the art of jogging - luisteren naar je hart
Ik was in de herfst een beetje moe. Een beetje veel moe. Een week slapen (jawel, echt een week slapen) hielp niet. Dan maar naar de sportarts die meteen een ijzertekort in mijn bloed zag. Massa's ijzerpillen, een D-kuurke en twee maand bijna niet meer lopen wierp zijn vruchten af: Dit meisje is niet meer moe, groet 'smorgens de dingen met een brede glimlach, en kan weer lopen. Lopen... Maar met een wijze les van het lief indachtig: luister naar je hartje. Na in januari en februari wat aan te modderen hebben we besloten de hartslagmeter aan te trekken en op basis van mijn conditietests in het verleden eventjes wat berekeningen te maken. Blijkt dat mijn vermoedde LSD-tempo van vorige herfst te hoog lag. Veel te hoog. Gevolg: Overtraining Big time. Want jawel, zelfs op mijn zeer bescheiden niveau kan je overtraind raken. En dus doodmoe worden. Ik ga er prat op een trage loper te zijn. En moet mijn reputatie nog steeds alle eer aandoen. Mijn LSD-te