Tineke: Life as I know it

We zitten in de wachtzaal voor een bloedafname. Mijn zoon en ik. Ik voel de spanning in zijn lijf groeien. Hij had de dag ervoor al gezegd dat hij die prik niet zag zitten.  En op het moment dat hij in de stoel gaat zitten kan hij zijn tranen niet bedwingen. Angst overmant hem. De spanning is teveel. En dan zegt de prikdame de magische woorden: "Je mag huilen" Niet: "Rustig maar, het is direct gedaan" of "Het is maar een prikje" of "Het doet echt niet veel pijn" Nee, ze zegt: "Jij mag huilen. En het zal eventjes een prikje zijn. Maar je mag zeker huilen. Het enige wat ik je vraag is je arm stil te houden zodat ik bloed kan afnemen." En Elliot huilt door de prik heen. Hij mag dat. En ik herhaal haar woorden "je mag huilen" Geen gesus of geminimaliseer. Geen jij-bent-een-grote-jongen shit. Gewoon. Jij mag huilen. Klaar. Merciekes, prikdame. You rock! En merciekes geweldige TED spreker, voor de mega-mannelijke ins

Lunchpauze op het werk. In een kleine gezellige keuken, boterhammekes, soepke en kletsen maar... Het onderwerp van die middag is  Tournée Minérale , een initiatief (van Kom op tegen kanker en DeDruglijn) om de hele maand februari geen alcohol te drinken Er wordt druk gepraat over wie meedoet. En voor wie het lastig zal zijn. En hoe we het gaan volhouden. En hoe je omgaat met situaties waarin anderen je zullen zeggen dat je niet 'gezellig' bent. en wat te doen met feestjes, etentjes en,-god forbid-, Carnaval! En dan bedenk ik luidop dat ik het toch makkelijk gekund heb, 9 maand lang, 2 keer zelfs, tijdens mijn zwangerschappen...  Mijn collega reageert: "jamaar, dat is voor je baby, dat is voor een ander"  Ik zie haar en mijn gezicht veelbetekenend naar elkaar kijken. Met 1 zin raakt ze de essentie  van ons debat: "voor een ander" kunnen we zoveel meer... Als het voor een ander is kook ik ook net dat ietsje beter. En als ik vrienden uitnod