Tineke: Life as I know it

Hij lag nog eens naast mij, mijn kleine jongen van 9. Het is lang geleden, want jongens van 9 slapen niet meer bij hun moeder. Ze kussen je snel bij het afscheid op school en stormen weg. Ze spelen voetbal en vechten met hun zus... Maar deze nacht was een uitzondering. Hij kon niet slapen, het was wat warm. Hij sliep na 2 minuutjes, dankzij moekes magic vibes. Hij liep naast mij, mijn lieve man van 36. Aan een moordend tempo. Tussen Torhout en Ruddervoorde. Heen en terug. En heen en terug. 42 kilometer. 3'10. Patat. Boem. Klets. Mijn held. Ik op de fiets uiteraard, de longen uit mijn lijf schreeuwend. We wisten het allebei. Dit wordt een toptijd. 12 dagen (!) ervoor liep hij nog een marathon in de Amersfoortse Hitte. Nu, in de koele Westvlaamse Avondzon, is Tom in zijn element. En daarna reed hij eventjes nog 7 km met de fiets terug naar de auto, met mij achterop. Zotcontent, allebei. Zo ongelooflijk fier, ik. Hij stond naast mij, mijn vokke van 67. Om samen te

Ik was in de herfst een beetje moe. Een beetje veel moe. Een week slapen (jawel, echt een week slapen) hielp niet. Dan maar naar de sportarts die meteen een ijzertekort  in mijn bloed  zag. Massa's ijzerpillen, een D-kuurke en twee maand bijna niet meer lopen wierp zijn vruchten af: Dit meisje is niet meer moe, groet 'smorgens de dingen met een brede glimlach, en kan weer lopen. Lopen... Maar met een wijze les van het lief indachtig: luister naar je hartje. Na in januari en februari wat aan te modderen hebben we besloten de hartslagmeter aan te trekken en op basis van mijn conditietests in het verleden eventjes wat berekeningen te maken. Blijkt dat mijn vermoedde LSD-tempo van vorige herfst te hoog lag. Veel te hoog. Gevolg: Overtraining Big time. Want jawel, zelfs op mijn zeer bescheiden niveau kan je overtraind raken. En dus doodmoe worden. Ik ga er prat op een trage loper te zijn. En moet mijn reputatie nog steeds alle eer aandoen. Mijn LSD-te