wandelpauze inlaste. Ik vroeg hoe oud ze waren. Ze glimlachten. Ik uitte mijn bewondering en vertelde dat ik hoop op hun leeftijd ook nog te kun