Je mag huilen
We zitten in de wachtzaal voor een bloedafname. Mijn zoon en ik. Ik voel de spanning in zijn lijf groeien. Hij had de dag ervoor al gezegd dat hij die prik niet zag zitten. En op het moment dat hij in de stoel gaat zitten kan hij zijn tranen niet bedwingen. Angst overmant hem. De spanning is teveel. En dan zegt de prikdame de magische woorden: "Je mag huilen" Niet: "Rustig maar, het is direct gedaan" of "Het is maar een prikje" of "Het doet echt niet veel pijn" Nee, ze zegt: "Jij mag huilen. En het zal eventjes een prikje zijn. Maar je mag zeker huilen. Het enige wat ik je vraag is je arm stil te houden zodat ik bloed kan afnemen." En Elliot huilt door de prik heen. Hij mag dat. En ik herhaal haar woorden "je mag huilen" Geen gesus of geminimaliseer. Geen jij-bent-een-grote-jongen shit. Gewoon. Jij mag huilen. Klaar. Merciekes, prikdame. You rock! En merciekes geweldige TED spreker, voor de mega-mannelijke ins